Het jobparcours van Bruno Wyndaele

Een halve zomer lang op een idyllische Vlaamse locatie neerstrijken, daar een gezapig gesprek voeren met een interessante praatgast, in één moeite het glas heffen, naar een livemuziekje luisteren en er nog voor betaald worden ook? Die Bruno Wyndaele heeft het toch maar mooi voor mekaar gekregen.
In de talkshow Het zomert met trok Bruno met zijn gasten naar de Plantentuin van Meise, kasteel Wissekerke in Kruibeke en de Leuvense Abdij van Vlierbeek. GUIDO reisde hem achterna naar laatstgenoemde locatie, want wij hadden ook wel eens zin in een goed gesprek.
 
GUIDO: Wat doet een locatie met een gesprek?
Bruno: Alles. De plek is heel bepalend voor het resultaat. Dat is altijd zo. Waarom gingen we indertijd naar het buitenland voor Beste Vrienden? Niet omdat ik graag reis, maar omdat je op reis een andere mens bent. Dat geldt ook voor de locatie van een praatprogramma.
GUIDO: We zitten nu te praten in de tuin van de Abdij van Vlierbeek. Als we dit gesprek op kantoor in Brussel hadden gevoerd, was het dan een ander interview geworden?
Bruno: Ik denk van wel. Het heeft natuurlijk ook te maken met de soort vragen die je stelt. Toen ik lang geleden De Laatste Show presenteerde, was de opstelling ook bepalend voor het gesprek. Het publiek zat achter mij en keek mee over mijn rug naar de praatgast. Zo besefte die dat hij niet alleen tegen mij aan het praten was, maar tegen heel Vlaanderen.
GUIDO: In hoeverre improviseer jij als interviewer?
Bruno: Gedeeltelijk. Ik ben zeer goed voorbereid om zeer goed te kunnen improviseren. Wie zich niet goed voorbereidt, is onwaardig om een praatprogramma te presenteren. Wat ik vervolgens doe, is luisteren naar het antwoord dat ik krijg. Dat kan ik niet voorbereiden. Zo kan het gesprek een heel andere richting uitgaan dan ik had verwacht, en dat pad volg ik dan met veel plezier. Het is niet zo dat een gesprek volgens een vast scenario verloopt.
GUIDO: Laat staan met gerepeteerde antwoorden.
Bruno: Daar ben ik natuurlijk helemaal tegen. Daarom ook - en dat kan misschien paradoxaal klinken - dat Het zomert met niet live werd uitgezonden. Een liveprogramma is een herhaling van de generale repetitie, inclusief gerepeteerde antwoorden. Ik vind dat niet boeiend en ik kan het ook niet, want ik ben een bijzonder slechte acteur.
 
Radio Scorpio
 
GUIDO: Liep jij als kind op familiefeesten je nonkels en tantes te interviewen met een zelfgemaakte microfoon?
Bruno: Integendeel, ik was een bescheiden, in zichzelf teruggetrokken kind. Ik wist toen ook helemaal nog niet wat ik later wou gaan doen. Daar had ik nog geen enkel idee over, tot ik vijftien was. Toen hoorde ik voor het eerst Radio Scorpio in Leuven. Toen wist ik meteen: dit is wat ik wil doen!
GUIDO: De beste manier om dat te verwezenlijken was in Leuven gaan studeren, veronderstel ik?
Bruno: Wel, ik woonde sowieso in het Leuvense, vandaar dat ik als tiener al Scorpio kon ontvangen op mijn radio. Op mijn achttiende ben ik op hen afgestapt en heb ik gezegd: "Ik wil meedoen." En ik was welkom.
GUIDO: Ging dat zo simpel?
Bruno: Ik heb een test afgelegd, en blijkbaar was die goed.
GUIDO: Was het vrijwilligerswerk?
Bruno: Ja. Presenteren bij Scorpio kostte alleen maar moeite, tijd en geld, maar ik vond het heel tof. Dat was eigenlijk het enige wat ik wou doen, dus mijn ambitie in het leven was al vrij vroeg vervuld. (lacht)
GUIDO: Herinner je je nog je eerste betaalde job?
Bruno: Studentenjobs allerhande. Ik was werkstudent en heb van alles gedaan: witloof wieden in de velden, vrachtwagens lossen, noem maar op. In Leuven kon je toen elke ochtend terecht bij een of andere jobdienst, waar ze studentenjobs voor de dag zelf toewezen aan de eerste studenten die hun hand opstaken.
 
De Slimste Mens
 
GUIDO: Via de radio belandde je uiteindelijk bij de televisie. Jij was een van de eerste goudhaantjes van Woestijnvis die vertrokken om een eigen productiehuis op te richten, inmiddels vijftien jaar geleden. Hoe blik je terug op die beslissing?
Bruno: Het was de beste beslissing van mijn leven. Ik heb sindsdien de programma's kunnen maken die ik wou maken. Bij Woestijnvis was ik misschien nooit verder geraakt dan De Laatste Show.
GUIDO: Hoezo? Woestijnvis staat toch bekend als een creatieve speeltuin?
Bruno: Ja, maar in die tijd waren Man Bijt Hond en De Laatste Show de sterkhouders van Woestijnvis. Ik zat niet echt in de speeltuin, ik zat in de hoek die het bedrijf rechthield. Ik deed De Laatste Show graag, maar na een jaar of vier was dat voor mij genoeg geweest, dus ik moest wel weg als ik mijn eigen ding wou doen.
GUIDO: Jij hebt indertijd wel nog het allereerste seizoen van De Slimste Mens gepresenteerd. Heb je geen spijt dat je het enorme succes daarvan niet meer hebt meegemaakt?
Bruno: Kijk, het plezantste aan zo'n programma is het creëren. Dat is bovendien het vermoeiendste, het meest stresserende en het moeilijkste, maar het geeft de grootste voldoening. Daarna hoef ik een programma geen tien jaar te presenteren om er bevrediging uit te putten.
 
Bucketlist
 
GUIDO: Hoeveel ballast hangt er vast aan jouw job?
Bruno: Zoals bij iedereen die werkt, is er veel meer ballast dan plezier, maar ik ben oud genoeg om te beseffen dat dat onvermijdelijk is. Als ik van de ballast af wil, verlies ik ook al de leuke aspecten van mijn job. Ik klaag niet en neem de ballast erbij. Bij een eigen productiehuis komen veel praktische en administratieve verantwoordelijkheden kijken, daar kan je nu eenmaal niet onderuit. En het resultaat is wel dat ik mijn eigen baas ben.
GUIDO: Hoe belangrijk zijn collega's?
Bruno: Die kun je niet overschatten. Radio kun je desgewenst nog min of meer individueel maken, maar op televisie ben je alleen niks. Achter elk tv-programma zit een ploeg. Als wij een programma maken dat ik zelf niet presenteer, heb ik evenveel werk en put ik er dezelfde bevrediging uit.
GUIDO: Met je gezicht op het scherm verschijnen, dat is bijzaak?
Bruno: Ja. Voor mij is dat een pure bijkomstigheid.
GUIDO: Heb je ooit een radicale carrièrewijziging overwogen?
Bruno: Nee. Ik kan ook heel weinig. De media zijn de ideale sector voor halftalenten zoals ik. Als ik kon zingen, dan was ik wel Ed Sheeran geworden. (lacht)
GUIDO: Staat er nog iets op je professionele bucketlist?
Bruno: Wel, mijn ambitie was eigenlijk al vervuld op mijn achttiende, dus ja... Toen ik bij de televisie begon, was mijn droom een dagelijkse talkshow presenteren, en dat heb ik dan gedaan met De Laatste Show. Toen ik mijn eigen productiehuis had, wou ik een programma maken dat internationaal kon worden verkocht, en dat is gelukt met Eeuwige Roem. Maar ik heb die ambities nooit uitgesproken, dus dat ga ik nu ook niet doen. Mijn streven is trouwens in de eerste plaats altijd geweest om gewoon mijn job zo goed mogelijk te doen.
 
   
(HDP)