Chicago: Boner material eerste klas

Toen ze die Golden Globes begonnen rond te strooien, konden we het ook niet echt geloven. Chicago, de beste komedie van het jaar? Een fucking musical? Met een loodzware dosis vooroordeel op zak gingen we dan toch maar kijken. En ja hoor, de lichten waren nog niet goed uit of Catherine Zeta-Jones, gehuld in appetijtelijke jarretellen, daalde met een lift neer op het podium van een rokerige jazzclub en zette het op een uitbundig zingen en dansen. Zucht. Moesten we dit twee uur lang volhouden?

Nauwelijks tien minuten later bleef er van dat vooroordeel geen spaander meer heel. De jazzy groove van Chicago had ons helemaal te pakken en we genoten ademloos van zoveel sprankelende inventiviteit, aanstekelijk enthousiasme en visueel vuurwerk. Chicago is niets minder dan de definitieve musicaladaptatie: regisseur Rob Marshall vertaalt het Broadway-stuk van Ebb en Kander met zoveel flair naar het witte doek dat zelfs de stijfste hark (yep, zelfkennis is het begin van alle wijsheid) zichzelf erop zal betrappen dat-ie met z'n vingers zit mee te knippen.

Het script van Bill Condon is fantastisch: hij weeft de musicalnummers en dance routines perfect in het verhaal zonder dat dat één keer gemaakt overkomt. Pure ingeniositeit. Een betere mise-en-scène had-ie zich trouwens niet kunnen dromen, want Chicago biedt al de eye 'n ear candy van Moulin Rouge, maar dan zonder de nichterige camp die bij Baz Luhrmann na twintig minuten op de zenuwen begint te werken.

Zoveel professionalisme werkt aanstekelijk op de acteurs, die zich duidelijk zelden zo geamuseerd hebben. Catherine Zeta-Jones is boner material eerste klas als femme fatale Velma Kelly. Richard Gere kunnen we bij deze al z'n vorige zonden vergeven, want hij is absoluut schitterend als de advocaat zonder scrupules Billy Flynn. En Renee Zellweger, my God, die is gewoon een mirakel. Texaanse van bloed, een paar jaar geleden nog perfect geloofwaardig getransformeerd tot de oer-Britse Bridget Jones, en nu alweer onweerstaanbaar zingend, dansend en acterend als het cynische starletje Roxie Hart? Het wordt tijd dat iemand Renee terecht uitroept tot de beste actrice van haar generatie. Nog meer aanmoediging nodig? Noteer dan dat er niet één zeemzoeterig moment zit in Chicago: het is in wezen een vlijmscherpe, volstrekt amorele parodie op de harteloze mensen die surfen op de breekbare golven van de publieke roem.

Héérlijke film, en we beloven hierbij plechtig dat we vanaf nu nooit meer neerbuigend zullen doen over musicals. Op naar Broadway!

(JC)