JOSEPH GORDON-LEVITT regisseert zichzelf in 'Don Jon'

De Amerikaanse acteur Joseph Gordon-Levitt is nog maar pas de dertig gepasseerd en heeft er al een Hollywoodcarrière op zitten waar anderen alleen maar van kunnen dromen.

Eind jaren negentig speelde hij vijf jaar lang een buitenaardse tiener in de sitcom Third Rock from the Sun. Daarna begon hij aan een avontuurlijk parcours in onafhankelijke films als Gregg Araki's misbruikdrama Mysterious Skin en Rian Johnsons regiedebuut Brick. De laatste jaren zat Gordon-Levitt in zowat elke intelligente blockbuster, denk maar aan Inception, The Dark Knight Rises, Lincoln en Looper. En nu heeft hij ook zijn eerst eigen film geregisseerd: Don Jon, een heerlijke komedie over een foute kerel die verslaafd is aan internetporno, ook al krijgt hij het mooiste lief ter wereld tussen de lakens (Scarlett Johansson). Joseph Gordon-Levitt kwam zijn filmdebuut persoonlijk voorstellen op het Film Fest Gent, waar de verzamelde pers een salvo vragen op hem mocht afvuren.

"Voor mijn 21ste verjaardag heb ik een versie van de videosoftware Final Cut gekregen," vertelt Joseph. "Sindsdien heb ik massa's kortfilmpjes gedraaid, dikwijls met mezelf in de hoofdrol. Die filmpjes zit ik dan te monteren op mijn computer, ik zet er muziek onder, noem maar op. Dat zijn vingeroefeningen, en zo werd ik snel gewoon aan het zien van mijn eigen gezicht en het horen van mijn eigen stem. Dat heeft me geholpen, want veel acteurs zien zichzelf niet graag bezig. Daar worden ze een beetje ongemakkelijk van. Dus eigenlijk regisseer ik mezelf al tien jaar. Voor Don Jon voelde dat bijgevolg helemaal niet vreemd aan. Mijn favoriete regisseurs hebben een light touch met hun acteurs. Christopher Nolan is daar een voorbeeld van, en ook Steven Spielberg en Rian Johnson. Waarmee ik niet wil zeggen dat die regisseurs niet weten wat ze willen, integendeel, maar ze gaan zachtjes om met hun acteurs. Zo wou ik ook te werk gaan in mijn regiedebuut. Misschien zullen mijn acteurs me tegenspreken, maar ik voelde mezelf niet als de 'baas' van deze film. We waren een groep acteurs die goed samenwerkten en elkaar hielpen. Ik was in zekere zin hun ambassadeur. Ik moest er als regisseur alleen nog voor zorgen dat de camera's op de juiste plaats stonden, zodat we het verhaal efficiënt konden vertellen vanuit technisch oogpunt. Eenmaal ik Scarlett Johansson, Julianne Moore en Tony Danza aan boord had, had ik als regisseur inhoudelijk niet zoveel werk meer."

Don Jon is een film over hoe porno vrouwen reduceert tot voorwerpen. "Juist," zegt Joseph, "maar ik zou dat gegeven willen opentrekken naar andere media. Alle media, nieuwe en oude, kunnen een impact hebben op menselijke relaties, liefde en seks. Heel veel mensen, zowel mannen als vrouwen, hebben onrealistische verwachtingen van seks, gebaseerd op beelden die ze hebben gezien. Dan gaat het niet alleen over porno, maar ook gewone films, tv-programma's en commercials. Als een lekkere babe in een bikini wordt gebruikt om hamburgers te verkopen, dan wordt het meisje in kwestie evengoed gereduceerd tot een object. Dat klinkt allemaal heel serieus, maar Don Jon is in de eerste plaats een grappige film. Ik ben ervan overtuigd dat je de dingen beter zegt met een gevoel voor humor. Veel van mijn favoriete films hebben dat ook: Dr. Strangelove, Being There, Shampoo, Harold and Maude... Grappige films met een serieuze onderliggende boodschap. Het originele Don Juan-verhaal is een tragedie. In het stuk van Molière wordt hij vernietigd door zijn zonden en tekortkomingen. Dat wou ik niet in mijn film. Ik wou ruimte openlaten voor loutering. Al blijft Jon zichzelf. Hij spreekt zoals hij spreekt, hij is wie hij is, maar hij zet op het einde een paar babystapjes in de goede richting. Wat ik wel realistisch vind. In het echte leven veranderen mensen ook niet radicaal van de ene dag op de andere. In mijn film zie je echte mensen, in een waarachtige omgeving. Veel romantische komedies spelen zich af op hippe locaties: Manhattan, of Londen.... Dat wou ik niet. Ik wou de personages plaatsen in een doodgewone Amerikaanse middenklassebuurt. Vandaar dat de film zich afspeelt in New Jersey. Ik ben zelf opgegroeid in de suburbs. De San Fernando Valley, een voorstad van Los Angeles die je als het Westkust-equivalent van New Jersey kan beschouwen. "

(HDP)