Studenten over kerst en nieuw in het buitenland
‘Groetjes vanuit…’ Meer staat er doorgaans niet op een postkaart. En toch heb je op dat moment eigenlijk heel wat meer te vertellen, zeker als je tijdens de eindejaarsperiode in het buitenland zit, en kerst en nieuw met de locals viert. Deze vijf studenten konden bijna een boek schrijven over wat ze allemaal hebben meegemaakt. GUIDO luisterde naar de anekdotes, liet zijn gedachten nu en dan afdwalen en pende dan de leukste neer. Wegdromen mag.
Mats Willockx (23, communicatiewetenschappen) vierde Kerstmis in Shanghai en Nieuwjaar in Australië
“Het was altijd een droom van mij om “Down Under” te ontdekken. Ik kon geen genoegen nemen met enkel beelden op internet of televisie van dit prachtige land. Dromen zijn er om waar te maken. Daarnaast hou ik ook van de Engelse taal en zeker “the Aussie slang.” Mats trok twee maanden door Australië. “Te kort om het land volledig te bezoeken, maar wel lang genoeg om niet meer naar huis te willen gaan.” Shanghai vormde de perfecte tussenstop richting Sydney, al was het dan wel net kerstdag. “Alleen zijn op zo’n dag is niet echt leuk, maar omdat ik geen tijd had om te piekeren, werd dit een van de meest onvergetelijke ervaringen ooit. Het begon allemaal in de Maglev-train, die je van Pudong International Airport naar het centrum van Shanghai brengt op slechts enkele minuten. Tegen zo’n 430 kilometer per uur dus. Vrij confronterende rit: met de meest “hightech” trein ter wereld naast bouwvallige bunkertjes en krotten zoeven. Eens aangekomen in hartje Shanghai waande ik mij in Disneyland Parijs voor volwassenen. Futuristische vormen, kleuren, verdiepingen, trappen en wagens die ongezien zijn in Europa. Natuurlijk allemaal ingekleed voor kerst. Ik waagde het onmiddellijk de Super-Brand-Mall binnen te stappen. Opnieuw verstomming, da’s een stad in een stad. Roltrappen kriskras door elkaar, elk naar een andere verdieping of balkon. Ik voelde me zelf trouwens ook een attractie: iedereen bleef maar staren. Een blonde blanke westerling van 1 meter 83 komen ze daar blijkbaar niet zo vaak tegen.”
Zowat een week later viel Mats alweer van de ene verbazing in de andere, in Australië deze keer. “Samen met andere backpackers hielden we voor oudejaarsavond een tuinfeestje bij een meisje uit Newcastle. Op zich deed het mij hard denken aan de home parties uit Amerikaanse films. Die typische rode bekertjes werden rijkelijk gevuld met onze ‘goon bag’. Later die avond gingen we naar het vuurwerk kijken op het strand. Niet te geloven dat dit op teenslippers en in zwemshort kon. In België waren ze op dat moment aan het bibberen en snotteren. De dag erna hebben we onze roes uitgeslapen, opnieuw op het strand en met een smoothie in de hand. Wat er nog op het programma stond? Barbecueën, surfen en natuurlijk voldoende genieten van het prachtige weer. Niet vergeten voldoende in te smeren tegen zonnebrand natuurlijk.” Mats raadt iedereen aan om met de feestdagen eens naar het buitenland te gaan. “Liefst zo ver mogelijk, zo leer je andere gebruiken en culturen kennen. Ik kijk al uit naar mijn volgend bezoek aan Australië. Ze mogen de barbecue alvast aansteken.”
Nathalie Mannaerts (22, voeding- en dieetleer) trok naar Dubai
“Het gezin waarbij ik al acht jaar babysit, trekt al enkele jaren voor de kerstperiode naar Dubai. Omdat een Engelstalige babysit niet altijd even leuk is voor de kindjes, hadden ze vorige kerst beslist om mij mee te nemen. Op 25 december was het zover. Aangekomen in Dubai, was ik erg onder de indruk. De luchthaven is prach-tig, gi-gan-tisch en superproper. Na al die indrukken, ervoer ik een ware cultuurshock. Alle mannen achter de paspoortcheckbalie droegen een keffiyeh of shemagh (typische Arabische hoofdsjaal - SVR) mét wit ‘gewaad’. Vrouwen liepen er in boerka rond. In het begin vond ik het allemaal wat bedreigend overkomen, omdat je eigenlijk niets van hun gezicht ziet, maar daar raak je heel snel aan gewend. En zo ontdek je bovendien wat voor prachtige ogen die vrouwen daar hebben. De eerste twee dagen verbleven we in Atlantis, The Palm, een gigantisch hotel. Net iets te groot naar mijn smaak. Binnenin heb je er zelfs onder andere een museum, een enorm aquarium en een waterpretpark. Hoewel Dubai een moslimland is, en kerst dus niet viert, zag je wel dat ze er rekening mee hielden dat westerse toeristen dit wel doen. Zo stond er in de lobby een enorme kerstboom. Zelfs op het strand hadden ze een kerstboom gezet. Leuk, maar wel een beetje een raar gezicht. (lacht)”
“De overgang naar het nieuwe jaar voelde bizar aan. Via Facebook en Twitter zag ik kouwelijke foto’s verschijnen van vrienden en familie, terwijl ik nog op het strand lag bij 31 graden. ’s Avonds zijn we in Level 5 van ons tweede hotel gaan aperitieven. Een verdieping lager was aan het zwembad van de Buddha Bar een groot feest aan de gang. Hapjes en drankjes à volonté, met voornamelijk toeristen uiteraard.” Moslims mogen geen alcohol consumeren, maar voor toeristen laten ze dit wel toe. “Ze proberen het weliswaar zoveel mogelijk tegen te gaan door de prijzen zo hoog mogelijk te houden, dus heel veel heb ik daar niet gedronken.” Zoals in zowat alle landen stond er op de eerste dag van het nieuwe jaar ook in Dubai vuurwerk gepland. “We wisten niet waar eerst te kijken. Het was niet zo indrukwekkend als de vuurwerktentoonstelling bij hun opening - die zou maar liefst twintig miljoen euro gekost hebben - maar het kwam wel in de buurt.” Dubai liet op alle vlakken een bijzondere indruk na op Nathalie. “Het verbaasde me hoe voornaam mannen er omgaan met vrouwen. En dan zeker met westerse vrouwen. Er rijden zelfs speciale roze vrouwentaxi’s rond, maar ik heb dit op geen enkel moment nodig gevonden. Ik ben ook een keer alleen naar een openluchtmarkt geweest, en ook daar was iedereen heel vriendelijk. Sommige verkopers, in de meer toeristische winkeltjes, waren misschien een beetje pusherig, maar je werd niet lastiggevallen. Ik wil zeker nog een keer terug naar Dubai. Normaal gezien zouden we dit jaar al teruggaan, maar omdat alle mensen die naar Egypte willen nu in de plaats naar Dubai reizen, zijn de prijzen er nog verhoogd.”
Mathias Vanluchene (26, toegepaste economische wetenschappen) spendeerde de eindejaarsperiode in Maleisië
Via AIESEC kon Mathias een jaar lang op ‘internship’ naar Maleisië. “Maleisië is een islamitisch land, maar veel meer dan dat is het een typisch Aziatisch land. Heel veel scooters op de weg, hutten op het platteland - terwijl andere gebieden zoals Kuala Lumpur en de streek rond Singapore net heel ontwikkeld zijn – en het feit dat eten er centraal staat. (lacht) ‘s Morgens koop je levende vis en vers fruit op een wet market, in de loop van de dag passeer je tal van streetfoodmogelijkheden, en ’s avonds bezoek je een avondmarkt. Het is er ook opvallend multicultureel. Naast de Malay, zijn er Chinezen en Indiërs. Dat maakt dat er heel veel feestdagen worden gevierd. Al wordt er natuurlijk wel heel hard ingespeeld op de commerciële kant van kerstdag. Op kerstavond ben ik samen met mijn collega uit Polen naar vuurvliegjes gaan kijken aan een rivier in de jungle. Dat had wel iets ‘kerstachtigs’. (lacht) Op Kerstmis zelf blijven de meeste mensen thuis, bij familie. De straten van hoofdstad Kuala Lumpur zijn dan ook opvallend rustiger. Ik had het geluk om uitgenodigd te worden bij de ouders van mijn huisgenoot. Ook daar was de hele familie aanwezig, veel uncles en aunties dus.” Mathias vertelt in geuren en kleuren over de feestmaaltijd. “Het eten was er heel gevarieerd: pork noodles, rice balls, nasi goreng seafood, char kuey teow (een soort gefrituurde noedels), maar ook sushi en zelfs een soort van vleeskroketten. Daarbij dronken we Chinese thee en rode wijn. De belastingen op alcohol liggen hier veel te hoog - het is nog steeds een islamitisch land – maar je mag ervan uitgaan dat er voor zo’n feestdag niet op een ringgit meer of minder gekeken wordt.” Ook oudejaarsavond wordt er uitbundig gevierd. “Een Maleisische vriend had een villa gehuurd met zicht op de Petronas Twin Towers (de overbekende torens die met elkaar verbonden zijn - SVR), om daar een feestje te kunnen organiseren. Iedereen bracht wel eigen drank mee. ’t Is hier praktisch altijd ‘BYOB’, Bring Your Own Booze. Inderdaad, door de hoge belastingen op alcohol. Het werd een avond met heel veel locals. Chinese en Indische Maleisiërs bedoel ik dan, want de Malay zelf kom je maar zelden tegen in het nachtleven. Vooral op feestdagen, want de politiecontrole valt geregeld binnen in bars en clubs om na te gaan of ze wel degelijk de alcohol laten staan. Om 12 uur gingen we naar buiten om het vuurwerk te bekijken rond de Twin Towers. Prachtig was dat. Nadien was het tijd om enkele sms’jes te sturen naar mijn familie, terwijl het voor hen uiteraard nog maar 18 uur was. (lacht)”
Sanne Van Ransbeeck (24, postgraduaat conferentietolken) kiest elk eindejaar een andere bestemming
“Een paar jaar geleden ging ik op uitwisseling naar Argentinië. Daar leerde ik twee heel fijne meiden kennen: Micha, een meisje uit Leuven en Merel, een Nederlandse. Sindsdien reizen we zoveel mogelijk samen de wereld rond. Toen Micha een paar jaar geleden op Erasmus trok naar Berlijn, besloten Merel en ik haar daar te bezoeken, en wanneer doe je dat beter dan tijdens de oudejaarsperiode?” Volgens Sanne ziet Berlijn de feestperiode als iets groots. “Alle Duitsers investeren veel geld in vuurwerk. Tijdens de laatste week van december hoor je dan ook hele dagen door vuurwerk knallen, maar de apotheose op 31 december is natuurlijk het meest indrukwekkend.” De drie studentes trokken speciaal voor de gelegenheid naar de Brandenburger Tor, want daar wordt jaarlijks een heus evenement georganiseerd waar telkens een miljoen bezoekers op afkomt. “Het is een spektakel met lasershows dat ook live op de televisie wordt uitgezonden. Er zijn heel wat toeristen en Duitsers, en hoewel het -20°C was, was de sfeer top. We hadden skikleren aan, een paar flessen drank bij en kochten wat braadworsten. Lekker Duits, jawohl!” Die trip was zodanig geslaagd dat Merel, Micha en Sanne besloten hebben elk jaar samen oudjaar te vieren in een ander land. “Het jaar daarop zat ik op Erasmus in Malta en kwamen mijn vriendinnetjes dus bij mij op bezoek. Samen met enkele andere Erasmussers kookten we thuis om daarna Paceville in te trekken. Je verwacht het misschien niet, maar op Malta is er een straat met meer cafés en discotheken dan de Gentse Overpoort. Mijn kot was toen een prachtig appartement met zicht op zee. Na het eten, rond kwart voor twaalf, zijn we met een aantal flessen champagne het dakterras opgegaan, zodat we het vuurwerk konden volgen. Heel de zomer lang is er elke dag vuurwerk in Malta en de Maltezen zijn daar erg trots op, ze noemen zich wel eens vuurwerkspecialisten en hebben zelfs een heus vuurwerkfestival. We verwachtten dus een groots spektakel. Middernacht, maar geen knal te horen. Vijf over twaalf, nog niets te zien. We hebben die hele avond geen pijl vuurwerk gespot! Teleurgesteld zijn we dan maar naar de uitgangsbuurt gegaan. Daar ging het feest nog door tot in de vroege uurtjes. En dit keer was het 15°C, dus konden we wel onze jurkjes aan. (lacht)”
“Voor dit jaar zijn we nog op zoek naar een leuke bestemming. We kijken elke dag op sites van de lowcost-maatschappijen om een nieuwe en betaalbare bestemming te vinden waar we hopelijk dit jaar wel eens wat vuurwerk te zien krijgen.” Op het verlanglijstje staan onder andere Reykjavik, New York, Sydney en Rio De Janeiro. “Maar dan zullen we eerst moeten afstuderen en werk vinden,” lacht Sanne.
Hanne Heymans (21, nautische wetenschappen) leefde bijna een jaar in een bergstadje in Peru
“Met AFS heb ik een culturele uitwisseling gedaan naar Peru, waar ik gedurende elf maand in een stadje in de bergen aan de universiteit heb gestudeerd. Cajamara was dat, op 2700 meter hoogte.” Hanne vertelt dat het ook in Peru de gewoonte is om kalkoen te serveren rond de kerstdagen. “Mijn gastmama en –papa kregen vreemd genoeg wel beiden een kalkoen van hun werk mee naar huis en omdat ook nonkels en tantes kalkoenen cadeau kregen, hebben we het een week lang drie keer per dag gegeten. Maar ik mag niet klagen, want in gezinnen die het niet zo breed hebben, ligt er cavia op het bord. Inderdaad, cavia. Dat is daar een lokale specialiteit. De kalkoen werd bij ons geserveerd met paneton, een speciaal soort zoet brood, en daarbij geen wijn, maar bier. Véél bier. De flesjes zijn daar trouwens dubbel zo groot als de onze. Wie liever geen alcohol dronk, kreeg Inca Cola, een knalgele Peruaanse drank en ook de enige drank die de vraag naar Coca Cola overstijgt. Om iets voor middernacht telden we af, zoals wij op oudejaarsavond doen, en dan gaf iedereen elkaar een dikke knuffel. Cadeautjes waren er niet, dat vond ik wel een beetje jammer.”
Na kerst reisde Hanne met haar gastzus voor vier dagen naar het strand. “We zaten eerst zo’n 18 uur op de bus, om dan aan te komen op de populairste badplaats van Peru: Máncora. Peruanen hebben de gewoonte om alles op het laatste moment te doen, dus toen ik samen met mijn gastzus om 4 uur ’s morgens arriveerde in Máncora, hadden we nog geen hotel geboekt. Via een tocht op een mototaxi hoopten we toch nog iets te vinden in het zanderige dorpje, maar helaas, alles volzet. De bestuurder bemerkte toen dat hij nog wel iemand kende die een huisje verhuurde. We reden naar het adres en klopten aan. Het was naar Belgische normen een klein krot, met maar één kamer en met een ton water als douche. Een man deed open in pyjama en keek ons verward aan, tot zijn vriend hem uitlegde dat we op zoek waren naar een slaapplaats voor een groepje vrienden. Hij nam wat kleren uit zijn kast en stapte de deur uit. Voor een prijsje - maar voor hem vast een dubbel maandloon - mochten we zijn huis voor de volgende drie dagen lenen en hij ging dan maar bij zijn moeder logeren. Uiteindelijk sliepen we er met zo’n tien personen, bijeengepropt in drie grote bedden. Elke avond kochten we wat flessen rum en gingen we feesten op het strand. We grapten over ons ‘5-sterrenhotel’ en amuseerden ons rot.” Op oudejaarsavond volgde geen groot diner, maar een hamburger op het strand. Nadien trokken we allemaal naar het binnenplein van één bepaald hotel, waar de beste dj van Peru zou komen draaien. Geweldig was dat! Onze kater raakten we kwijt op het strand en in zee, bij veertig graden.”
(SVR)