Frederik Van Lierde, Sportman van het Jaar & wereldkampioen triatlon
Frederik was vroeger competitiezwemmer, maar toen hij in 1996 naamgenoot Luc Van Lierde na bijna 4 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42 kilometer lopen als eerste over de meet zag strompelen in Hawaï, zette hij koers richting triatlon. In 2013 had hij zijn jaar. Niet alleen slaagde hij erin hetzelfde te doen als zijn grote voorbeeld, hij won ook nog twee andere grote wedstrijden én werd door vriend en vijand uitgeroepen tot Sportman van het Jaar. Wij zetten speciaal een petje op, om dan van ‘petje af’ te doen.
"Eén keer winnen is mooi; twee keer zou nog straffer zijn."
GUIDO: Je won eerder al de triatlon in onder andere Abu Dhabi en Nice, maar als we vragen naar de overwinning die je de meeste voldoening gaf, dan verwijs jij natuurlijk naar…
Frederik: Ja, die in Hawaï hé. Die prestatie overschaduwt alle andere. Onmiddellijk na de finish zetten ze dan die kroon op je hoofd die gemaakt is met bladeren van daar… Een mooie traditie, al stekt ze wel een beetje. (lacht)
GUIDO: En dan ben je plotseling de beste van de wereld.
Frederik: Ik heb het soms een beetje moeilijk met die titel. Ik heb inderdaad het WK gewonnen, maar er zijn verschillende afstanden, dus er zijn anderen die bijvoorbeeld heel sterk uit de hoek kunnen komen tijdens een kwarttriatlon. De wereldkampioen wielrennen is toch ook niet de coureur die het hele jaar met kop en schouders boven de rest uitsteekt? Laten we stellen dat ik één van de beste ben, en ik gewoon de dag van mijn leven had.
GUIDO: Zwaar gefeest nadien? Kilo’s frieten en liters alcohol?
Frederik: Ik ben ook maar een mens en ik mag ook wel eens van ’t leven profiteren. (lacht) Nee, ik heb één pak friet gegeten zo’n acht of negen dagen na Hawaï. Dat valt nog mee hé. Maar ik ben geen grote liefhebber van frieten eigenlijk. Een goed glas wijn of eens uitgebreid gaan eten, daar kan ik wel van genieten. Weet je, het leven dat ik leid, vind ik prachtig. ’t Is een heel zware sport, akkoord. In zware trainingsweken train ik tot 30 uur netto, dus zonder omkleden en massages en zo, maar ik heb van mijn hobby mijn beroep kunnen maken en dat kunnen maar weinigen zeggen. Pas op, ik stond ook wel graag in het onderwijs. Ik heb regentaat L.O. gestudeerd en heb eerst anderhalf jaar lesgegeven voor ik prof werd. In sommige sporten is het nodig om er al van kleins af aan volop mee bezig te zijn, maar bij triatlon begin je pas mee te tellen als je achttien bent, dus ik kon alles mooi combineren. Ik ben best wel trots op mezelf daarvoor. Vandaag ben ik topsporter bij defensie, dat wil zeggen dat ik een contract heb gekregen bij het Belgisch leger. Later, als ik alles uit mijn carrière heb gehaald, keer ik ofwel terug naar de schoolbanken, ofwel blijf ik in het leger, ofwel ga ik jonge atleten trainen. Ik hou mijn opties open, we zien wel.
GUIDO: Maar zover is het nog lang niet. Hoe zit de sfeer tussen de atleten onderling?
Frederik: Er zijn 25 Iron Mans doorheen het jaar, verspreid over de hele wereld, dus we komen maar weinig dezelfde mensen tegen. In Hawaï komt iedereen wel zo’n beetje samen. Tijdens de wedstrijd zijn we natuurlijk concurrenten, maar daarbuiten gaat het er vriendschappelijk aan toe. Er is veel onderling respect, omdat we allemaal weten hoeveel we ervoor moeten doen. In 2014 heb ik mezelf voorgenomen acht wedstrijden mee te doen, waarvan twee volledige triatlons en de overige halve en kwarttriatlons. Hawaï is sowieso opnieuw doelstelling nummer één. Ik heb mogen proeven van die overwinning en dat smaakt naar meer. Eén keer winnen is heel mooi, maar twee keer winnen zou nog straffer zijn. (SVR)
(Foto: jacvanlierde)