Gepetto and the Whales: "Muziek is emotie en energie."

In de Duyster-hoek van Studio Brussel voelen Sander Sterkens en Kobe Dupont zich helemaal thuis, al is hun debuutplaat natuurlijk meer dan alleen dat. Een diepe winterplaat, opgenomen tijdens de zomer. Gepetto and the Whales hebben na de ep People of Gallicove beter hun plaats gevonden, hun muziekgezicht en volwassenheid gekregen en ze zijn al opnieuw hongerig nieuwe songs aan het schrijven. Voorlopig genieten we volop van Heads of woe.

                                            

GUIDO: Jullie hebben opnieuw in Studio La Chapelle opgenomen.

Sander: Een aangename, vertrouwde plek. Een hele goeie set van micro’s, het materiaal is er dik in orde. Je voelt je ook in een ander land op die plek. Dat isolement was heel fijn, met je beste vrienden aan een plaat werken.

Kobe: Ontspannend en spannend. Samen weg.

Sander: Ik kan me niet inbeelden dat we elke dag opnemen en ’s avonds naar huis gaan.

Kobe: Mijn vriendin vond toch dat we iets te veel weg waren. Op den duur vergeet je al eens te bellen.

Sander: Twee werelden tegelijk lijkt me niet goed voor een plaat. Daniel Day Lewis blijft ook altijd in zijn rol, thuis en op de set, zoiets. De sfeer kan heel bepalend zijn.

GUIDO: Wanneer gebeurt de magische ‘klik’ met een producer? De eerste dag staat daar toch maar iemand die je totaal niet kent?

Sander: We hadden al een paar keer met Thom Monahan geskypet, en daar hadden we al gemerkt dat het een super chille kerel was die gigantisch veel van muziek afweet en wiens meningen over muziek strookten met de onze.

Kobe: We hadden die mens een paar dagen eerder laten overvliegen om wat te acclimatiseren en elkaar te leren kennen. Het zou voor ons ook heel raar zijn om van dag 1 de studio in te duiken met iemand die we totaal niet kennen. Dat zou veel te onpersoonlijk zijn. Zo zijn we niet, denk ik.

Sander: Thom heeft ons vier dagen in ons repetitiekot meegemaakt. Hij zat er op een stoeltje met een notitieboekje in de hand. Nadien hebben we dan wat pintjes gedronken en gebarbecued. Hij was heel meticuleus bezig met zijn notities. Doorheen het opnameproces heeft hij dat boekje helemaal volgeschreven. Hij is anderhalve maand bij ons geweest.

Big Baby

GUIDO: Waar lagen jullie links?

Sander: Hij heeft mij Mark Kozelek leren kennen.

Kobe: Hij had precies een oneindige diepe put vol ‘dit is voor u Sander, dit is voor jou Kobe’! Hij heeft me naar de Boredoms en The Grifters geleid, omdat ik ook wel van noisy, hardere dingen hou. En boeken, films, die namen en die namen.

Sander: Het was net Sinterklaas! Dingen opzoeken, leren kennen, fantastisch. En het was ook telkens spot on. Hij is rond de veertig, maar qua persoonlijkheid...

Kobe: ... a big baby! (lacht) Ik bedoel: hij is echt jong van geest.

GUIDO: Jullie werken vaak meerstemmig. Was dat er meteen?

Sander: Voor we samen in een band speelden, was ik zanger in mijn eigen groep. Nikas zong ook in zijn band. Sander had een lo-fi-project op Myspace waarin hij de leadsinger was.

Kobe: Leadsinger... (lacht) Af en toe in een micro kwijlen, ja.

Sander: We waren samen gekomen met het idee van onze krachten te bundelen. Samenzang was toen ook nogal in op de radio. We konden dat wel smaken en dachten dat we dat zelf ook wel eens konden proberen.

GUIDO: Maar er is toch meer aan zingen dan ‘we proberen dat maar eens’? Het is toch niet evident.

Kobe: Voor mij is het soms wel een houvast. In het begin was ik heel onzeker en dan helpt het veel als je samen kan zingen. Als je daar goeie commentaar op krijgt, groei je daar van. Die klik was voor mij heel belangrijk.

Sander: Jij moest inderdaad hard uit je schulp komen in het begin. Dan spreek ik over drie jaar geleden. Dan liet je de hele tijd jouw nummers door Nikas en mij zingen.

Kobe: Toen had ik echt nog die angst om te zingen. Nu heb ik vrede met mijn stem. Waarom zou ik dan niet zingen?

GUIDO: Hoe vind je je plek in je muziek?

Sander: Heel veel komt voort uit waar je zelf naar luistert.

Kobe: Een soort collectief, een inspiratie die rond je hangt. Films, boeken, idolen... Dat ga je uitpluizen en onbewust komt dat in een soort van put terecht. Als je dan aan het schrijven gaat, haal je eruit wat je nodig hebt.

Sander: Je kan donkere nummers schrijven zonder depressief te lopen. Ik word ook niet zwaarmoedig van onze plaat. Er zijn wel twee songs van mij die er zijn gekomen toen ik me wat minder voelde, maar je constant slecht voelen is zeker geen vereiste voor onze soort nummers.

Gelukkig droevig

GUIDO: Als je een song opneemt, moet het toch meer zijn dan gewoon maar technisch die song spelen?

Sander: Ik had het ‘geluk’ dat toen we die twee nummers van me opnamen, ik me ook droevig voelde. Toen kwam dat goed uit. Ik denk wel dat het waar is dat je je voor een opname goed moet inbeelden wat je echt wil overbrengen. We hebben ook zo weinig mogelijk met clicktrack opgenomen, want dat kan het gevoel in een song echt verpesten. Thom hamerde daar ook op. Het was pas goed als hij de song ook voelde, als de emotie er was. De eerste week hebben we vooral alle nummers live gespeeld, in aparte ruimtes. Daar hebben we de drum en de bas van gehouden, en hier en daar andere stukken die we goed vonden.

Kobe: Dat hebben we later dan aangevuld met de andere muziek en de stemmen. Micro’s kiezen, wat we wilden horen ook gaan uitpuren.

Sander: De titelsong is de volledige versie zoals we ze live hebben opgenomen, denk ik. Terwijl jij al mee aan het mompelen was. Pardon, aan het zingen. (lacht)

Kobe: In ons repetitiekot hebben we ook een studio en daar hadden we wel al een en ander proberen op te nemen met clicktrack, en dan instrument na instrument bijvoegen. Daar hebben we toch gemerkt dat er iets organisch in onze songs zit dat niet goed bestand is tegen clicktrack. Tempo hoeft niet zo strak bepaald te liggen bij ons. Het mag een beetje wazig zijn.

GUIDO: Wat is voor jullie het mooist aan muzikant zijn?

Sander: Het repeteren?

Kobe: Nee…

Sander: Gewoon met vrienden - want dat zijn we - dit doen. Niet per se de kick van een optreden of om op de radio te komen.

Kobe: Meestal voelen we ons slecht na een optreden omdat we te kritisch zijn. Maar dan is het publiek enthousiast en dan denken wij ‘bol af!’ (lacht) Met zijn allen weg zijn en grappige dingen meemaken, dat vind ik heel fijn aan muzikant zijn.

Sander: Onlangs speelden we op Texel, een eilandje in Nederland. Dat was dan met overnachting. Dat zijn de leukste momenten, na het optreden en voor het optreden. Een week deden we een kleine tour, dat was ook zalig.

Kobe: Touren is echt vakantie. Je moet wel elke dag spelen, maar er zijn zoveel mooie momenten.

GUIDO: Wat is schoonheid in muziek voor jullie?

Sander: Voor mij gaat het over emotie.

Kobe: Energie en zo. Een lelijke melodie - dan bedoel ik noise, of atonale lijnen - kan voor mij heel indrukwekkend zijn, omdat zoiets net op het goede moment komt. Ik heb vooral moeite om naar muziek te luisteren die voor mij te plastiekerig en te gepolijst klinkt. Ik heb daar wel respect voor, maar zelf zou ik er niet naar luisteren.

GUIDO: Wat is het meest extreme dat je graag hoort?

Kobe: Ik studeer jazz en we zijn bezig met Debussy, klassieke muziek. Als je daar goed naar luistert, hoor je dat het totaal atonaal is, maar met klankkleuren speelt. Als ik dat opzet, ben ik echt onder de indruk.

Sander: Stond dat niet zopas op in je auto?

Kobe: Dat was Schubert. Ook mooi. Ik hou dan ook van The Rottchilds. Dat hoor je misschien niet in onze muziek, maar ik vind het wel geweldig. Ik heb die cd kapotgeluisterd, zelfs twee keer gekocht!

Sander: Als ik extreem moet denken, zeg ik Anna Briggs, een griet uit de jaren zestig-zeventig die puur a capella zingt. En ze zingt traditionals, dat vind ik zo leuk om ’s avonds op te zetten. Ik kan vaak de slaap niet vinden omdat het in mijn hoofd blijft malen, en dan vind ik het leuk om daar al mijn aandacht op toe te spitsen, want die melodieën zijn zo moeilijk te bevatten. Ze springt heel snel en gek om met haar stem. Daar naar luisteren, kan heel rustgevend zijn. Alleen die stem, dan verdwijn ik in een setting waar zij ergens in een duister huis aan het zingen is. (LAD)

foto: Athos Burez