The Dead Color: "Wij hebben een scherp afgestelde bullshitdetector."

The Dead Color is gegroeid vanuit het soloproject van Erik Van Hoecke, met al vlug een enthousiaste groep muzikale vrienden. Na twee jaar is de debuutplaat er. Vier maal synth, een spannend experiment. Zelfs de stemmen worden door de machine gejaagd. Kinderen van de jaren negentig met blinkende oogjes voor de jaren tachtig: Vangelis, Giorgio Moroder, minimoogs uit ’73, de Brooklyn chillwave-scene én videogames.

GUIDO: Hoe zijn de opnames verlopen?

Erik: Ik had mijn demo’s al en veel veranderde tijdens de concerten. Omdat er meer dynamiek nodig was. Iedereen voelde dat soepel aan. De plaat had die veranderingen nodig. Hoe de songs live zijn geworden, hebben we geprobeerd te vatten in de opnames. De live synthpartijen erbovenop gedubd. Dat heeft een aanzienlijk verschil gemaakt. Thuis nummers maken, heeft toch meer iets statisch.


GUIDO: Is dat geen valstrik bij synthmuziek?

Erik: Tuurlijk. Je kan alles platprogrammeren. Er waren nummers klaar, maar we voelden dat er in die songs stoorzenders nodig waren. Dan begin je de boel op te fucken en noise te gebruiken…

Pieter: Wel gecontroleerd en gestileerd.

Erik: Geen noise voor de noise.


GUIDO: Wat zijn jullie muzikale achtergronden ?

Pieter: We zijn niet echt muzikaal geschoold. Ik heb synthesizer geleerd bij deze band. Ik had er een liggen en ik deed daar wel wat mee.

Erik: We dwepen met synths. Bij onze andere bands kon hier en daar wel eens een laagje synth bij, hier draait het volledig om de synth.

GUIDO: Dat is zo gelinkt aan jullie generatie.

Erik: Op zich is het een relatief recent instrument. En in de jaren '70 en '80 liggen ook wel onze invloeden. Die sound is gewoon heel tof, heel puur.

Pieter: Proper. Goed proper.

Erik:. Als zulke kleine fetisjkes helpen, waarom dan niet. We gaan ook voor het pure beeld op het podium: vier man, vier synths. Het mag sec ogen.

Pieter: Soms vind ik dat wel wat spijtig.

Erik: Het dwingt ons om arrangementen te reduceren tot de essentie.

GUIDO: Tegelijk ook de zoektocht naar je eigen sound?

Erik: Je treedt op en onbewust doe je wat aan je klank en zo komt die eigen sound er stilaan. Het zal nooit volledig majeur klinken. De melancholie van mineurakkoorden sluipt binnen in de melodie. Ook de stem zal ik nooit onbewerkt laten klinken. Ik gebruik veel delay en distortion op mijn stem, omdat het een instrument is als een ander.

GUIDO: Wat zijn jullie ambities?

Erik: Werelddominantie? (lacht) Veel optreden. De plaat verdient het om van het podium te knallen. De vibe van twee of drie keer per weekend te gaan spelen.

Pieter: Live spelen is een heerlijke energie. Het podium heeft een soort magie.

Erik: Je hoopt ergens ook op mooie toevalligheden die je muziek doen groeien.

GUIDO: Zijn jullie het soms oneens?

Erik: We hebben nog niet op elkaars bakkes geslagen. Hoogstens een lauwe reactie op een idee waarmee je komt aanzetten.

Pieter: Meestal schuif je dat idee meteen onder het tapijt.

Erik: We hebben een scherpe bullshitdetector. We hebben ook andere interesses buiten de muziek, waar we het goed met elkaar kunnen vinden. Films, de invloed van muziek in videogames. Muziek die op games uit de jaren tachtig en negentig draaiden, op nu volledig gedateerde ‘homecomputers’. Via een onnozel klein chipke moesten die hun muziek vertalen. Vroeger deed die muziek me al iets, en ineens kreeg ik door dat dat eigenlijk meestal progressieve rock was, à la Genesis en Yes van de jaren zeventig.

Pieter: Die ‘journey’-games als Zelda hadden epische soundtracks. Heel dramatisch en herkenbaar. Echte oorwurmen.

Erik: Dat bewijst voor mij dat je zelfs met de lulligste geluidjes een gevoel kan overbrengen.

Pieter: Al wie nu met synths aan de slag gaat, slaagt erin een mooie eigenheid te hebben, zonder een kopie te zijn van wat er in de jaren tachtig gebeurde. Al blijft de knipoog.

Erik: In Brooklyn is er zo'n scene. Een chillwave-beweging. Chairlift is de bekendste, en Ice choir en Depreciation guild. Vrij obscure dingen, Violence ook. Altijd in combinaties van gitaren en synths, en dan dwepen met de foutste dingen, tot Phil Collins toe! En toch doen zij daar ferme dingen mee. De synth is in de eighties volledig uitgebeend. Eigenlijk was het een heel experimenteel decennium.

Pieter: Ik vind de jaren negentig veel fouter dan de jaren tachtig.

GUIDO: Of ligt het gewoon aan hoe jullie er als generatie mee omgaan? Hoe oud was jij in 1993?

Pieter: 1 jaar! (lacht)

Erik: In elk decennium wordt evenveel rotzooi gemaakt. Elke generatie keert ongeveer dertig jaar terug in zijn invloeden, denk ik. Nu zal men stilaan de nineties zwaar gaan oprakelen.

GUIDO: Wij leggen alvast onze houthakkershemden en combats klaar!

(LAD)