Charlotte De Bruyne speelt in 'Flying Home'

Twee jaar na haar filmdebuut in Little Black Spiders van Patrice Toye heeft de 23-jarige Gentse actrice Charlotte De Bruyne haar eerste hoofdrol te pakken. In Flying Home, de nieuwe film van Dominique Deruddere, speelt ze de kleindochter van een Vlaamse duivenmelker en wordt ze verliefd op een knappe Amerikaanse investeringsbankier die aast op de prijsduif van haar opa.

Charlottes personage heet Isabelle Pauwels, een studente biologie die weet wat ze wil, dol is op haar grootvader en bijklust in een dorpscafé tussen de oorlogsgraven in de Westhoek.

GUIDO: Dominique Deruddere heeft lang gezocht naar een geschikte Isabelle. Naar het schijnt heeft zowat elke jonge Vlaamse actrice auditie gedaan voor de rol.

Charlotte: Hij had me al eens gevraagd voor een auditie, maar ik kon toen niet omdat ik het te druk had met theater. Ik was op tournee en kon me niet vrijmaken. Een paar maanden later belde hij opnieuw, en toen had ik door dat hij de juiste Isabelle nog niet had gevonden. Ik had inmiddels al een paar namen horen waaien, maar dat hij zoveel actrices had gezien, wist ik ook niet.

GUIDO: Waarom denk je dat hij jou heeft uitgekozen?

Charlotte: Puur op papier, in het scenario, is Isabelle een braaf meisje. Dominique vond het fijn dat ik er toch in slaagde een soort van cynisme te brengen in de manier waarop ik de tekst bracht. Ik heb er een sterker personage van gemaakt dan wat er puur op papier stond. Niet dat ik daar hard over heb nagedacht, maar als acteur ga je altijd op zoek naar de beste manier waarop je een tekst kunt brengen. En dat beviel Dominique blijkbaar.

GUIDO: Wat sprak je aan in de rol van Isabelle?

Charlotte: Wat me in de eerste plaats aansprak, en waarom ik ook geen seconde heb getwijfeld om deze film te doen, zijn de mensen met wie ik mocht samenwerken. Spelen met Jan Decleir, Josse De Pauw en Viviane De Muynck, in een regie van Dominique Deruddere, tegen zoiets zeg je simpelweg geen neen. Ik wist sowieso dat ik dit moest doen. Toen heb ik gezocht naar een manier om de rol in te vullen. Zelf ben ik niet zo braaf als Isabelle. (lachje) Ik moest ervoor zorgen dat de dingen die ze zegt en doet geloofwaardig overkwamen. Als ik de film nu zie, vind ik niet dat ze te lief overkomt. Daar was ik in het begin een beetje bang voor. Ik hoopte dat Isabelle sterk zou blijven, en dat is gelukt.

GUIDO: Was het imponerend om naast mensen als Jan Decleir en Josse De Pauw te staan?

Charlotte: Ik was vooral blij dat ik het mocht doen. Euforisch zelfs! Tijdens het draaien heb ik er bewust niet te veel bij stilgestaan dat ik met dergelijke topacteurs aan het samenwerken was, maar achteraf begon ik te stressen. Shit, heb ik die of die scène wel goed genoeg gespeeld? Ik ga toch niet verbleken naast Jan Decleir? De mensen gaan toch niet denken: ha, Jan Decleir, en kijk, naast hem staat een meiske haar best te doen.

GUIDO: Hebben die mannen je dan niet een beetje gecoacht?

Charlotte: Nee, en gelukkig maar. Anders zou ik me echt wel het groentje hebben gevoeld. Er was altijd Dominique, om me te regisseren, maar de acteurs gingen met mij om zoals ze met elkaar omgaan. Ik maakte gewoon deel uit het van het team, en dat vond ik een zalig gevoel.

GUIDO: Hoe gaat zo'n acteursteam om met elkaar?

Charlotte: Niet zo heel anders dan hoe jij omgaat met je collega's, denk ik.

GUIDO: Ha, de hele tijd flauwe moppen tappen dus.

Charlotte: (lacht) Eigenlijk wel ja.

GUIDO: Nog belangrijker was dat het zou klikken met je Amerikaanse - enfin, eigenlijk Ierse - tegenspeler Jamie Dornan. Die wond er na de audities geen doekjes om: "Charlotte is the best kisser."

Charlotte: Voor alle duidelijkheid: tegen mij persoonlijk heeft hij dat nooit gezegd.

GUIDO: Wel tegen Dominique...

Charlotte: Ik weet het. Tja, wat kan ik daarop zeggen? Blijkbaar beschik ik over een ongelooflijk kustalent... (lacht) Nee, ik vind het gewoon grappig dat hij dat heeft gezegd.

GUIDO: Los van de kuskwestie: wat zorgde voor de klik tussen jullie twee?

Charlotte: Dat kan ik eigenlijk niet benoemen. Als wij samen speelden, dan ging het goed. Het klopte. Ik kon ook goed met Jamie overweg. Toen ik bij de casting voor het eerst met hem moest samenspelen, ging het meteen vlot. Het voelde helemaal niet geforceerd aan. Het zat direct goed, maar vraag me niet waaraan dat precies lag.

GUIDO: Nu kan jij natuurlijk nooit meer met een onbevangen oog naar Fifty Shades of Grey kijken, waarin Jamie de rol van Christian Grey zal spelen.

Charlotte: Daar heb je gelijk in. (lacht)

GUIDO: Kun je onbevangen naar Flying Home kijken?

Charlotte: Dat is heel moeilijk. Ik hoop dat ik dat zal kunnen leren. De eerste keer dat ik de afgewerkte film zag, zat ik zodanig op mezelf te focussen dat ik het geheel uit het oog verloor. Ik denk dat ik de film nog een paar keer zal moeten bekijken.

GUIDO: Het Vlaamse dorpsmeisje Isabelle wordt verliefd op een New Yorker met een compleet andere achtergrond. Zou zoiets jou zelf kunnen overkomen?

Charlotte: Voorlopig zeker niet, want ik heb een zeer goed lief die met hetzelfde bezig is als ik. Maar ik snap het wel, zoiets kan altijd gebeuren. Ik geloof in liefde op het eerste gezicht, maar zelf is het me nog niet overkomen. Ik denk ook niet dat ik me zo gemakkelijk zou laten inpakken als Isabelle, al begrijp haar ik wel. Het gebeurt geen twee keer dat zo'n knappe Amerikaan haar dorpscafé komt binnenwandelen. Ik snap dat ze er dan meteen voor gaat. Wow, een Amerikaan die me leuk vindt, en hij is nog zot knap ook. Hier ga ik voor vechten!

GUIDO: Hoe zou jij graag hebben dat de toeschouwer zich voelt als na de film de zaallichten aanfloepen?

Charlotte: Voor mij is Flying Home een echte feelgoodfilm. Een pure romantische komedie. Als het licht aangaat, wil ik dat de mensen een zucht slaken en met de glimlach zeggen: zalig, nu heb ik anderhalf uur genoten van een mooi verhaal over twee mensen die verliefd worden. De max, 't was gezellig, 't was wijs.

GUIDO: In Flying Home heb je nogal wat scènes in het Engels. Daarmee ben je niet aan je proefstuk toe, want met het Gentse toneelgezelschap Ontroerend Goed speel je ook vaak in het Engels, tot in Australië toe.

Charlotte: Vaak vind ik het zelfs gemakkelijker om iets in het Engels gezegd te krijgen dan in het Nederlands. Als ik een flard Nederlandse dialoog zie staan in het script, denk ik soms: oei, hoe ga ik dit uit mijn mond krijgen? Juist doordat Engels mijn moedertaal niet is, kan ik er makkelijker afstand van nemen. Maar om op je vraag te antwoorden: elk jaar is er een theaterfestival in Edinburgh. Ontroerend Goed gaat daar telkens naartoe, en daar komen programmatoren kijken van over de hele wereld.

GUIDO: Jullie gaan daar dan heen met de Engelse versie van een stuk van hier?

Charlotte: Ja, we gaan bijna altijd eerst hier in première. Soms zelfs direct in het Engels. De laatste twee voorstellingen waren met Australische acteurs. De stukken van Ontroerend Goed blijken aan te slaan in de Angelsaksische wereld: Verenigd Koninkrijk, Amerika, Australië... Die programmatoren zien het stuk in Edinburgh en nodigen ons dan uit om bij hen te komen spelen. Wat natuurlijk fantastisch is.

GUIDO: Is een Australisch theaterpubliek anders dan de toeschouwers die in Vlaanderen in de zaal zitten?

Charlotte: O ja. Het Vlaamse publiek is gereserveerder. Als er een mopje in de voorstelling zit, dan hoor je hier hoogstens wat gegrinnik in de zaal. In Australië gaat heel het publiek meteen plat van het lachen.

GUIDO: Ah, de introverte Vlaming...

Charlotte: Ja, maar dat vind ik niet erg hoor. Ik ben zelf ook zo. Dat is het interessante aan touren: dezelfde voorstelling lokt verschillende reacties uit, naargelang van de locatie waar je speelt.

GUIDO: Ligt jouw toekomst nog bij het theater, nu je een heuse filmhoofdrol hebt ingeblikt?

Charlotte: Ik heb tot nu toe veel meer theater gedaan dan film, al sinds mijn twaalfde. Mijn hart ligt zeker daar, ook al omdat je in het theater heel het proces mee kan dragen, van het concept tot het eindresultaat. De bende van Ontroerend Goed voelt ondertussen aan als familie. Maar van filmen kan ik ook heel erg genieten. Het is een totaal ander gevoel, want bij film kan je uitsluitend bezig zijn met acteren. Je hoeft je nergens anders op te concentreren dan op spelen. In het ideale geval zou ik in de toekomst de twee zoveel mogelijk willen blijven combineren.

(HDP)