Studenten met niet-alledaagse bijverdiensten

Niet iedereen krijgt wekelijks zomaar een dikke pree van zijn suikertante, anderen moeten het bijvoorbeeld met een sugar daddy… doen. Deze vijf studenten vertikten het om hun spaarvarken uit te hongeren, huppelden voorbij legers caissières en kelners en sloegen een niet alledaagse studentenjob aan de haak.  

Wie? Charlotte Vercruysse, 23, uit Gent (taal- en letterkunde - Gent)
Wat? Corrector bij Humo
Welke reacties? “Oh, leuk! En wat doe je daar dan?”
Welk loon? 12 euro per uur (bruto)

“Ik ben er wel de jongste, maar er zitten er genoeg die jong van geest zijn.”

“Half oktober kwam er een vacature op de site van Humo. Die nacht heb ik een sollicitatiebrief geschreven en doorgestuurd, en een week later kon ik beginnen. Eerst als redactiesecretaresse ter vervanging van iemand met zwangerschapsverlof, en toen dat einde in zicht kwam, kreeg ik de kans om een correctietest te doen. Vandaag lees ik, samen met drie andere correctoren in een beurtrol, teksten na op spel- en grammaticale fouten nadat ze langs de eindredactie zijn gepasseerd. Eens de teksten gelay-out zijn, check ik de stukken nogmaals: staat alles wat vet moet staan vet, staan er overal aanhalingstekens, kloppen de tekstjes bij de foto’s, enzovoort.” Charlotte wordt één à twee dagen in de week op de Humoredactie verwacht. “Op afsluitdagen kan dat al eens laat worden, omdat alle artikels natuurlijk in orde moeten zijn voor ze worden doorgestuurd naar de drukker en wij naar huis kunnen.” Heel lang geleden wilde de 23-jarige Gentse lerares worden en toverde ze zelfs de woonkamer om tot haar hoogsteigen klaslokaal, waar ze les gaf aan haar broer en zus. “Later, vermoedelijk nadat ik Legally Blonde zag, wilde ik advocate worden. Tot ik in Leuven zo’n open les mee volgde… Het is uiteindelijk toch lerarenopleiding geworden, en lesgeven lijkt me best wel leuk, maar nu ik ben binnengeraakt bij Humo, zou ik er natuurlijk graag blijven. Eigenlijk zou ik alles willen doen om er te kunnen blijven. Klinkt dat té? (lacht)” 

Wie? Lorin Roobrouck, 19, uit Antwerpen (handelsingenieur - Antwerpen)
Wat? Werft steun voor goede doelen op openbare plaatsen
Welke reacties? “Is dat mentaal niet superzwaar?”
Welk loon? Ongeveer 10 euro per uur

“Of ze nu willen deelnemen of niet, mensen laten lachen is zéér leuk.”

“Constant mensen ‘aanklampen’ op straat, beurzen of winkelcentra om ze te overtuigen iets te schenken aan een goed doel… Ik dacht dat ik het mentaal niet zou volhouden, maar Pepperminds heeft me laten zien dat het wel kan.” Pepperminds is ontstaan in een studentenkamer in Nederland, letterlijk voor en door studenten dus. “Eenmaal terug op kantoor controleren we de gegevens en bellen we eventueel nog iemand op, of helpen we elkaar. Mensen die nieuw zijn, worden tot in de puntjes begeleid. Het is niet verplicht, maar je mag ook zelf leuke ideetjes uitwerken om het kantoor gezellig te maken of om feestjes te organiseren. ’s Avonds kunnen we trouwens altijd terecht op kantoor voor een pintje. We hebben ook een pooltafel en sinds kort zelfs een Wii. De groepssfeer is een van de belangrijkste zaken bij Pepperminds.” Lorin geeft toe dat het mentaal een zware job is. “Net daarom is een team om je heen zo belangrijk, zodat je elkaar kan opbeuren als het even wat minder gaat. De bedoeling is zelf plezier te maken, om zo ook positieve vibes te kunnen doorgeven. Of ze nu willen deelnemen of niet, mensen laten lachen is zéér leuk. Wie een vruchtbare dag had, wordt ’s avonds ook extra verwend. Pizza en zo… Pas op, ’t is niet zo dat ik weet welke ‘soort’ mensen ik kan aanspreken om meer succes te boeken. Door op straat te staan, leer je dat je mensen écht niet kan inschatten op basis van hun uiterlijk. ’t Is dus zeker niet zo dat ik – als meisje – enkel mannen aanspreek, of mensen met dikke merkkledij. Verre van zelfs, want je zou wel eens verbaasd kunnen zijn van wie wel meewerkt en wie niet.” Op dit moment werkt Lorin twee dagen in de week voor Pepperminds, op woensdag en op zaterdag, maar als ze het te druk heeft op school, kan ze makkelijk één dag laten vallen. “Het blijft een studentenjob, en daar houden ze dan ook rekening mee.”

Wie? Vincent Nys, 23, uit Rillaar (management - Leuven)
Wat? Neemt deel aan klinische studies
Welke reacties? “Typisch iets voor jou. Hoeveel brengt dat op, van die proefjes?”
Welk loon? Gemiddeld 1600 voor twee weken (ongeveer 80 uur effectief in ziekenhuis)

“Het eerste wat ik doe als ik uit het ziekenhuis mag, is eens goed gaan feesten.”

Toen Vincent op zijn achttiende eens ‘medisch vrijwilliger’ googelde, was hij meteen verkocht. Hij schreef zich onmiddellijk in bij het Centrum Klinische Farmacologie en ontving al snel via e-mail zijn eerste uitnodiging om deel te nemen aan een onderzoek. “Het start telkens met één of twee screenings, waarbij je wordt gemeten en gewogen, en bloed- en urinestaaltjes worden onderzocht. Je krijgt dan ook uitvoerig uitleg over de studie: de opzet, de vereisten, de data waarop je aanwezig moet zijn en uiteraard de risico's. Kandidaten moeten ook sowieso tussen de 18 en 65 jaar zijn, niet roken, geen drugs gebruiken, een doorsnee cafeïne- en alcoholgebruik hebben, geen medische afwijkingen vertonen en een normaal BMI hebben. De onderzoekers vragen ook altijd om een condoom te gebruiken zolang de studie loopt. Jouw situatie volgen ze immers intensief op, maar die van je partner niet. Ondertussen heb ik een vijftal studies achter de rug, om zo onder andere medicijnen tegen migraine, hepatitis B en hepatitis C te testen. Bij mijn derde studie stond ik genoteerd als 'reserve'. Dat wil zeggen dat ik niet moest deelnemen, maar me wel beschikbaar stelde indien er iemand zou uitvallen. Dat gebeurt trouwens vaak. Mensen bedenken zich bijvoorbeeld als ze de vele bloedafnames niet zien zitten, en anderen laten zich vlak voor de studie nog verleiden door sigaretten of drugs.” Bij kortere studies, bijvoorbeeld om een vaccin te testen, is een ziekenhuisopname niet nodig, maar grotere onderzoeken bestaan doorgaans uit twee periodes waarbij je telkens twee tot drie keer in het ziekenhuis moet overnachten. Hoewel je die overnachtingen in isolatie doorbrengt - je mag de afdeling niet verlaten en enkel bezoek ontvangen op aanvraag - valt het daar reuze mee. Er is niet alleen een tv, maar ook dvd's, internet en magazines om de tijd mee te doden. Zelf eten of drinken meenemen, mag absoluut niet. Dat krijg je ginder en moet je bovendien op een vooraf vastgesteld tijdstip ‘nuttigen’. Het eerste wat ik doe als ik de afdeling buiten mag, is eten wat ik wil en - niet te vergeten - goed feesten 's nachts. Aangezien ik dan nog op regelmatige tijdstippen langs moet voor een bloedafname, probeer ik me toch nog wat kalm te houden. (lacht)”

Korte proefjes als vaccins testen leveren 160 euro op. “Niet onaardig gezien de ‘arbeid’ die je erin steekt.” Maar dikwijls gaat het om veel grotere bedragen. Voor zijn laatste studie verdiende Vincent niet minder dan 1600 euro op twee weken. Mooi, nietwaar? Eerder kreeg hij zelfs al eens 2700 euro, al duurde die studie wel verschillende maanden. “Die grote bedragen zijn er niet voor niets. Je wordt vergoed voor de flexibiliteit die je door het strikte schema moet hebben, en uiteraard ook voor het risico dat je loopt. Zelf heb ik eigenlijk nog maar één keer bijwerkingen gehad. De rechterkant van mijn hand heeft toen een tweetal maanden 'geslapen', net zoals je been tintelt als je in een foute houding hebt gelegen. Dat gevoel is toen geleidelijk aan afgenomen.” Benieuwd of zijn ouders even enthousiast waren als Vincent toen hij zichzelf had opgegeven voor een studie. “Voor zulke zaken heb ik een trucje: ik heb ze pas achteraf verteld dat ik een studie had meegedaan. Dan was het al duidelijk dat er geen bijwerkingen waren en was er voor hen dus ook geen aanleiding om ongerust te zijn. (lacht) Aangezien ik in Leuven op kot zit, viel mijn afwezigheid ook niet op. Niet dat ze me dit zouden hebben verboden, ze vonden dat ik oud genoeg ben om voor mezelf na te denken en het risico dus in te schatten. Of wetenschappelijk proefkonijn zijn een droomstudentenjob is? “Absoluut. Ik heb alles gedaan, bandwerk, horeca, kassier enzovoort, en ik kom steeds tot dezelfde vaststelling: klinische studies brengen niet alleen veel meer op, ze zijn ook veel relaxter. Het voelt totaal niet aan als werk. Integendeel, ik amuseer me er met de andere vrijwilligers. Tijdens het academiejaar is het dan ook vaak dringen. Als je de e-mail pas de volgende dag leest, is de studie vaak al volzet. In de examenperiode is het net andersom, dan is er vaak een tekort aan deelnemers. Een extra pluspunt is dat de overheid het ook niet als werk beschouwt. Je moet ze dus niet aftrekken van de vijftig kalenderdagen die je als student jaarlijks mag werken. Kortom, een aanrader.”

Wie? Maxim Masuy, 22, uit Lier (multimedia en communicatietechnologie – Antwerpen)
Wat? Helpt een begrafenisondernemer
Welke reacties? “Is dat niet ongemakkelijk?”
Welk loon? 12 euro per uur

“Een goede pokerface is belangrijk.”

“Ik veegde er vroeger nogal mijn voeten aan op school, en toen heeft mijn moeder een lijstje onder mijn neus geduwd met daarop enkele mogelijkheden: mij herpakken, op een cruiseschip werken, een begrafenisondernemer helpen, enzovoort. Ik ben dan eens gaan opzoeken wat dat laatste precies inhoudt, en hoe meer ik erover las, hoe meer het me aansprak. Je hebt echter een speciaal attest nodig als je later als zelfstandig begrafenisondernemer aan de slag wil, waaruit blijkt dat je bekwaam bent, en daarom heb ik na het middelbaar een opleiding ‘begrafenisondernemer’ gevolgd aan Syntra. Toen ik na enige tijd had besloten om toch te gaan studeren aan een hogeschool, heb ik met mijn leerkracht gepraat en hij gaf me dan de kans als jobstudent te werken in zijn bedrijf, begrafenissen Peeraers-Dexters.” En zo komt het dat Maxim sinds begin van dit schooljaar wekelijks twee of drie keer helpt bij het ceremoniële gedeelte van uitvaarten. “’s Morgens arriveer ik in kostuum, help ik mee ‘kisten’ indien nodig, laad ik de lijkwagen, ontvang ik de bloemen en leg ik die klaar. Eens de ceremonie begint, draag ik mee de kist naar binnen en dan is het de bedoeling eventjes te verdwijnen. Bij goed weer gaan we buiten chillen, moppen tappen. Bij slecht weer blijven we in de kerk, maar houden we ons kalm en blijven we op de achtergrond.” Maxim is er lang niet de enige jobstudent. “Ik denk dat we er met een stuk of twaalf, dertien zitten. Het is wel het enige bedrijf dat ik ken dat met zoveel jonge gasten werkt. Meestal zijn het gepensioneerden. We krijgen allemaal een sms’je als er een dienst gepland staat, en dan is het aan ons om al dan niet te bevestigen. Je kan met andere woorden werken wanneer je wil. Perfect combineerbaar met studies dus.”

“Elke begrafenis is anders. Het doet bijvoorbeeld wel raar als je iemand jong begraaft. Dan is er veel meer volk, en veel meer verdriet ook. Maar of ik het er soms zelf moeilijk mee heb? Nee, eigenlijk niet. Je moet je emoties wel een beetje uitschakelen, anders hou je het niet vol. Meevoelen mag, maar het moet professioneel blijven. Lachen is natuurlijk helemaal not done, zeker niet in het bijzijn van familie. Maar daarbuiten lachen wij heel wat af. ’t Is zeker niet zo dat er constant een depri sfeertje hangt. Verre van. Misschien bizar om te horen, maar wij maken echt veel plezier. ’t Is makkelijk verdiend.”

Tot nog toe is er amper iets misgelopen tijdens zijn diensten, vertelt Maxim. “Ik ben wel eens mijn handschoenen vergeten, maar daar blijft het bij. Het kan veel erger. Ik hoorde al eens dat een andere begrafenisondernemer de kist vergeten was, en dat er een urn – mét as in – was omgevallen in een volle kerk. Compleet in stukken. En dan moet je dat daar beginnen opkuisen. Dat is iets pijnlijker natuurlijk.”

Wie? Aïcha, 19 (wenst anoniem te blijven)
Wat? werkt als escorte
Welke reacties? (houdt het geheim voor familie en vrienden)
Welk loon? Minstens 250 euro per uur

“Ik ben op mijn achttiende samen met een vriendin als escorte gestart, op ‘zelfstandige’ basis. Na enkele maanden bleek dat niet zo evident – en zelfs ronduit onveilig. En ’t was bovendien illegaal. We kwamen vaak bij mensen die ons wilden bedriegen, als ze al kwamen opdagen, en dus heb ik contact opgenomen met Estelle van Sensual Companions. Tijdens onze eerste ontmoeting, een sollicitatiegesprek, was er onmiddellijk al een klik. We voelden er ons allebei goed bij. Zij heeft me dan een vragenlijst bezorgd en met behulp van die antwoorden werd mijn profiel opgemaakt. Daarop staat onder andere wat ik wel en niet doe.” Hoewel zo’n profiel vaak tot de verbeelding spreekt, geeft Aïcha mee dat ze het belangrijk vindt geen leugens te verkopen. “Ik hecht veel belang aan de waarheid, en vind het bijvoorbeeld ook heel dom als een klant bij een boeking beweert 25 te zijn terwijl die dan duidelijk zestig is. Leeftijd doet er helemaal niet toe voor mij. Hygiëne is des te belangrijker. Als het niet voldoet, probeer ik dat op een beleefde manier duidelijk te maken. Ik stel bijvoorbeeld voor aan de klant om eerst samen gezellig in de douche of in het bad te kruipen. Maar eerst betalen natuurlijk. (lacht)” Aïcha vertelt dat Estelle altijd als tussenpersoon fungeert. Klanten contacteren haar, en zij contacteert op haar beurt Aïcha. “Zo weet zij telkens waar ik ben en bij wie. Zelf weet ik praktisch nooit op voorhand bij wie ik terecht kom, en zo heb ik het graag. Hoe meer ik weet van een klant, hoe meer ik erover ga nadenken op voorhand en hoe zenuwachtiger ik word. Hoe zou die zijn, hoe zou die eruitzien? Nee, vertel mij liever niets. Dat maakt het ook net spannender. (lacht)”

“Hoe vaak ik afspraakjes plan, hangt af van hoeveel werk ik heb voor school, maar reken gemiddeld toch op twee à drie keer per week. Pas op, ’t gaat niet altijd om seks hoor. Sommige klanten zoeken gewoon gezelschap. De rijkere klanten kunnen het zich veroorloven me enkele uren te boeken, en dan ga ik bijvoorbeeld eerst iets eten en dan trekken we daarna samen de stad in. Als ik een raar gevoel zou hebben bij een klant, zonder ik me even af om een berichtje te sturen naar Estelle en dan zijn we in de toekomst extra op onze hoede: houdt hij zich aan de regels? Gaat hij niet te ver? En als ik écht een slecht gevoel heb bij iemand, kan ik natuurlijk ook altijd weigeren. Maar ik heb eigenlijk nog nooit problemen gehad. Gelukkig, want het moet plezant blijven hé.”

“Het merendeel van het geld dat ik verdien, zet ik opzij, maar ik betaal er ook mijn studies mee én schenk soms een deel aan mijn zus als zij het lastig heeft. Vragen stelt ze eigenlijk niet, en mocht ze er hebben, dan zeg ik gewoon dat ik elders ga werken. In het café van een vriend of zo. Het verdient goed, ja, maar ’t is niet alleen daarom dat ik het doe. Ik heb er altijd wel interesse voor gehad. Ik vind het ook veel aantrekkelijker dan eender welke andere studentenjob. Ik kies zelf wanneer ik werk en moet veel minder uren draaien om een mooie som te verdienen.” Aïcha geeft toe dat een lief haar escorteleven in de war zou sturen. “Momenteel wil ik geen relatie, want dan moet ik het hem vertellen en de kans is groot dat hij me vraagt ermee te stoppen. Er is eigenlijk ook niemand die mij echt interesseert. Alle jongens die ik ken, zijn precies zo kinderachtig. (lacht) Het zou al een hele straffe gast moeten zijn hoor, want dit alles geef ik niet op voor een of andere flirt.”

(SVR)