Robbedoes: Een rustige vakantie (Dupuis)
De mooi uitgegeven, opnieuw ingekleurde, uitvoerig becommentarieerde en waar mogelijk van facsimile's van de originele platen voorziene heruitgaven van Franquins korte 'Robbedoes'-verhalen verkopen als zoete broodjes.
Enerzijds is dit goed nieuws, want André Franquin is al meer dan vijftien jaar dood en zowat elk krabbeltje dat ooit uit zijn meesterlijke tekenpen vloeide is inmiddels uitgegeven, wat het niet makkelijk maakt om de belangstelling voor zijn werk levend te houden. Anderzijds heeft dit project ook wel iets van een fuik waarin het zuurstofgebrek stilaan nijpend begint te worden. De korte verhalen - op het geniale Bravo Brothers na - waren per definitie opvullers en dus niet het beste of meest interessante werk van Franquin. Maar je weet hoe dat gaat: de kruimeltjes van een meester zijn nog steeds lekkerder dan de weelderige patisserie van een minder talent. En dan blijven wij met een dubbel gevoel zitten. Een rustige vakantie is het hyperkinetische kortverhaal waarin Robbedoes en Kwabbernoot overschakelen op een nieuwer model van hun iconische Tarbot. Franquin, die in zijn later werk voor 'Guust' de ecologische kaart trok, was in de jaren vijftig nog gek op snelle, gestroomlijnde wagens. Verwacht je dus aan oogstrelend gestileerde prentjes met prachtig autodesign in fraaie Franse decors. Maar verwacht je ook aan een nogal onbenullig verhaaltje over een idiote, onbeschofte oliesjeik die de stuurkunst niet echt meester is. Het paginagrote commentaar dat naast elke facsimile staat, varieert van interessant (bijvoorbeeld over de korte, maar hevige carrière van het jeugdblad Sprint) over lezenswaardig tot pure bladvulling: de Wikipedia-copypaste over kleurenblindheid is misplaatst en beschamend. Van ons mogen er nog meer delen volgen, maar dan moeten eerst een aantal ingedommelde medewerkers wakker worden geschud. Want als het zo voortgaat, dreigt de zinledigheid.
(HDP)