The Acid: Liminal
Als het werd gemaakt in Berlijn, moet het goed zijn. En hip? Brussel zou het nieuwe walhalla worden voor hipsters en gecultiveerde baarden, fingers crossed. O ja, James Blake, denk je meteen. Of een bravere, lyrische James Holden bij ‘Fame’ of ‘Clean’. Onderkoeld warm in geval, iets waar je naar luistert terwijl je in de zon fietst, subtiel en vriendelijk. Maar dan misvat je The Acid. ‘Creeper’ is groezeliger, onder het vel. Luister vooral naar wat Ry X zingt, net voor het uitmondt in harde, kille kraken en een aanval op je definitie van muziekgenre. Adam Freeland, het tweede deel van drieluik The Acid, is niet zomaar verantwoordelijk voor de subversieve hit ‘We want your soul’, dat venijn vind je hier ook terug, onderhuids, verborgen onder elfjes en zonlicht. Steve Nalepa, de derde kracht in The Acid, verweeft alle lagen, gitaren, akeligs en moois, tot wat bijvoorbeeld begint als bijna Nick Drake in ‘Basic instinct’, maar heerlijk ontspoort naar gebroken snaren, ruis en schreeuw, om terug te vallen in iets lieflijks. Bij The Acid is geen enkele song wat hij eerst lijkt. Een fijne afterparty, languit in de strandstoel, of een chemisch vloeitje dat té lang blijft werken: Liminal speelt continu en meesterlijk met die twijfel.
(LAD)