Regisseur Douglas Boswell over LABYRINTHUS

Vandaag komt een ambitieuze jeugdfilm in de zalen. Labyrinthus gaat over tieners die opgesloten raken in een bizar en dodelijk computerspel.

Het virtuele labyrint waarin ze ronddolen en worden achtervolgd door een boosaardige slechterik, behoort tot de meest spectaculaire computeranimatie die de Vlaamse film tot nog toe heeft gezien. Geïntrigeerd gingen we praten met regisseur Douglas Boswell, die ondanks zijn Hollywoodiaans klinkende naam gewoon een sympathieke kerel uit Kapelle-op-den-Bos blijkt te zijn.

GUIDO: Labyrinthus is een jeugdfilm, maar je hebt duidelijk geprobeerd een ruimer publiek aan te spreken dan enkel kinderen en jonge tieners.

Douglas: Nagel op de kop! Ik heb van in het begin aan de hele ploeg duidelijk gemaakt dat ik geen kinderfilm wou maken in de enge zin van het woord. Ik heb me gespiegeld - in alle bescheidenheid - aan de toon van een film als Super 8 van J.J. Abrams. Kinderen hebben op jonge leeftijd al heel wat gezien. Kijk maar wat er momenteel in de bioscoop loopt: Godzilla, Spider-Man 2... Kinderen gaan daar ook naartoe, dus zij weten wat spanning is. Dat moet je goed in je achterhoofd houden als je vandaag een film maakt voor een jong publiek. Een jeugdfilm moet ballen hebben, en daar hebben we naar gestreefd, in elk facet van de productie. Het is een film waarbij je als tiener nagelbijtend denkt: oei, zo eng, mag ik dit eigenlijk al zien?

GUIDO: Je ambitie lag breed.

Douglas: Ja, maar ik wil daarom niet denigrerend doen over de collega's die pure jeugdfilms maken. Het is gewoon zo dat als je tieners wil aanspreken, je ze serieus moet nemen. Dan moet je een stoere film maken, en bijgevolg kunnen volgens mij ook volwassenen plezier beleven aan Labyrinthus.

GUIDO: Heb je een film gemaakt die je als jonge gast zelf graag zou hebben gezien?

Douglas: Voilà, dat is het. Misschien moet ik Labyrinthus voortaan zo verkopen. (lacht)

GUIDO: Een groot deel van de film speelt zich af in een virtuele omgeving. Is dat geen gevaarlijk dure grap in een land waar filmbudgetten niet bepaald astronomisch zijn?

Douglas: Dat is een van de redenen waarom het zolang heeft geduurd om dit project op poten te zetten. De eerste versie van het scenario lag zeven jaar geleden al klaar, maar we hebben jarenlang gezocht naar een manier om de set te kunnen realiseren. Het videospel waarin de personages terechtkomen, is een gigantisch labyrint van papier. Aanvankelijk wilden we dat echt fysiek bouwen, ergens in een leegstaande hangar. Het plan was om er een school bij te betrekken, bij wijze van jaarproject voor de studenten. Maar goed, dat bleek vreselijk duur en praktisch ook niet haalbaar. In de film zit bijvoorbeeld een heuse canyon van kranten. Letterlijk. Dat is gewoon niet te realiseren. Papier weegt veel. Wat als die stapels kranten zouden omvallen? Dat ging niet. We hadden het kunnen faken, maar dat kostte dan weer te veel geld. Kortom, we zaten met de handen in het haar. De jaren gingen voorbij en stilaan werd de optie om het met computeranimatie te doen steeds haalbaarder. Er zijn tegenwoordig allerlei shortcuts en plug-ins om dingen virtueel te repliceren. Als je vroeger een gang vol papiersnippers wou, dan moest je bij wijze van spreken elke snipper apart gaan tekenen op de computer. Vandaag teken je één snipper, je klikt op 'multiply', en hop: je kunt een gang gaan modelleren met miljoenen virtuele snippers. Dat kon zeven jaar geleden nog niet. Dankzij de geëvolueerde CGI-technologie konden we decors maken die er indrukwekkend uitzien, maar toch binnen een Vlaams filmbudget blijven.

GUIDO: Het nadeel is dat de acteurs voor een groen scherm moesten spelen. Vonden ze dat niet moeilijk?

Douglas: We hadden elf virtuele sets, en die hebben we op voorhand laten tekenen, zodat we aan de acteurs konden laten zien in welk decor ze hun scènes zouden spelen. Zo kon ik zeggen: kijk, als je nu wandelt, loop je langs grote papieren bloemen. Of langs een muur van speelkaarten. Enzovoort. Maar zolang er geen echte interactie is met dat decor, is het voor de acteurs verder niet zo heel belangrijk. Ze praten met elkaar, de interactie vindt plaats tussen de personages. Dat zijn scènes zoals je ze ook op een doorsnee set zou draaien, met als enige verschil dat de muren groen zijn. Het wordt moeilijk als het decor een actieve rol gaat spelen. Als de personages zich moeten verstoppen achter iets wat er niet is, bijvoorbeeld. Of moeten reageren op iets wat op hun hoofd dreigt te vallen. Dat was even zoeken. Dat zijn dikwijls heel korte shots: het meisje schrikt, bukt zich en houdt haar armen voor haar gezicht. Cut. Het is heel moeilijk om zoiets in één keer goed te doen. Ik heb de actrice dan op een loopband gezet en het haar tien keer na elkaar laten doen. Tegen de vierde of vijfde keer was ze al aan het hijgen van dat geloop en zag het er al stukken echter uit. Toen riep ik ook nog eens goed hard, zodat ze schrok. En dat werkte. Achteraf in de rushes hoorde ik mezelf dan wel tegen haar roepen en dacht ik: oei, wat ben ik toch een bruut, maar ze vond het blijkbaar niet erg. Het was nodig voor de scène.

GUIDO: Je bent 39 jaar en Labyrinthus is je eerste langspeelfilm. Hiervoor heb je meer dan 150 afleveringen van allerlei tv-series geregisseerd, zowel voor jongeren als volwassenen. Was dat een goeie leerschool?

Douglas: Absoluut. Je moet weten: het is doorgaans niet zo dat je als pas afgestudeerde van de filmschool direct aan de slag kan als regisseur. Ik heb in het begin van alles gedaan: decorateur, opnameleiding, en zo heb ik me langzaam opgewerkt tot regieassistent. Dat heeft een jaar of vier geduurd, en ondertussen had ik ook een kortfilm gemaakt. Iemand van het productiehuis D&D had die gezien, en ze waren op zoek naar een regisseur voor Wittekerke. Toen heb ik een beetje gebluft door te beweren dat ik ervaring had met multicam, terwijl ik dat nog nooit had gedaan. (lacht) Met een ei in mijn broek ben ik dan begonnen en uiteindelijk heb ik heel wat afleveringen van Wittekerke geregisseerd. Daarna kwamen de telenovelles, toen belde Studio 100 voor het laatste seizoen van Spring, en dan kwam De Elfenheuvel voor Ketnet. Een beetje van alles dus, en dat was ideaal voor mij, want daardoor kon ik verschillende disciplines uitproberen.

GUIDO: Wat is het belangrijkste dat je in je tv-werk hebt geleerd?

Douglas: Gaan voor je idee en gaan voor je visie.

GUIDO: Ook als je in een soap stapt die al zeven seizoenen bezig is?

Douglas: Ja! Enfin, je mag natuurlijk niet roekeloos te werk gaan en de serie om zeep helpen, maar ik heb in Wittekerke allerlei dingen kunnen uittesten die ik in films had gezien. Simpele dingen hoor, bijvoorbeeld mijn camera richten op een spiegel die draait. Dat is natuurlijk niet nieuw, maar als je dat nog nooit hebt gedaan, wil je dat gewoon eens uitproberen. Of eens een lange shot doen van drie minuten. Of de camera laten stilstaan, zodat de acteurs buiten beeld lopen. Bij tv kan dat allemaal. Je kunt als regisseur af en toe eens experimenteren. Een langlopende serie kan daar wel tegen. Soms lukte zo'n experimentje geweldig goed, en als het eens wat minder geslaagd was, ach ja, de acteurs waren vaste waarden, voor de kijker viel het niet op, en drie dagen later was er al een nieuwe aflevering. En ondertussen had ik weer wat bijgeleerd.

GUIDO: Heb je ook dingen moeten afleren toen je overschakelde van tv op film?

Douglas: Nee. Ik heb vooral bij de telenovelles - waar we soms 18 pagina's script per dag draaiden, wat hels veel is - geleerd om snel te denken, te schakelen en te zoeken naar oplossingen. Dat heb je bij film ook nodig. Je hebt natuurlijk meer tijd, en het eindresultaat moet gepolijster zijn, maar in de praktijk kom je ook bij film vrijwel dagelijks terecht in situaties waarbij je snel problemen moet oplossen. Dat is een automatisme dat ik heb meegenomen van mijn ervaring bij tv.

GUIDO: Tot slot een persoonlijk vraagje: waar komt je Engels klinkende naam vandaan?

Douglas: Van de oorlog. Mijn grootvader was een Engelsman die bij de landing in Normandië is geland: boten open, het strand op rennen, kameraden links en rechts van hem die werden doodgeschoten... Hij heeft daar nooit iets over verteld, maar we zijn met hem indertijd wel naar de première van Saving Private Ryan geweest. Het enige wat hij toen heeft gezegd, was: "In het echt was daar geen muziek bij." (lachje) Eigenlijk wel veelzeggend, vind je niet? Ik kan me dat moeilijk voorstellen. Het is een deel van mijn familiegeschiedenis waar ik niet bij kan. Ik hou ook niet van oorlogsfilms, dus ik denk niet dat ik de geschikte man zou zijn om een film over mijn grootvader te maken. Maar ik ben wel enorm fier op hem, uiteraard.

(HDP)