Belgische studenten in het buitenland

Sommige studenten nemen geen genoegen met Leuven of Gent. En dan zwijgen we nog over heerlijke plekjes als het Boliviaanse Santa Cruz de la Siera en het Braziliaanse Vitória.
Waar is dat vliegticket, verdikke?

LORE CALLENS over BOLIVIA: "Ik liet alle gewoontes en vanzelfsprekendheden achter me"

Laten we eerst onze sandalen aantrekken en Lore Callens volgen naar Bolivia. In gedachten althans, want op dit ogenblik zit ze gewoon weer op de schoolbanken van de Katholieke Hogeschool in Mechelen. Waarom onze goede vriendin het vliegtuig richting Bolivia nam, weten we niet. Misschien houdt ze van poncho's. Lore, verlos ons. "Ik wilde absoluut naar Zuid-Amerika, en dat kon via de uitwisselingsorganisatie AFS. In het begin dacht ik eerder aan Costa Rica, maar toen ik er verder over nadacht, besefte ik dat het hart van Zuid-Amerika in Bolivia lag, midden de Indiaanse cultuur." Lore werd in een sneltempo professor Boliviakunde en leerde onder andere dat het land extreme temperatuurschommelingen kent, van koude hooggebergten tot tropische steden. "Uiteindelijk ben ik in een grote stad beland, maar dat heeft mijn trip er zeker niet minder op gemaakt. Mijn broer was al een jaar met AFS naar Italië geweest, hij heeft me warm gemaakt voor het idee. Toen hij naar Italië vertrok, dacht ik nochtans dat ik zoiets zelf nooit zou doen. Ik heb dan ook heel lang gewacht om me in te schrijven. Maar ik voelde dat ik een beetje strop zat en dat ik mezelf wilde uitdagen. Ik wilde mezelf ook beter leren kennen voor ik aan mijn hogere studies begon. En zo'n jaar alle gewoontes en vanzelfsprekendheden achter je laten, was de perfecte kans." Lore pakte haar rugzak, gaf ma en pa een zoen en trok naar het verre Santa Cruz de la Siera.

Samen soaps kijken in bed

"Ik kwam terecht in een plattelandsgezin op een halfuurtje van de stad. Mijn gastouders waren allebei vijftigers. Mijn vader was veehouder en mijn moeder was huisvrouw. De afstand stoorde me eerst wel, de andere AFS'ers konden immers 's avonds altijd leuke dingen doen, terwijl ik op tijd de bus naar huis moest nemen. Maar na een tijdje begon ik de rust en de prachtige velden te appreciëren. Ik genoot van de kippen en honden die achter elkaar aanzaten op het erf, de familieleden die allemaal rond het woonerf woonden en de gezellige sfeer. Vooral met mijn gastmoeder had ik een goede band. Soms kropen we tijdens de siësta samen in bed om naar de middagsoap te kijken. Of ik zette luide muziek op terwijl ze de strijk deed, en dan brulden we uit volle borst mee. Mijn vader was iets moeilijker, hij was echt een autoritaire Latino, een man van weinig woorden. Soms wist ik echt niet hoe ik daarmee moest omgaan, maar we zijn naar elkaar toegegroeid, en toen ik hen deze zomer opnieuw ben gaan bezoeken, gingen we heel hartelijk met elkaar om." Een veehouder en een huisvrouw is zeer rock-'n-roll, maar waren er ook jonge mensen op het erf? "Ik had drie gastzussen: de oudste (24) was al getrouwd en woonde met haar gezin in het centrum, een andere zus studeerde voor veearts in de stad en de jongste vertrok zelf naar het buitenland met AFS, haar heb ik dus maar heel kort gezien. Met mijn zussen was ik dan ook veel minder close dan met mijn moeder."

"Van de Eerste Wereldoorlog hadden mijn klasgenoten nog nooit gehoord"

Of er in Bolivia nog meer bestaat dan siësta houden en kwelen op luide muziek, vragen we ons af. Het vee moet vast ook wel eens geholpen worden. "Ik ging natuurlijk naar school! En daar moest ik vroeg voor uit de veren omdat de lessen al om één uur 's middags stopten door de hitte." En het Spaans, Lora? "Ik vond de lessen in het begin enorm saai omdat ik nog geen Spaans sprak en omdat mijn leeftijdgenoten enkel onder elkaar spraken over mensen die ik niet kende. We kregen vakken als wiskunde, chemie, literatuur, biologie, aardrijkskunde en geschiedenis. Ze leren er andere dingen dan hier, voor geschiedenis moesten ze bijvoorbeeld alle Boliviaanse presidenten kunnen aframmelen, en dat zijn er verdorie veel. Maar van de Eerste Wereldoorlog hadden ze bijvoorbeeld nog nooit gehoord."

Warmte en saaie lessen, bij ons houdt de koude ons tenminste nog wakker. En een blik Red Bull zal er op de plaatselijke markt net niet te koop geweest zijn. "De lessen Engels bevielen me iets beter, hoewel de lerares soms echt kemels op het bord schreef. Het niveau lag er een stuk lager dan hier. Ik heb nog enkele maanden aan de universiteit gestudeerd, dat was leuker. Spaanse taalstudie en filosofie waren echt boeiend."

"Meisjes mogen in Bolivia nooit alleen met een jongen in een kamer zijn"

Even boeiend vond Lore haar vrije tijd. Over het algemeen houden de jongeren zich er met dezelfde zaken bezig als hier: uitgaan, feesten, sporten en films huren. "Een groot verschil is dat de meisjes vaak worden vergezeld door hun neven als ze uitgaan. Zij moeten hen beschermen. Boliviaanse meisjes mogen ook nooit alleen met een jongen in een kamer zijn." Hadden ze dat maar tegen Michael Jackson gezegd. Was er in Bolivia ook een Neverland? "Bolivia lijkt gewoon een mix van honderd landen samen, de afwisseling en schoonheid zijn onvoorstelbaar. Ik herinner me bijvoorbeeld de zoutwoestijn van Uyuni, dieppaarse meren, woestijnen en rotsachtige bergen, een superverblijf in het oerwoud van Trinidad, waarin we piranha's hebben gevist en opgegeten, verse pompelmoezen hebben geplukt en kaaimannen tot bij onze boot hebben gelokt. Soms ging ik gewoon naar La Guardia, een dorpje op vijf kilometer van mijn huis. Ik vond het leven op een simpel zandweggetje zo typisch." Wat, geen marmeren straten en gouden lantaarns? "Er was enorm veel armoede, ook in de grote stad waar ik woonde. Ook daar zoeken de mensen uit arme dorpen hun geluk in de steden. Ik herinner me de eerste keer dat ik met bedelaars werd geconfronteerd. Ik was net een heerlijk, exotisch ijsje aan het eten, en in een mum van tijd stonden vijf in lompen geklede kindjes rond me. Mijn ijsje smaakte ineens veel bitterder. Maar ik wil mijn verhaal toch liever positief eindigen, ik ben echt enorm blij dat ik de stap gezet heb. Deze zomer ben ik trouwens terug naar Bolivia geweest. Het leven ging er gewoon zijn gangetje, en het was net alsof ik nooit was weggeweest. Het zoontje van mijn zus roept nog altijd tia (tante) Lore als hij mijn foto ziet. Als ik zoiets hoor, krijg ik elke keer weer een krop in de keel."

VINCENT WILLEKENS over BRAZILIË: "Prachtige stranden en dito vrouwen"

Geef mij maar carnaval in Rio, moet Vincent Willekens gedacht hebben. Enkele jaren geleden trok hij richting Vitória, 300 kilometer ten noorden van de feeststad. Al maakte het hem niet uit waar hij precies zou verblijven. "Waar je naartoe gaat, speelt eigenlijk niet zo'n grote rol. Waar het om draait, is dat je niet in je vertrouwde leefwereld bent en dat je niet zomaar kan terugvallen op de mensen die je van jongsaf aan omringen. Wat wel van groot belang is, is een goede gastfamilie en nieuwe vrienden. Of dat in Thailand, Letland of Brazilië is, maakt dan in feite niet zo veel uit." Toch is Brazilië Vincent uitstekend bevallen. Vooral over de aangename temperaturen is onze globetrotter zeer te spreken. "De laagste temperatuur, in het midden van de winter, lag in Vitória bijvoorbeeld iets onder de twintig graden. In de zomer werd de kaap van de veertig graden dagelijks met gemak overschreden. Verder is het land natuurlijk bekend om de prachtige stranden en dito vrouwen, het voetbal, en het wonderbaarlijke Rio de Janeiro. Maar als ik even verder kijk dan die typische clichés, zie ik vooral een land waar ik me thuis voel door de vele hartelijke, warme mensen die ik er heb leren kennen. Dat is zonder twijfel het mooiste wat ik aan mijn reis heb overgehouden."

"Studenten lopen binnen en buiten wanneer ze willen, zolang ze de leerkrachten maar begroeten"

Tijdens de eerste schooldagen stond Vincent anders wel met open mond te kijken. De Escola Técnica Federal do Espírito Santo, een technische school, was ronduit een shock. "Ik ging naar die school omdat mijn gastbroer Eduardo, die even oud was als ik, daar ook zat. Samen met nog twee jongens en negentien meisjes volgden we de richting Estradas (autostrades), wat een aantal spectaculaire en totaal onbekende vakken als betonsoorten en snelwegen aanleggen met zich meebracht. Wie weet pas ik die opgedane kennis ooit nog wel eens toe bij de aanleg van menig autosnelweg in dit Vlaamse land (Vincent studeerde af als ingenieur - RE). Overigens waren niet enkel de vakken anders. Naar Belgische normen heerst er op Braziliaanse scholen pure chaos, althans op het eerste gezicht. Na een paar weken worden de structuren duidelijk en blijkt het gewoon om een andere stijl te gaan. Studenten lopen binnen en buiten wanneer ze willen, zolang ze de leerkracht maar begroeten. Eten en drinken tijdens de les is er ook niet meer dan normaal. Sommige van mijn bevallige medestudentes waren wel beleefd genoeg om de leerkracht zelf ook iets lekkers aan te bieden (lacht). School was in de eerste plaats een plek om vrienden te maken, Portugees te leren en om de cultuur beter te leren doorgronden. En dat was voor mij perfect, ik heb nog altijd een goed contact met mijn Braziliaanse vrienden."

Amerikaan SCOTT KADOUS logeert in MOLENSTEDE: "Vlaamse soep is onweerstaanbaar"

Maar niet alleen Vlaamse studenten wagen hun kans in het buitenland. Ook buitenlandse studenten zakken af naar het wonderlijke België. Regen, Verhofstadt en witloof met hesp en kaas: redenen zijn er altijd genoeg. Scott Kadous pakte zijn boeltje in de Verenigde Staten en belde aan bij een gezin in Molenstede (Diest). "Ik wilde eigenlijk vooral een nieuwe taal leren en mijn Frans verbeteren. En de cultuur in België is heel anders dan die in de Verenigde Staten, dat is wat ik nodig had. Ook het avontuurlijke sprak me aan." Scott heeft geluk met zijn gastfamilie. Zijn jongste zus is zeventien, net zoals hij, zijn andere broers en zus zijn vooraan in de twintig. Ook op school vindt hij zijn draai. "Ik zit in het vijfde jaar Menswetenschappen, vooral vakken als Engels en Lichamelijke Opvoeding vallen goed mee. Zelfs Godsdienst is cool. En mijn vrienden op school zijn ook te gek, ik kijk er altijd naar uit om naar school te gaan. Elke dag gebeurt er wel iets." Scott speelt ook voetbal in Okselaar; net als Molenstede klinkt dat enorm exotisch. Of Scott hier voorgoed zou kunnen blijven? Néé, hij zou zijn familie en vrienden te veel missen. En zijn auto! "Maar ik kom hier zeker nog op bezoek hoor. België is duidelijk niet te vergelijken met mijn eigen woonplaats. Ik woon namelijk in het woestijnachtige Arizona (lacht). Maar zal ik eens zeggen wat hier echt super is?" Komaan Scott, voor de dag ermee! "De Vlaamse soepen. Die zijn echt onweerstaanbaar. Ik weet dat het een beetje raar klinkt, maar bij ons thuis is het altijd te warm om soep te eten. Daarom geniet ik er hier zo van. Ik kan dan ook al goed complimentjes geven in het Nederlands. Of ze het altijd verstaan, is iets anders. Ik vertaal nogal eens te letterlijk uit het Engels. Laten we zeggen dat ik toch al Dunglisch spreek!"

(RE)

Wie zelf wil rocken tijdens de strijk in Bolivia, interesse heeft in het bouwen van autosnelwegen of Arizona wat beter wil leren kennen, kan terecht bij AFS.

Meer info vind je op www.afsvlaanderen.be of 02/735.85.25