BRNS

BRNS - spreek uit: brains - zijn Antoine Meersseman, César Laloux, Timothée Philippe en Diego Leyder, musicerend in Brussel. Met Patine brengen ze hun echte debuut uit, na de succesvolle ep Wounded uit 2012. Zet je schrap voor overweldigend mooie klanklandschappen met de indiementaliteit van bijvoorbeeld Animal Collective of, dichter bij huis, Madensuyu. Tegelijk is BRNS een kwartet van heel aangename radio- en podiumvaste muzikanten die muziek, tijd en energie rustig hun werk laten doen.
 
"Het wordt pas écht leuk als het moeilijk wordt."
 
Diego: In februari hebben we deze plaat afgewerkt. Ze zou in april uitkomen, maar we zijn toen van label veranderd en zo is het opgeschoven naar oktober. Een paar weken geleden heb ik er opnieuw naar geluisterd, toen we de mastervinyl kregen. We hebben veel nummers ondertussen al live gespeeld en live werken ze goed. Ik hou van de plaat, maar ik ben er zeker van dat ons geluid nog beter kan. We zijn er nog niet. Er is meer ademruimte in onze sound en het klinkt kalmer, minder samengedrukt. Veel hangt af van hoe de plaat gemixt is, nogal technisch. Staf Verbeek is de producer van deze plaat. We hebben met hem opgenomen in Anderlecht, een kleine studio waar we ook de ep hebben opgenomen. We houden van die ruimte, er is een klein beetje galm en die zochten we ook. Er zit leven in. Voor de volgende plaat gaan we investeren in microfoons en onze mixagekunde, om zo aan onze ideale sound te komen. De eindmix laten we zeker nog door een vakman doen, maar we zullen er in de toekomst toch steeds meer onze hand in willen. Staf is heel fijn om mee samen te werken. Hij deed de nieuwe plaat van Madensuyu.

GUIDO: Wat past in jullie lijn van muziek.
Diego: Klopt. Normaal doet hij geen mix, want bij Madensuyu was dat uiteindelijk Pierre Vervloesem. Bij ons heeft Staf dat dan wel gedaan. Hij heeft ook al opgenomen met Selah Sue, dEUS, Jasper Steverlynck... We houden van wat Madensuyu doet. We wilden niet meteen met een buitenlandse producer aan de slag. Praktisch logistiek en communicatie is dan toch allemaal moeilijker. Het is beter om samen in dezelfde ruimte te zijn. Hij bracht veel creatiefs aan én was een goeie luisteraar, een mooie combinatie.

GUIDO: Komen songs voort uit repetities, jams, een riff, of ideeën van één iemand?
Diego: Een combinatie. Op de ep was het vooral nog op ideeën van Tim of Antoine. Dit keer is het veel meer een collectieve arbeid. We zijn ook samen drie keer op retraite gegaan om over de plaat te denken, te schrijven, eraan te werken. Er zijn twee of drie songs die puur uit een jam zijn ontstaan, dat was vroeger niet. Of op een riff van mij en daar dan de juiste ritmes bij zoeken, of op een akkoord dat iemand aanbrengt. Deze plaat heeft zich op vele manieren opgebouwd. Zoiets groeit dan in stukken van halve minuten, het was heel boeiend. We hadden steeds alles op computer, zodat we ook konden plakken en knippen.
 
Kennen en kunnen
 
GUIDO: Zijn jullie geschoolde muzikanten?
Diego: We zijn autodidacten. Tim heeft wel veel zangers in zijn familie en is daar al lang mee bezig.

GUIDO: De zang is geëvolueerd.
Diego: Meer pauzes, meer getemporiseerd, meer meerstemmigheid. Antoine en ik kunnen wel wat muziek lezen en hebben ook notie van harmonie en melodie. César ligt ergens tussen de twee, maar we zijn toch vooral muzikant geworden op eigen kracht. Allemaal academici is niet goed voor een band: omgekeerd ook niet. We hebben een gezonde mix van kennen en kunnen.

GUIDO: Het is niet echt een vrolijke plaat, als je naar de teksten luistert.
Diego: (lacht) Dat kan je wel zeggen. De teksten zijn vooral van Tim, maar hij is geen depressief of triest iemand, misschien zelfs net het tegenovergestelde. Die teksten komen eigenlijk vooral voort uit de wereld, de sfeer die we rond BRNS hebben, deels zelf gecultiveerd en deels door het genre waar we ons in bevinden. Van in het begin ging het al eens over de dood, levende doden, menselijke conflicten… Het is zowat het universum waar we ons muzikaal in bewegen. Vrolijke dingen schrijven is niet meteen het makkelijkste wat er bestaat en het klinkt vaak nogal banaal. Ik heb zelf ook een song geschreven voor deze plaat.

GUIDO: Welke?
Diego: 'Inner Hell'.

GUIDO: Al evenmin een billenkletser!
Diego: César heeft de eerste zin geschreven. We zingen eerst alles fonetisch mee op klank, zoals we willen dat het klinkt. We vullen de tekst daarna pas in, passend op hoe het moet klinken. De teksten komen dus altijd laatst. De stem als instrument.

GUIDO: Vanwaar de titel van de plaat?
Diego: We hadden nog geen titel toen de plaat al was opgenomen. Titels, groepsnamen, niet meteen ons sterkste punt. De ontwerper van de hoes, Boris Görtz, kreeg van ons de titels van de songs en ging daarmee aan de slag voor zijn ontwerp. Toen we dat zagen, is ook de titel ‘Patine’ ontstaan. De hoes toont metalen lagen op elkaar die aan het roesten zijn, hun eigen kleuren krijgen, een laag patine krijgen door de tijd. Het aanvoelen van een materiaal dat verandert met en door de tijd. Dat vonden we toepasselijk op onze nieuwe songs en op onszelf als muzikanten en groep. De tijd die zijn werk doet.

GUIDO: Ook een rode draad door het album?
Diego: Toch wel. We hebben er bijna twee jaar aan geschreven. Het is zich gedurende een hele tijd gaan uitstrekken, met veel concerten en tours.
 
Twintig man
 
GUIDO: Touren is wat jullie graag doen?
Diego: Daar houden we heel erg van. Binnenkort gaan we voor drie weken de baan op in Frankrijk. We spelen bijna elke dag, op weg met een busje, wij met vier, onze klankman en dit keer ook iemand die het licht doet. Ik hou van het leven onderweg en ik ben ook graag thuis. Die afwisseling is perfect. Na drie weken leef je in dat ritme en die wereld en is het toch fijn om thuis te komen en nog eens met iemand anders te slapen dan met je collega’s muzikanten. (lacht) En je hebt wel eens een concert waar iedereen het over eens is dat het nergens op leek, dat hoort erbij. Eentje maar!

GUIDO: Een slecht concert, hoe duid je dat? Het publiek heeft dat meestal niet door.
Diego: Het tempo zat ergens niet goed, een energie die er niet was, het zit niet strak… Wij staan vaak tegenover elkaar te spelen op onze concerten en dan voel je dat collectief op het podium. Als er momenten zijn dat je elkaar kwijt bent tijdens het spelen. Iemand is vermoeid. Het gaat over het gevoel dat we er als één staan, en de kleine details die dat kapot kunnen maken voor ons. Het gaat niet over het publiek, het gaat over ons. Er zijn publieken wie het geen zak kan schelen wat we daar staan te doen, met festivals als beste voorbeeld. Zelfs daar kunnen wij, voor ons, een perfect concert spelen. Het gaat er ook niet om of er veel of weinig volk voor het podium staat. We hebben al heerlijke concerten gespeeld voor twintig man, en die voelen dat ook op dat moment. Frankfurt, in februari, twintig man maar een heerlijk concert. Iedereen danste, klapte in de handen, het hele publiek is nadien met ons in de pinten gevlogen.

GUIDO: Verlies je jezelf dan in je muziek?
Diego: We houden van concerten spelen, absoluut. Die energie… Vaak is het zelfs nog beter als het niet makkelijk is. Als je nauwelijks soundcheck hebt, als je bijna het podium wordt opgesmeten. Dan ga je op je instinct. In Engeland hadden we zo eens een kwartier tussen aankomst en spelen. Dan komt het er op aan. Daar houden we wel van. En dat geeft ook goeie concerten. Maar de creatieve periode is ook heel fijn. We zijn nu bijvoorbeeld al stilaan de volgende plaat aan het schrijven. Ook dat is spannend, want je vraagt je af welke kant het opgaat, wat het dit keer wordt. Hoe een song groeit en verandert. Spelen en creëren is wat we het liefst doen.

GUIDO: Ben je nooit bang om onbewust helden te kopiëren?
Diego: Daar letten we op. We betrappen onszelf soms: dit klinkt te veel als Battles, of als This town needs guns. Een combinatie van respect en autocensuur.

GUIDO: Wat is de ambitie met Patine?
Diego: Van in het begin hebben ze ons vaak gedraaid in heel België, ook op Studio Brussel. We spelen ook graag in Vlaanderen. We hebben zo de voorprogramma’s van Cloud Nothings en Suuns kunnen spelen, bands waar we naar opkijken. Studio Brussel heeft ons sinds het begin gesteund. Kirsten Lemaire was meteen mee. Zij speelde ons een half jaar voor we in Wallonië werden gedraaid. We willen deze plaat in zoveel plaatsen uitbrengen: Nederland, België, Frankrijk, Zwitserland, Duitsland. We gaan overal in Europa spelen, Rusland, Engeland, misschien Canada en de Verenigde Staten. Verder opbouwen dus, waar we al de hele tijd mee bezig zijn. Veel spelen, publiek bouwen. Zo vinden wij dat we het moeten doen. We hebben ook allemaal een kunstenaarsstatuut en dit is wat we doen. We spelen meer dan 90 concerten op een jaar, wij zijn muzikant! Het geeft ons ook mogelijkheden, dus laten we hopen dat de nieuwe regering ons wat met rust laat.

GUIDO: Ik hoop het met jullie!
 
(LAD)

Foto's: Zazzo