Bartel Van Riet: "Die samenhorigheid onder studenten, daar heb ik heimwee naar."

Ondertussen is De baard van Bartel geschoren, maar fans hoeven niet te wanhopen: binnenkort steekt de 31-jarige alweer de handen uit de mouwen in een nieuw seizoen van Groenland. Zijn carrière mag dan wel in volle bloei staan, toch blikt Bartel met plezier terug op zijn studententijd in Leuven. “Ik zou mijn studentenjaren wel opnieuw willen meemaken en dat mag morgen al starten,” zegt hij vastberaden. 
 
GUIDO: Zeg eens eerlijk, hoe was jij als student?
Bartel: Ik denk dat ik vooral een geestige student was, die graag plezier maakte met zijn vrienden. En ik was best een gedreven student. Door veel praktijklessen en tests konden we niet veel lessen skippen. Er waren natuurlijk wel van die dagen waarop ik gewoon niet uit mijn bed geraakte omdat er te veel pintjes waren gedronken. Maar ik had met enkele klasgenoten een goede afspraak gemaakt: in groep deden we een toer langs de koten van onze vrienden om hen wakker te maken. Wie bleef liggen of niet op tijd opstond, moest een bak Duvel trakteren. Voor een student kost dat natuurlijk stukken van mensen, dus dankzij dat ludiek idee zaten we bijna altijd in de les.
GUIDO: Klopt het dat je twee diploma’s hebt?
Bartel: Ik heb zo’n beetje van alles gedaan, maar ik ben begonnen met Lichamelijke Opvoeding en heb effectief L.O.-les gegeven. Over die opleiding heb ik absoluut geen spijt, want daar leerde ik alles over het lichaam, de gezondheid en hoe ik moest omgaan met mensen. Als ik vandaag iemand iets wil wijsmaken, heb ik daar dankzij die opleiding de juiste capaciteiten voor. Later volgde ik ook een opleiding Tuinontwerp en Boomverzorging.
GUIDO: Allebei in Leuven. Je voelde je daar dus wel goed?
Bartel: Ja. Mijn vader heeft  daar gedoctoreerd en we hebben er een tijdje gewoond, dus dat was een logische keuze. Maar daarnaast is Leuven voor mij ook gewoon dé studentenstad. De grootste troef die voor de gezelligheid in die stad zorgt, is de cultuur die er hangt. Leuven ademt studenten, misschien zelfs tot frustratie van de rasechte Leuvenaars. Als je er rondloopt tijdens de week zie je jong volk; het bruist en het leeft er volop. Toen ik er studeerde kwam ik in elke straat wel iemand tegen die ik kende, waardoor de stad aanvoelde als mijn thuis. Ondertussen zijn Antwerpen en Gent al zoveel veranderd. Ik denk dat Gent mij vandaag ook wel zou kunnen bekoren, maar ik wilde en mocht op kot en aangezien ik van de Kempen ben, lag Antwerpen te dichtbij.
GUIDO: Heb je genoten van het kotleven?
Bartel: Zeker. Als jongeren de kans hebben om op kot te gaan, moeten ze die met beide handen grijpen. Het is de mooiste tijd van je leven, want het is een ware levensles: je moet leren je eigen boontjes doppen, je budget beheren, je verantwoordelijkheid nemen als je de vorige dag te hard hebt doorgefeest… Je hebt een eigen plekje, hé. Ik weet dat het de vandaag enorm veel kost, maar je leert je stad ontdekken. In Leuven zijn tientallen parkjes waar je vaak voorbijloopt, maar die wel écht de moeite zijn. Ik ging er dikwijls met mijn vrienden pinten drinken en vooral veel tetteren, wat je op café sowieso al minder kan. Al vond je mij ook wel aan de toog. Mijn stamcafé was tegenover de Charlatan, maar de naam ontsnapt mij nu. Godverdomme, ik ben niet goed in namen onthouden.
GUIDO: Den Apero?
Bartel: Ja, dat was ’t!
 
Ad fundums

GUIDO: Heb je je ook aangesloten bij een studentenclub?
Bartel: Nee, maar ik ben wel een paar keer mee geweest. Dat groepsgevoel sprak mij enorm aan en daarom raad ik het alle studenten aan. Het is gewoon leuk om bij een vereniging te zitten. Maar je moet kunnen drinken. En dan bedoel ik niet veel pinten pakken, want daar ben ik zelf best wel goed in. Maar in studentenverenigingen moet je een ad fundum-drinker zijn en dat kan ik niet aan. Na vijf pintjes zit mijn buik gewoon vol. Weet je, van mij mag mijn studententijd gerust nog eens opnieuw beginnen. Morgen al.
GUIDO: Dat klinkt als heimwee.
Bartel: Ja, eigenlijk heb ik soms wel heimwee naar mijn studentenjaren. Ik ben niet zo nostalgisch, maar die samenhorigheid die ik als student voelde, kan ik nooit meer terugkrijgen in mijn leven. Met studiegenoten gaan feesten, op stap gaan en echt een bende zijn, daar genoot ik van. Ooit moesten we in de opleiding Lichamelijke Opvoeding samen dansjes maken. Dan stonden alle auto’s geparkeerd op een veld en probeerden we met veertig enthousiastelingen een choreografie in elkaar te boksen om die later op te voeren.
GUIDO: Mocht je je studententijd in één zin omschrijven, hoe zou dat dan klinken?
Bartel: Zoals het hoort.
GUIDO: Dat is mooi. Had je eigenlijk toen al groene vingers? Zag je kot er groener uit dan dat van je vrienden?
Bartel: Niet echt, want ik denk dat een plant op een studentenkot sowieso gedoemd is om dood te gaan. Maar ik ben wel een buitenmens en dat zit er al heel mijn leven in.
GUIDO: Heb je daarom je carrière als leerkracht stopgezet?
Bartel: Ik heb altijd graag voor de klas gestaan en ik was een losse leerkracht, maar ik hou niet zo van de schoolcultuur. Misschien zou ik beter lesgeven in een Freinetschool. Het ervaringsleren spreekt mij meer aan. Alhoewel, daar ben ik misschien ook niet helemaal voor gemaakt, want ik vind structuur wel belangrijk. O, eigenlijk zijn dat eindeloze discussies.
 
Bucket list

GUIDO: Laten we het dan maar hebben over De baard van Bartel. Dankzij dat programma kon je de wereld rondreizen, dus dat kan alvast van je bucket list schrappen. Wat staat nu nog op het verlanglijstje?
Bartel: Ik wil graag vloeiend Italiaans spreken. Ik probeer elk jaar wel eens in Italië te geraken en zo krijg ik de taal wel een beetje onder de knie, maar ik volg er nu ook lessen voor. Dus vroeg of laat zal ik hopelijk vlot in het Italiaans kunnen communiceren. Volgens mij is het een van de mooiste talen in de wereld. En die cultuur is zo puur: je vindt er lekker eten, vriendelijke mensen… Alles klopt aan Italië.
GUIDO: Ondertussen ben je 32, dus je studententijd ligt een kleine tien jaar achter je. Wat vind je de leukste periode: je studentenjaren of je carrière?
Bartel: Ik kan niet zeggen welke periode ik sinds mijn geboorte de tofste vond. Maar je krijgt wel meer verantwoordelijkheid eens je ouder wordt. Het leuke aan studeren is dat je maar één verantwoordelijkheid hebt en dat is je diploma halen. Voor de rest moet je je van niets iets aantrekken, want je hebt nog geen vrouw en kinderen, en dat gevoel van onverantwoordelijkheid is zalig. Maar na je studies sta je op eigen benen en kan je je eigen ding doen. Ik moet toegeven dat mijn leven tijdens het verouderen gemakkelijker begint te worden, maar dat komt omdat ik het leven graag gemakkelijk maak. In mijn ogen wordt het altijd leuker.
GUIDO: Dat belooft. Waar wil je jezelf over vijf jaar zien staan?
Bartel: Over de hele lijn een beetje op dezelfde plaats denk ik, maar dan meer uitgewerkt. Maar eigenlijk durf ik dat nooit zeggen. Misschien open ik ooit een café of een slagerij. Ik kan heel snel bevlogen geraken door dingen en als mij iets overvalt, ga ik ervoor.
GUIDO: Het is dus nog een verrassing, zowel voor ons als voor jou.
Bartel: Inderdaad!

(SR)

Foto's: Lies Willaert