Op koffieklets bij STUFF

De energie van STUFF kan je niet tegenhouden! Rondstuiterende jazz, zweverige beats, ambiente dubs, spartelende grooves, gespeeld door supermuzikanten uit een jazzhoofd met gestructureerd improviserende hiphoptentakels. De muziekbazen bij Rockoco, het dansende publiek en wij zijn heel enthousiast over STUFF.
GUIDO: Een band verdient vandaag vooral zijn centen door veel te spelen? Is dat het plezantste?
Lander: Zeker! Ik heb het ook alleen maar zo gekend. Ik speel jazz. Je speelt en dan krijg je je centen. Sinds een jaar of twee besef ik dat muzikanten in andere milieus op een totaal andere manier met muziek omgaan. Ik denk aan Sioen. Een song schrijven, je erop dood staren tot het helemaal perfect zit voor een bepaalde radiozender, die song pitchen, zorgen dat je op een manier van auteursrechten kan leven, totaal anders.   
GUIDO: Jullie doen compromisloos jullie zin.
Lander: Dat wel.  
Menno: Artistiek? Helemaal. 
GUIDO: Hoe lang is STUFF bezig?
Menno: Vier jaar. Maar het is nu heel anders dan toen we begonnen. Toen was het een jamband. Lander schreef wat ideeën uit, hiphopclassics waar hij dan de melodielijnen van uitschreef. Dat namen we dan heel vlug even door voor de show en daar gingen we op improviseren.
GUIDO: Gewoon gaan?
Lander: Ja. Omdat je weet dat de meeste anderen ook wel een jazz-achtergrond hebben, weet je dat ze ook snel zijn en met een lijn aan de slag kunnen. Bijna als een jazz-standard op zicht lezen. En dan zet ik als drummer wel een groove, en verkennen we al lezend de muziek. Daarnaast heb je het dansgegeven. Dat is de andere energie. De dansers en feesters zijn het zesde bandlid. 
GUIDO: Mis je het publiek dan niet tijdens de opnames?
Menno: Je voelt dat wel ergens. In de opnamestudio La Chapelle ben je écht alleen, no one else around!
Lander: We hadden ook andere positieve stressfactoren. Tweeënhalve dag om veertien nummers op te nemen bijvoorbeeld! Werken! Take één, take twee, volgende song!
GUIDO: Hadden jullie alle instrumenten mee?
Lander: Voor een band die zoveel elektronica heeft, zijn we verbazend mobiel. Zelfs bij een concert zijn we superbehendig. De groove van de drums is vrij sterk, maar verandert niet constant. Een vrij akoestische klank, een liveklank. Ik werk niet vaak met samples in STUFF.
GUIDO: Hoe belangrijk is de Gentse muziekbar The White Cat geweest voor jullie?
Lander: Heel belangrijk.
Menno:  Daar zijn we gevormd, op de Lander-invites-sessies, elke donderdag, een jaar of vier geleden. Ik draaide er elke donderdag. Funk, soul en dan deden we ook jams. Nicolas stelde voor aan Lander om elke eerste donderdag een jam te organiseren en toen heeft Lander de mensen uitgenodigd die nu STUFF zijn. Daar hebben we elkaar muzikaal leren aanvoelen.
Lander: Zoiets heb je niet in Antwerpen. Zulke dingen overleven daar niet. Er is in Gent zoveel muziek en die komt ook op de juiste plekken terecht. Zonder The White Cat had het een heel ander verhaal kunnen zijn. Stel dat we elkaar in de Hot Club hadden ontmoet, dan kon STUFF compleet anders klinken. Het publiek van The White Cat is een dominante factor die ons altijd richting energie en groove heeft gedreven.
Menno: Zo blazen dat je daar kan! (lacht) Luid en wild gaan. Die sound zit daar gevangen, met dat lage plafond.
Lander:  Je moet ook tegen de wall of sound van het publiek ingaan die in het begin staat te keuvelen en nog niet danst.
Menno: Marc Reynebeau woont vlak bij The White Cat. Het schijnt dat die heel vaak belde met klachten over het lawaai!
Lander:  Zonder de telefoontjes van Marc hadden we nooit zo dynamisch leren spelen. Dan waren we misschien een punkband geworden!
(LD)