Lenny Van Wesemael over 'Cafe Derby'

Halverwege de jaren tachtig kwam de paus naar België. Hij zou een openluchtmis vieren op wat toen nog een lokale luchthaven was, nabij Gent. Een ondernemende marktkramer hoorde van het nakende evenement, liet zijn kraam in de steek, nam een zieltogend café over in de buurt en droomde ervan een fortuin te verdienen aan het pausbezoek.
Het werd een megalomane onderneming waarin hij zijn hele gezin meesleurde, en die gedoemd was om slecht af te lopen.
 
Dit is de synopsis van de ontroerende Vlaamse film Café Derby, maar ook het echt gebeurde verhaal van de jeugd van Lenny Van Wesemael, van wie dit het geslaagde langspeeldebuut is.
 
GUIDO: Lenny, ik zag jou voor het eerst als piepjonge actrice in 50 cc, de inmiddels legendarische afstudeerfilm van Felix van Groeningen. Hoe ben je daarin terechtgekomen?
Lenny: Ik speelde mee in Kung Fu, een toneelvoorstelling bij Victoria. Dat was een stuk van Felix, samen met Pol Heyvaert. Felix heeft me toen gevraagd om mee te spelen in zijn allereerste kortfilms: eerst Truth or Dare en dan 50 cc.
GUIDO: Waarin we trouwens ook de toen al even piepjonge Trixie Whitley aan het werk zagen. Doch ter zake: ondertussen heb je een eigen langspeelfilm gemaakt, waarin je een heel persoonlijk verhaal vertelt.
Lenny: Ik heb veel nagedacht over hoe persoonlijk ik het zou maken. Toen ik in het begin aan het schrijven was, was ik zelfs niet van plan om te verklappen dat het gebaseerd was op mijn eigen, echt gebeurde jeugdherinneringen. Maar al snel besefte ik dat ik het niet zou kunnen verbergen. En vervolgens dacht ik: waarom zou ik het verbergen? Voor mezelf heb ik er niet zo'n probleem mee, maar ik wou wel de goedkeuring van mijn familie, want ik wou niemand kwetsen. En die goedkeuring heb ik gekregen.
GUIDO: Als je op eieren moet lopen om niemand te kwetsen, heb je dan niet de neiging om aan zelfcensuur te doen?
Lenny: Je mag niet vergeten dat je als filmmaker bezig bent met een verhaal te vertellen, of dat nu gebaseerd is op echte feiten of niet. Ik heb me niet altijd laten leiden door de werkelijkheid. Sommige scènes zitten er gewoon in omdat het goed uitkwam voor het verhaal. Als ik het verhaal van mijn familie had verteld zoals het letterlijk is gebeurd, dan had ik nu geen film. De werkelijkheid is hier en daar wat aangedikt. Ik heb me zeker niet ingehouden. Ik heb het verhaal verteld dat ik wou vertellen.
GUIDO: Je vader is gestorven toen je pas elf jaar was. Heb je het beeld dat je van hem had moeten bijstellen terwijl je aan deze film werkte?
Lenny: Aangezien ik mijn familie uitgebreid heb geïnterviewd over mijn vader, ben ik veel dingen over hem te weten gekomen die ik nog niet wist. Het waren soms wilde verhalen, maar ik besef nu wel dat hij alles deed met de beste bedoelingen, hoewel het gedrag van een dromer die alles op het spel durft te zetten niet altijd even aangenaam is voor de familie. Mijn moeder heeft het daar moeilijk mee gehad. Maar ik wou graag begrijpen waarom hij dat allemaal deed, zodat ik van Georges in de film een personage kon maken met wie je als kijker kan meeleven, al besef je wel dat hij overdrijft. Dat zijn grootse plannen gedoemd waren om te mislukken.
GUIDO: Voor de rol van Georges heb je Wim Opbrouck gecast. Had je hem al in je hoofd toen je aan het schrijven was?
Lenny: Nee, tijdens het schrijven had ik mijn vader in mijn hoofd en het was niet zo simpel om een acteur te vinden die dat beeld kon invullen. Maar Wim heeft het uitstekend gedaan. Mijn vader was iemand die heel goed kon babbelen met mensen van elke rang en stand, en Wim kan dat ook.
GUIDO: Wel, ik heb de film gezien en kan me nu moeilijk voorstellen dat iemand anders deze rol zou hebben gespeeld.
Lenny: Inderdaad, en ik ben dan ook heel blij dat ik Wim heb gekozen. Maar dat was niet van in het begin duidelijk voor mij. Ik ben echt op zoek moeten gaan.
GUIDO: Hoe zou je graag hebben dat de toeschouwer zich voelt als hij uit de filmzaal komt na Café Derby?
Lenny: Ik zou graag hebben dat de mensen met een ander gevoel naar buiten komen dan ze hadden verwacht. Ik wil dat ze zich amuseren, maar dat ze het ook een gevoelige film vinden. Dat de relatie tussen Georges en zijn dochter nog een tijdje blijft nazinderen.
 
(HDP)