Leonore: "De Apocalyps is de bottom line."

Als jullie dit lezen zit de release van Leonores plaat er al op en speelt ze ongetwijfeld met haar groep op jullie radio, want het is een mooie plaat: Phoenix. Vol licht, ruimte en duisterder gloeiende ondertonen bij een heerlijke stem van frontvrouw Chloë Nols. Zingen was er altijd al, muziek kwam later.
 
Chloë: Ik ben een dieseltje. Ik heb altijd al gezongen, maar voelde me te afhankelijk van andere muzikanten omdat ik zelf geen instrument speelde. Op mijn 24ste heb ik beslist om gitaar te leren spelen. Nogal laat, maar ik ben er wel blij om, want na twee of drie akkoorden kan je al iets maken. Ik heb altijd graag gelezen en schreef ook gedichten. En ik zong, overal en altijd, in de klas, op straat. Die combinatie, ik had het gevoel dat ik daar iets mee kon. Door gitaar te spelen ging er een wereld voor me open. Ik heb het gevoel dat ik op een jaar tijd enorm veranderd ben, op veel vlakken. Het was een intens jaar op persoonlijk vlak en ik heb ook zoveel geleerd over songs schrijven, arrangeren, sound zoeken. Er is veel gebeurd en dat zit er allemaal in.
GUIDO: Vertel eens over je dromen.
Chloë: Mijn dromen zijn heel levendig en ik schrijf ze vaak op. Zo droomde ik een keer dat ik in een gekkenhuis zat en dat is een song geworden: ‘For you’. Ik droom ook vaak over de Apocalyps, dat is eigenlijk de bottom line van de plaat. Ieder einde is een nieuw begin.
GUIDO: ‘The Island’ was voor mij een song die meteen binnenkwam.
Chloë: Dat was bijna de single, maar was misschien net iets te donker, te kalm voor radio. Het is een song die licht klinkt, maar een donkere tekst heeft. Ik speel graag met contrast. Iedereen denkt dat ik een klein, fijn, lief meisje ben. Ik ben dat ook wel, maar ik weet heel goed wat ik wil en kan best ook met mezelf en de wereld lachen.
GUIDO: Je debuut crowdfunden is ook moedig!
Chloë: En héél spannend! Het heeft een groot stuk van de opnames betaald: 10.000 euro! Ik had me vooraf goed geïnformeerd en de consensus was zowat dat 5 à 6000 euro haalbaar was. (lacht) Ik wou dan natuurlijk het dubbele halen. Spannend tot de laatste dag, ik had nog 20 uur en kreeg plots het waanidee dat ik het niet ging halen.
GUIDO: Maakt muziek jou gelukkig?
Chloë: Als ik zing, voel ik me beter. Onder woorden brengen wat er op mijn lever ligt, me uiten, dat is een soort therapie. Ik hoop vooral dat ik iets kan uiten waar andere mensen ook iets aan hebben, dat ik door te schrijven en te zingen anderen kan raken en helpen. De teksten zijn ook heel belangrijk, dus lees ze zeker eens. Als ik zelf naar muziek luister, zijn de teksten het eerste waar ik op let.
GUIDO: Doe ik! Ik ga meestal pas tijdens een latere luisterbeurt op de tekst letten, en dan begrijp je nog niet alles.
Chloë: Daar is niks mis mee, met een eigen interpretatie van wat gezongen wordt.
GUIDO: Waar luister je zelf naar?
Chloë: Interpol, The National, Nick Drake, Cecilia Bartoli, Françoise Hardy, Coeur de Pirate. Binnen pop en rock luister ik breed.
GUIDO: Wat hebben mensen als Hannelore Bedert en de muzikanten van Balthazar je bijgebracht?
Chloë: Ze hebben me met open armen ontvangen. Fijne mensen die weten wat het is om een plaat te maken. Zij waren regelmatig op de repetities en hebben mee geproducet. Ze hebben structuren uit elkaar gehaald. "Probeer eens dit, probeer eens dat." Hannelore heeft me ook lager laten zingen en dat was een heel goeie tip. Voor mij was het wennen, want ik ben een sopraan, maar door Hannelore ben ik toch voller in de diepte gaan zingen. Heel tof.
GUIDO: Je leest veel. Wat vind je in literatuur?
Chloë: Ik zoek auteurs die zoeken, zichzelf in vraag stellen en ondanks allerlei angsten en kopzorgen toch iets moois vinden en dat ook manifesteren. De mensheid is een beetje verloren, maar er zijn altijd mensen die dat durven toegeven en op zoek gaan naar iets, wat dat dan ook mag zijn, om er toch het beste van te maken. Zoiets. Mocht ik mijn best doen, zou ik ook wel fictie kunnen schrijven, maar muziek gaat me beter af. Ik kan gemakkelijk op drie minuten mijn verhaal vertellen, maar vraag me niet om een boek van 600 pagina’s te schrijven. 

foto: Jeroen Mylle
(LAD)