De studententijd van Bruno Vanden Broecke

Weinig Vlaamse acteurs hebben een herkenbaarder karakterkop dan Bruno Vanden Broecke. De betere fictie op tv is vrijwel ondenkbaar zonder hem (denk recent maar aan Safety First en Den Elfde van den Elfde), en Bruno staat daarnaast ook geregeld op de planken in theaterstukken en met monologen als Missie/Mission en Socrates. En dat terwijl hij eigenlijk helemaal niet van plan was om acteur te worden...
 
"Daar zat ik dan, bloednuchter op de cantus, met een kroes vol water."
 
 
Bruno: Ik ben klassiek filoloog. Leraar Latijn en Grieks. Mijn kandidaturen heb ik in Antwerpen gedaan, aan de toenmalige Ufsia, en mijn licenties aan de KU Leuven.
GUIDO: Vanwaar die studiekeuze?
Bruno: Ik wou sowieso leraar Latijn worden toen ik in het zesde secundair zat. Mijn keuze was gemaakt. Maar toen speelde ik mee in het schooltoneel en ontdekte ik dat acteren ook wel iets voor mij was. Een vriendin en ik hebben toen afgesproken dat we eerst onze universitaire studies zouden afwerken, en daarna toelatingsexamen zouden gaan doen op de toneelschool. We hebben dat effectief zo gedaan, en we waren geslaagd! Ik heb de toneelschool echter niet afgewerkt, ben gestopt in mijn derde jaar. Ik was toen zelfs al begonnen met sollicitatiebrieven voor leraar Latijn rond te sturen, maar tegelijk ben ik in het toneel gerold. Toen ik van de scholen antwoord begon te krijgen op mijn sollicitatiebrieven, was ik al aan het spelen. Maar ik zie mijn diploma wel nog als een onderpand. Stel dat ik het acteren ooit beu word, dan kan ik altijd nog leraar worden. Ja, dat zie ik me ooit wel nog doen.
 
Slapen zonder oordoppen
 
GUIDO: Heb je tijdens die vier jaar filologie aan de universiteit campustoneel gespeeld?
Bruno: Nee hoor, niets. Ik heb in mijn periode als uniefstudent helemaal geen toneel gespeeld. Muziek, dat wel. Pas daarna is de toneelbal aan het rollen gegaan, door toelatingsexamen te gaan doen bij wijlen Dora van der Groen. Ik ben er echt stoemelings ingerold. Ik was ook helemaal niet nerveus voor dat examen. Ik was vier jaar ouder dan de gemiddelde would-be toneelstudent die daar vol opgefokte ambitie naartoe kwam. Bij mij was het eerder van: we zien wel.
GUIDO: Was er afgunst bij de niet-geslaagden? "Die leraar Latijn is erdoor, en wij niet?"
Bruno: (grinnikt) Dat weet ik niet. Ik liep er ook niet mee te koop hé, dat ik al een diploma klassieke talen had.
GUIDO: Jij bent goed geplaatst om Antwerpen en Leuven te vergelijken als studentenstad.
Bruno: Dat klopt, al zal ik maar meteen bekennen dat mijn uitgaansleven aan de universiteit heel beperkt was. Ik heb in Antwerpen één keer deelgenomen aan een cantus, maar ik dronk toen nog niet. Daar zat ik dan mee te zingen, met mijn kroes vol water. (lacht) Als je daar nuchter zit terwijl iedereen steeds zatter wordt, dat heeft niet veel zin. Eén keer was genoeg. Ik heb trouwens ook geweigerd om me te laten dopen, want dat vond ik te wansmakelijk. Hoewel ik wel snap waar zo'n doop voor staat, dat het deel uitmaakt van een groter ritueel, kon ik niet meegaan in het kuddegegeven. Ik kon mezelf er niet toe brengen dat te doen. Ik had het er lastig mee. Maar goed, om op je vraag te antwoorden: het studentenleven in Antwerpen in lokaler. Leuven op een donderdagavond, dat is één groot studentenfeest. In Antwerpen is dat niet het geval, daar hebben de studenten hun eigen quartiers. Vooral dan rond de Ossenmarkt. Naar Antwerpen pendelde ik, maar in Leuven zat ik op een peda. Lawaaierig dat het daar was! Ik moest me er echt mentaal op instellen. Slapen met gebrul op straat, niet gemakkelijk. Maar het is me gelukt zonder oordoppen. Daarna, toen ik terug naar Antwerpen ging voor de toneelschool, huurde ik al een appartementje in plaats van een kot. Ik was nog altijd student, maar het was toch anders.
GUIDO: Drink je nog altijd niet?
Bruno: Jawel. Nog iets dat ik heb geleerd op de toneelschool. (lacht) Daar heb ik voor het eerst een pint bier gedronken, toen ik al 22 jaar was. Rijkelijk laat. Het klinkt misschien onlogisch na een universitaire carrière van vier jaar, maar het is wel waar.
 
Mooiste tijd
 
GUIDO: Was je studententijd de mooiste tijd van je leven?
Bruno: O ja, vooral mijn twee laatste jaren in Leuven. Dat was een heftige en emotionele periode. Toen zijn een heleboel dingen bij mij op hun plaats gevallen. Studies waar ik me goed bij voelde, een eerste lief, voor het eerst op kot, veel muziek maken... Zo bijzonder klinkt dat misschien allemaal niet, maar het voelde wel als een soort ontvoogding. Op dat moment voel je letterlijk in je lijf dat je volwassen aan het worden bent. Je beseft dat veel dingen die je aan het doen bent, voor de laatste keer zijn. Dat die onbezorgdheid tijdelijk is. Ik heb dat heel bewust beseft op het moment zelf, en ik heb er met volle teugen van genoten. Ik dacht toen letterlijk: dit is de mooiste tijd van mijn leven. En het goede nieuws is: er kwam eigenlijk een nog mooiere tijd aan. Het leven verloopt in fases. Als ik zie wat ik de voorbije jaren allemaal heb meegemaakt... Er zijn natuurlijk een aantal verantwoordelijkheden bijgekomen, maar ik beleef nu minstens even mooie tijden als toen.
GUIDO: Zou je een scholier die uit het secundair komt aanraden om meteen naar de toneelschool te gaan?
Bruno: Nee, ga eerst maar iets anders doen. Je bent ermee gebaat om pas op een iets rijpere leeftijd aan een acteursopleiding te beginnen. Daar ben ik van overtuigd. Voor mij was het in elk geval beter. Op je zeventiende ben je tenslotte nog een veel te beïnvloedbare puber.
 
(HDP)

foto: VRT