GUIDO's FESTIVALSPECIAL 2004

Een mooi, vriendelijk zonnetje, tenten netjes opgesteld, vrienden mee, liefjes aan de hand en dagenlang muziek, feest en eindeloos plezier. De muzikanten hebben er evenveel zin in als jullie: de festivalzomer van 2004
!

Luc De Vos van GORKI

"Een schone onderbroek heb je toch niet nodig op een festival?"

GUIDO: Hoe was je eerste festival ooit?

Luc: Ik ben een laatbloeier. Mijn eerste keer was gewoon direct naar Torhout toen ik achttien was. Er was T.C. Matic, de eerste keer dat ik Arno heb zien optreden. Ze speelden toen 'Viva Bomma', ik vond dat prachtig. Daarna was er The Undertones met Feargal Sharkey (neuriet 'Teenage kicks' van die groep) en daarna The Cure. Gastjes van zestien jaar waren dat toen nog. Dan Robert Palmer, nog een reggaegroep en ten slotte The Dire Straits. Ik was ook al vanaf mijn vijf jaar een heel grote popfan. Ik had veel oudere broers en zussen, en dat was bij ons hele dagen radio Veronica en heel de boel. Zoals een ander kind piloot of machinist wil worden, wou ik popmuzikant worden.

GUIDO: Was je toen je op Torhout stond al muziekmaker?

Luc: Ik maakte al liedjes, maar ik kwam altijd de verkeerde mensen tegen. Alle muzikanten waren toen eigenlijk slecht. Een goede drummer bestond gewoon niet, je drumde gewoon als je geen gitaar kon spelen. Maar drummen is eigenlijk heel moeilijk en houdt een hele groep recht. Als de drummer suckt, suckt de groep. Torhout gaf me dan toch elke keer weer die kick van "godverdomme, ik wil dat ook". Ik vond van mezelf dat ik dat ook kon. Ik zat op mijn kamertje altijd toffe liedjes te maken.

GUIDO: Wat heb je van die eerste keer onthouden?

Luc: T.C. Matic, dat was zo een bom. Met alle respect voor Arno, maar dat heeft hij later nooit meer overtroffen. Zij waren hun tijd tien jaar vooruit en alles klopte in die groep. Ze hadden een fantastische zanger en een fantastische gitarist, Jean-Marie Aerts. Die heeft trouwens op onze nieuwe plaat meegespeeld en nu ben ik écht de gelukkigste mens op de wereld.

GUIDO: Zoveel jaar later sta je zelf op een festivalpodium.

Luc: Ik voel me zeer rijk dat ik elke dag kan opstaan en iets mag doen met mijn volle goesting. Ik doe niets liever dan constant op mijn gitaren zitten tokkelen, naar muziek luisteren en naar optredens gaan.

GUIDO: Ben je nog zenuwachtig?

Luc: Nee, niet meer. Het is maar popmuziek, en een live-optreden gaat erover dat je je amuseert. Dat ik lawaai sta te maken, in die micro sta te brullen. Dat je eventueel wat pinten drinkt en lol maakt met al je maten en dat de mensen ook lol maken in de zaal. Ik ben niet zenuwachtig. Integendeel, ik zie het altijd als een feest vol vreugde en liefde.

GUIDO: Zijn de festivals veel veranderd?

Luc: Alles zit nu in een strak keurslijf. Ik heb vroeger festivals meegemaakt die keihard in het honderd liepen, de Gentse Feesten bijvoorbeeld. Voor '85 was er eigenlijk niet eens een echt podium bij Sint-Jacobs. Meer wat bierbakken op elkaar. Iedereen die goesting had, kwam een liedje zingen. Echt letterlijk. Walter De Buck heeft nog gasten van dat podium komen sleuren. Er was zo een zatte Ier, Johnny van Dublin die altijd in Gent rondliep met zijn gitaar, en die was alweer op het podium gekropen. Alweer! (lacht) "Yes Walter I'm gonna sing a liedje, hé" en Walter: "Godverdomme, maakt dat je van dat podium af bent!"

GUIDO: Zijn de Gentse Feesten nog altijd tien dagen festival voor jou?

Luc: 't Zal dit jaar mijn dertigste jaar zijn. Ik ga al van mijn tien jaar, en ik heb in het totaal misschien al twee of drie dagen gemist omdat ik eens naar Frankrijk was. Als je goede plekken kiest zoals Sint-Jacobs, Vlasmarkt en de Beestenmarkt, moet je niet meer hebben dan dat. Daar brandt de lamp.

GUIDO: Ben je zelf moeilijk als publiek?

Luc: Nee. Ik kan uren naar lawaai staan luisteren. Dat is het mooiste op de wereld, naar Werchter gaan. Je drinkt een liter of twee bier om te beginnen, als aperitief. Daarna ga je in dat lawaai staan. Die zanger van Slipknot die solo speelde vorig jaar vond ik fantastisch, terwijl iedereen dat keihard slecht vond. Dat is prachtig, zo een jonge gast die zich staat te amuseren tegen de sterren op, staan bulderen en fuck you zeggen.

GUIDO: Als zij zich amuseren, is het voor jou ook goed?

Luc: Als ik zelf op het podium sta; wil ik dat ook voor het publiek. Joepie, op een podium kruipen en lawaai maken, jeeeeuuuj! Deze zomer spelen we ook zeker twintig of dertig keer op heel wat festivals. Marktrock ook waarschijnlijk.

GUIDO: Speel je 'Mia' nog altijd even graag?

Luc: Jaja. Ik heb het wel altijd raar gevonden dat precies dat nummer eruitgekozen is. Dat nummer is op een bepaald moment een soort anthem geworden. Maar toch speel je altijd liefst je nieuwste nummers.

GUIDO: Heb je survivaltips voor festivalgangers?

Luc: Verwacht niets. Je weet dat je daar in de regen zal moeten staan en in de modder zal moeten kronkelen en met bier zal moeten smijten. Het is vier dagen, en daarna kan je toch in bad kruipen, dus smijt u gewoon. Probeer daar zo een beetje als een oermens naartoe te gaan. Een verse onderbroek heb je toch niet nodig. Al die schone jonge mensen bijeen, dat is fantastisch.

Wim alias Static van INDIGENOUS

"Na twee minuten had ik tegen die mannen van Metallica eigenlijk geen kloten meer te zeggen"

GUIDO: Jij hebt je festivalmoment al gehad met 't Hof van Commerce?

Wim: "Als je goesting hebt, moet je maar meegaan hé Wim," zei Flip. De eerste keer was Pukkelpop 2002. Toen waren zij de eerste groep die moest optreden toen het zo geregend had en de helft van het festival overstroomd was. Kom ik daar het podium op en staat er ineens 20.000 man voor je. Bang! Ik kreeg die draadloze microfoon in mijn handen en dan ga je zo van "yo" en hoor je die dikke echo over dat hele terrein, en het volk dat maar toestroomt, en dan beginnen en direct dikke leute. Op Werchter ga je er dan helemaal voor.

GUIDO: Voel je je belangrijk op zo'n moment?

Wim: Ik ben al content dat ik mee ben, maar ik voel me zeker niet de man hoor. En dat publiek intimideert je niet echt, je ziet één grote massa. Je kan evengoed aan het optreden zijn voor die tweeduizend die op het einde van de wei rondlopen of liggen te slapen of pizza eten.

GUIDO: Hoe was de backstage op Werchter?

Wim: We wilden een foto nemen met Lars Ullrich en James Hetfield van Metallica en opeens stonden er een paar kleerkasten naast ons. "Be polite boys, don't take pictures." Die bodyguards van Hetfield waren erg op hun hoede om hem te beschermen tegen mensen die hem drank of zo zouden aanbieden, want hij was zwaar aan het afkicken. Maar ik heb wel een gitaar van een vriend kunnen laten tekenen door Hetfield. Hij was heel vriendelijk, maar na twee minuten heb je eigenlijk geen kloten meer te zeggen en was het zo echt van "yeah...yeah, uhuh, well see you later guys".

GUIDO: Ga je zelf veel naar festivals?

Wim: Alleen Cactus in Brugge, ik ga er al van mijn acht jaar naar toe. Als ik één traditie heb, is het het Cactusfestival. Een festival is echt een grote investering aan het worden, qua tijd en centen. Ik kan me niet echt volop ontspannen op een festival.

GUIDO: Doen jullie zelf festivals deze zomer met Indigenous?

Wim: We doen misschien een mini-tour met Blade, dat ziet er wel goed uit. Maar het is nog wat afwachten op de reacties en de reviews van ons debuut. We spelen ook in Brugge, en dat is altijd wel extra sjiek! Er is een hele bende van tien tot dertig man, 'The Partyshakers', die altijd meegaan met onze optredens en serieus wat ambiance brengen. We zijn altijd op weg met een hele autokaravaan.

GUIDO: Is het voor een hiphopgroep moeilijker om op een festival op te treden?

Wim: Elke modale Vlaming weet wel hoe hij moet shaken, dankzij 't Hof van Commerce. Gewoon ongecomplexeerd een optreden geven. Hiphoppers gaan ook makkelijker om met het publiek, rockers hebben dat soms zelfs niet eens. Al is het maar 'hey hey ho ho' en het publiek doen meedoen.

GUIDO: Wat zou jouw ideale festival zijn?

Wim: Mooi weer! Veel vrouwen! Of zoiets als het Burning Man festival in de woestijn rond Las Vegas, waar ze op het einde een gigantische strooien pop verbranden. Vijf dagen in de woestijn en je mag geen geld meehebben. Iedereen pakt een en ander mee, en zo is het een heel ruilfestival! Elk festival is tegenwoordig enkel de bands en dan wat standjes met eten en op het einde van de rit ben je dan meer dan 250 euro kwijt. Dat houdt me echt wel tegen om voluit naar festivals te gaan.

Bert van ABSYNTHE MINDED

"Neem vooral je eigen eten en drinken mee, want dat is verschrikkelijk duur geworden op festivals"

GUIDO: Jullie zijn naar Noorwegen geweest?

Bert: We hebben er op het Bern Music Festival gespeeld. We waren er vorig jaar ook, dat was via een andere groep die we kenden en die bij dezelfde boeker van ons label zit, Keremos. Vorig jaar was het eerder toevallig, maar dit jaar was het een investering om ons daar wat bekender te maken. Ik vind het ook een heel interessant land. De mensen luisteren daar naar donkere muziek, country is ook heel hip. Die mensen zijn heel correct, alles is daar proper en duidelijk.

GUIDO: Spelen jullie ook op wat festivals dichter bij huis?

Bert: We spelen op Boterhammen in de Stad en aan Sint-Jacobs tijdens de Gentse Feesten. Sinds we een drummer hebben is het wel makkelijker en kunnen we meer indruk maken op zo'n buitenpodium met de wat hardere nummers. In een club zit iedereen dichter op elkaar en is het makkelijker om te overtuigen.

GUIDO: Ben je zelf een festivalganger?

Bert: De laatste keer ben ik naar Dour geweest. Dour was toen tof omdat het goedkoop was. Er was veel dansmuziek, maar evengoed Skarhead en Pro-pain en dan nog wat reggaegroepen. Reggae Geel is een goed festival, maar na twee dagen ben je die reggae echt kotsbeu. Daarom vind ik festivals die heel breed gaan zo tof, heel breed en óók kwaliteit. De Gentse Feesten doe ik volledig, da's een festival op zich!

GUIDO: Wat wil jij horen tijdens een optreden?

Bert: Als ik ga kijken naar een groep verwacht ik dat ze iets meer geven dan de muziek die je van hen al kent. En als je de groep niet kent en niet zoveel verwachtingen hebt, kan je soms heel veel terug krijgen. Toen ik zestien was en de Beastie Boys zag op Werchter en een maand erna op Pukkelpop, was ik wel teleurgesteld omdat ze identiek dezelfde show gaven. Maar nu begrijp ik wel dat zo'n vast stramien ook kan helpen, zeker als je lang aan het touren bent.

GUIDO: Hebben jullie een show?

Bert: We hebben wel een setlist en zo, maar bij ons kunnen we in nummers wel afwijken en gaan improviseren. Als de mensen bij ons beginnen te dansen, is het tof. dan weten we dat we ze mee hebben. Zeker in België, want dat gaat hier nog niet te gemakkelijk. Meestal vind ik ons publiek heel beleefd (lacht).

GUIDO: Jullie speelden vorig jaar op Dranouter. Is dat een 'ander' festival?

Bert: Er zijn zeker meer folkies. Het gaat er allemaal iets gezonder aan toe. Het is echt een West-Vlaams festival. West-Vlamingen hebben graag alles onder controle, er was daar echt een soort aangename rust.

GUIDO: Wat is jouw droomfestival?

Bert: Een festival van twee dagen met een groep of twaalf. Mark Lanegan, Queens of the Stone Age, The Roots en maar één podium. Ik vind het veel leuker om een groep echt lang genoeg aan het werk te zien, anderhalf uur in plaats van drie kwartier en weg. Ze willen tegenwoordig veel te veel op één dag.

GUIDO: Heb je overlevingstips voor een festival?

Bert: Drink de eerste dag niet te veel! Ga naar een paar groepen die je echt wil zien en probeer je voor de rest te amuseren. Neem zelf eten en drinken mee, want dat is zo verschrikkelijk duur geworden op die festivals.

Graham Coxon, ex-gitarist van BLUR

" Drink zeker een groot glas water 's morgens voor je opnieuw aan alcohol denkt."

GUIDO: Ging jij naar festivals als tiener?

Graham: Nee, ik wist niet eens wat een festival was. Het is pas toen ik in Blur speelde dat ik al eens op een festival kwam. Ik heb misschien twee keer Reading gezien zonder dat ik in een band speelde. Een keer om Sonic Youth te zien en de tweede keer gewoon om er te zijn en van de leuke sfeer en de mensen op een festival te genieten. Sonic Youth was fantastisch, daarna waren er nog The Stone Roses, maar die waren verschrikkelijk slecht. Tuurlijk, die zanger kán gewoon niet zingen. Toen we later zelf op Reading speelden bij Londen, was het in het begin ook heel leuk. Het was gezellig in de backstage, maar eens iedereen te maken had gehad met onze kemphaan van een zanger, gingen zowat alle bands ons een beetje haten. Toen was het eigenlijk helemaal niet leuk meer, en best moeilijk.

GUIDO: Is het dan nu helemaal anders?

Graham: Ik denk het wel. De band met wie ik nu speel is zoveel relaxter. Het moet ook echt gewoon leuk zijn, anders hoeft het voor mij niet. Festivals moeten leuk en relax zijn om te spelen. Ik kijk er echt naar uit.

GUIDO: Wat kunnen we van je verwachten ?

Graham: Pakken full-power drums, gitaar, bas en orgel denk ik. Cheeky songs, wat golden oldies, wat nieuwe nummers en dan nog een paar voor de trainspotters in het publiek. We komen eind van de zomer trouwens naar Pukkelpop, ik en mijn band. Ik herinner me een Belgisch festival waar we met Blur speelden. Babes in Toyland waren daar. Die vrouwen waren compleet zot. In de backstage met tuintafels en stoelen aan het gooien, dat was wel leuk.

GUIDO: Jij bent geen wildebras in de backstage?

Graham: Sinds ik gestopt ben met drinken, ben ik een veel rustigere jongen.

GUIDO: Jij vindt jezelf terug op het podium?

Graham: Dat is die andere kant van me. Op een podium voel ik me volledig bewust van mezelf en kan ik me ook helemaal laten gaan. Geef me een dikke versterker en een gitaar en ik ben tevreden. Ik weet ook dat eens het publiek ondeugend begint te doen, als ze bijvoorbeeld Blur-nummers beginnen aan te vragen, dat het goed zit. Dan heb ik ze op mijn hand. Ik hou van dat contact tussen de band en het publiek.

GUIDO: De Belgen zouden een heel beleefd publiek zijn?

Graham: Zoals het hoort. De Engelsen kunnen op dat vlak wel wat van jullie leren. Dat is ook zo tof aan Europese festivals, Roskilde en andere. Het publiek is gewoon heel goed en vriendelijk. Engelse festivals zijn de hel. Dat publiek is zo verwend en protserig.

GUIDO: Wat wil jij horen als je naar een concert gaat?

Graham: Emotie, dynamiek en een heel goede drummer. Heel belangrijk!

GUIDO: Heb je survivaltips voor studenten?

Graham: Learn the hard way. Drink zeker een groot glas water 's morgens voor je opnieuw aan alcohol denkt. Dat had ik zelf ook beter gedaan (lacht).

GUIDO: Hoe fout kan het lopen tijdens een concert?

Graham: Och, helemaal fout! Met Blur speelden we eens drie minuten totale chaos en improvisatie omdat we de song die we die middag hadden gemaakt allemaal al totaal vergeten waren.

David van YOUNG BLOOD BRASS BAND

"De festivalmentaliteit in Europa is stukken beter dan die in de States"

GUIDO: Is dit jullie eerste tournee?

David: Het is onze vierde Europese tour, maar wel de eerste sinds ons album uit is en wat meer mensen ons kennen. Dit jaar zijn we al in de AB geweest en staan we begin deze zomer ook in de Marquee van Werchter. We spelen juist voor de Sugababes. Ik zie het wel zitten om die tent vol volk aan het dansen te zetten.

GUIDO: Met hoeveel man zijn jullie onderweg?

David: Met zijn achten. Dat kan lastig zijn, maar ik denk dat we wel een band zijn die het goed kan vinden met elkaar. We roepen en tieren niet. Het lastigste is waarschijnlijk nog dat je op het einde van de avond de gage onder achten moet verdelen. Het blijft echt wel moeilijk om ervan te leven, maar zolang het de huishuur betaalt is het voor mij goed. We kunnen er in elk geval niet meer mee stoppen. We zijn nu op het punt aanbeland dat als we ermee stoppen, er niets anders meer is. We willen ook die muur tussen de artiest en het publiek afbreken en op gelijke voet communiceren met de luisteraars.

GUIDO: Is de festivalscene anders in Europa dan in de States?

David: In Europa komen mensen veel makkelijker naar een festival, mensen hebben een mentaliteit van groepen live te zien. In de States zijn er maar weinig kids die de tijd en het geld hebben om naar festivals te gaan. In clubs mag je maar vanaf je eenentwintig binnen. Het is dus de Amerikaanse wetgeving die verhindert dat jongeren muziek live leren kennen. We proberen daar in Madison, waar wij wonen, iets aan te doen via workshops voor om het even wat: dichters, hiphoppers, muzikanten allerlei, laptop-tovenaars... We spelen zoveel mogelijk op highschools, colleges, op straat. Ik denk ook dat de media in de States nog meer bezeten zijn door winstbejag.

GUIDO: Wanneer weet jij dat een optreden goed zit?

David: Mijn favoriete stuk in een concert is when we're just rocking a beat, een goeie beat met veel kracht en energie in. Als dan het publiek echt begint te dansen, springen en roepen... Zelf luisteren we veel naar allerhande punkrock, en de energie van de punk proberen we in onze concerten te krijgen.

GUIDO: Wat wil jij horen als je zelf in het publiek staat?

David: Energie en oprechtheid. Zodat het écht aanvoelt. Je voelt het ook wel als iemand echt zijn ziel in zijn instrument of zijn stem stopt. Ik wil de muzikant zien zoals die is, niet het imago dat hij nodig vindt of hem gegeven werd. En alles wat mooi is, heel wat van de nieuwe Sub-pop-bands, The Constantines of veel van wat het Warp-label in Engeland doet, Prefuse73 bijvoorbeeld. Muziek die mooi en oprecht is en je doet dansen en je hoofd op hol brengt, dat is het.

GUIDO: Survivaltips voor festivalgangers?

David: Ga naar zoveel mogelijk muziek gaan luisteren als je kan. Toen wij op Roskilde waren, gingen we naar alles gaan kijken waar we nog niet van gehoord hadden. Zo hebben we daar toen Mike Ladd kunnen zien, en Electric Eel Shock, de Japanse The Darkness. Dat was ongelooflijk. Blijf naar festivals gaan, blijf luisteren!

(LAD)