Luk Wyns over 'Uitschot' (Crimi Clowns 2.0)
'Horrorclowns zijn niet welkom in Plopsaland', lazen we rond Halloween in de krant. Iets zegt ons dat de
Crimi Clowns van Luk Wyns evenmin welkom zouden zijn in het Bumbaparadijs van Gert Verhulst, want een ongebreidelder zootje ongeregeld heeft de Vlaamse cinema tot dusver nog niet opgeleverd.
In de aanloop naar een nieuw televisieseizoen draait
Uitschot in de zalen, de tweede
Crimi Clowns-film, en die komt neer op één dikke vette middelvinger richting politieke correctheid. Zet je schrap!
GUIDO: Je allereerste lijn dialoog in Uitschot is: "Kust m'n kloten". Vat die uitspraak je instelling als filmmaker samen?
Luk: (lacht) Ja. In
Crimi Clowns maak ik een aantal bewuste breuken met de conventie. Dingen die ik eerst zorgvuldig opbouw, stel ik daarna zelf in vraag of maak ik belachelijk. Ik neem niets of niemand au sérieux, zelfs een donkere of hopeloze visie niet. Met het ouder worden is er een soort dadaïsme in mij geslopen. Je komt op een punt dat je niet meer zo beïnvloedbaar bent en gewoon je ding doet. Je bent niet bang meer om de rare kantjes van je persoonlijkheid de vrije loop te laten.
GUIDO: Sommige mensen worden juist milder als ze wat ouder worden. Uitschot is niet bepaald een milde film, om het zacht uit te drukken.
Luk: Als persoon ben ik wel milder geworden, met mijn kinderen en mijn personeel bijvoorbeeld. Maar buiten die intieme cirkel van dierbaren ben ik juist minder mild. Ik ben vandaag sarcastischer dan ooit, en dat is een goed gevoel. Als er een beetje rock-'n-roll in je lijf en leden zit, dan kan mildheid een bevangen gevoel geven. Je moet uit jezelf kunnen breken. Eigenlijk zou iedereen daarvoor iets in zijn leven moeten inbouwen. Mijn job is één aaneengeregen manier om uit mezelf te breken.
GUIDO: De humor in Uitschot zit op het scherp van de snee. Is er een grens?
Luk: Er zijn wel grenzen, maar ik moet mezelf nooit censureren omdat dingen die er écht over zijn, niet in me opkomen. Er zijn onderwerpen die niet passen, ook niet in
dark comedy. Zwarte humor over kanker of over kinderen, daar wil ik het niet over hebben. Maar als ik dan toch op het scherp van de snee sta, wil ik mezelf nooit grenzen opleggen. En eigenlijk weet je ook wel dat juist over de dingen die heel ver gaan 's anderendaags op de trein zal worden gesproken. Je gaat toch niet naar de bioscoop om een mainstream verhaal met een alledaagse visie te zien? Nee, je wil verrast worden, en dat doe ik. Als sommige mensen dan afhaken omdat ze klassiekere filmproducten gewoon zijn, dan is dat maar zo. Er is een groot publiek dat bereid is om een geestelijk avontuur op te zoeken, en die zullen hier wild van zijn.
GUIDO: Laten we eens een paar voorbeelden aanhalen. De slachthuisscènes bijvoorbeeld, waar op extreem bloederige wijze lijken worden verhakseld.
Luk: (krijgt pretlichtjes in de ogen) Natuurlijk, dat is er zó over, dat weet ik zelf ook wel. Je zou zo'n scène tot een minimum kunnen verknippen, maar ik doe juist het tegenovergestelde, omdat ik het publiek in de zaal collectief wil horen ineenkrimpen. Ik heb maar één norm: wat zou ik zelf leuk vinden? Hoe lang laat ik iets duren, hoe expliciet toon ik het? Ik ben 57, ik ben al wel wat gewoon. Mijn tolerantiegrens ligt vrij hoog. Voor de toeschouwer is het een avontuur. Als je naar een film over de
Crimi Clowns gaat kijken, dan weet je waaraan je begint.
GUIDO: Nog een voorbeeld: de talloze moppen over zijn kleine gestalte die dwergacteur Chris Willemsen krijgt te verduren. Vindt hij die zelf grappig?
Luk: Nee, hij vindt die niet grappig. Het raakt hem, maar hij probeert dat ongelooflijk goed te verstoppen. Niemand ziet het, maar ik wel, want als regisseur heb ik aandacht voor elke blik, voor elke emotie bij mijn acteurs. Hij geeft het ook niet toe dat hij die moppen niet grappig vindt, maar ik weet dat het hem pijn blijft doen. Chris is een heel gevoelige man, die leeft voor zijn werk. Sterker nog: het is door zijn werk dat Chris het leven aanvaardbaar vindt. Op een bepaalde leeftijd wou hij niet meer in de spiegel kijken, omdat zijn zelfbeeld hem te veel pijn deed. Het is gewoon een man zoals jij en ik, met kortere armen en benen. Dus ja, die scènes liggen gevoelig bij Chris, al zal hij dat nooit toegeven. De tranen staan soms zelfs in zijn ogen.
GUIDO: Voel jij jezelf dan geen klootzak?
Luk: Ik vraag mezelf wel eens af: mag ik dit wel doen? Maar dat duurt maar even, want ik weet dat Chris heel populair is geworden dankzij de rol die ik voor hem heb geschreven in
Crimi Clowns. Hij heeft me zelfs eens toevertrouwd dat als hij niet bekend was geworden, hij hier misschien niet meer zou zijn. En dan denk ik: voilà, ook voor Chris ben ik goed.
GUIDO: Je grossiert ook in politiek incorrect taalgebruik. Een saaie camionette wordt meteen een mongolenbuske.
Luk: Ja, dat mag je tegenwoordig niet meer zeggen, dus dat doen we dan natuurlijk wel.
(schatert) We spreken ook over
negers, niet over zwarten.
(heftig) Dat politiek correct denken moet onderuitgehaald worden, want het is de zwakte van onze maatschappij!
GUIDO: De release van de film werd een half jaar uitgesteld. Waren er productieproblemen?
Luk: Dat uitstel is achteraf gezien een geluk geweest, want weet je wanneer de oorspronkelijke release stond gepland? Op 22 maart, de dag van de bomaanslagen in Brussel. Dat zou de hele
buzz rond de film in de kiem gesmoord hebben. Nu ja, ik wil daar uiteraard niet over klagen, wat er toen is gebeurd, was natuurlijk een miljoen keer erger dan dat mijn film niet had kunnen uitkomen. Maar de reden achter het uitstel was dat de distributeur de film bekeek en dacht: dit heeft veel meer commercieel potentieel dan we hadden verwacht, we gaan onze tijd nemen om
Uitschot een stuk steviger in de markt te zetten. Ik ben ermee akkoord gegaan, al betekende het voor mij wel dat ook het derde seizoen van
Crimi Clowns op televisie een half jaar moest worden uitgesteld, waardoor ik ook een half jaar langer zal moeten wachten op de inkomsten. Maar daar raak ik wel doorheen. Ik ben nu vooral blij dat de release van
Uitschot in deze periode mag gebeuren.
(HDP)
bekijk de trailer