Rogue One: zoethouder voor fans
Het zit er weer bovenarms op in het Star Warsuniversum. In Rogue One zijn rebellen als de dood voor de Death Star, het nieuwste wapen van het Empire, dat planeten in een vingerknip kan verpulveren. Ze gaan op zoek naar de plannen van die lugubere machine, zodat ze haar kunnen vernietigen voor ze veel kwaad kan aanrichten. Rogue One is de eerste film uit een spin-off-trilogie, die grotendeels los van de eerdere Star Warfilms staat en het daarom zonder bijvoorbeeld Jedi’s en Han Solo moet doen. Dat is een vloek en een zegen. Het doet de films fris aanvoelen, net als het feit dat de
eindbattles op de Maldiven opgenomen werden. De actie is kraakhelder, gevat, met het nodige gevoel voor drama en timing gefilmd en vooral: door en door Star Wars. Dat fans duimen en vingers aflikken, staat buiten kijf.
De vraag blijft wat niet-diehards aan Rogue One hebben. Dat het eerder slappe plot een vehikel is voor een halfuur moddervette actiescènes aan het eind van de film is op zich geen drama, alleen is dat vehikel een overjaarse
podracer dat met haken en ogen aan elkaar hangt. De prent lijkt, ondanks haar hoge tempo, ruim een uur lang een aanloop te nemen. Zo wordt het hoofdmotief van protagonist te snel afgehaspeld, waardoor je nauwelijks met haar meevoelt, is de broodnodige
comic relief meer
miss dan
hit en zijn sommige dialogen hilarisch slecht of extreem afgezaagd, soms een combinatie. Een streepje karakterontwikkeling had niet misstaan. Rogue One maakt er geen geheim van twee uur lang op veilig te spelen, voor fans moet dat niet meer zijn.
(SL)
Foto:
Youtube / Lucasfilm © 2016 Lucasfilm Ltd. All Rights Reserved.