Op skireis: Studenten vertellen hun beste verhalen

Wat op skivakantie gebeurt, blijft op skivakantie. Tenzij GUIDO er zich mee moeit. Elk jaar hangen duizenden Vlaamse studenten ongebreideld het varken uit op de besneeuwde bergtoppen van skigebieden als Val Thorens, Tignes en Alpe d’Huez. “We skiën ook, hoor”, voegen ze er unisono aan toe. Wat blijkt? De beste verhalen raap je bij hen die niet te beroerd zijn zich offpiste te wagen. Een metafoor voor het leven, zowaar.
 
Ben (22, Asse) studeert revalidatiewetenschappen en kinesitherapie in Gent

• “Als je elke dag op de piste moet staan, kan je niet feesten tot 4 uur. Dus feesten we tot 3 uur.”

"Tip: als je een skilift gebruikt, zorg dan dat je je ski’s goed vastzitten. Als je ze kwijtraakt en het is mistig, vind je ze niet gauw terug. Het overkwam iemand van onze kring, HILOK. Een van zijn ski’s is zeker tien meter naar beneden gevallen. Die heeft twee volle dagen zitten graven in de sneeuw. Vlak bij een skilift passeert natuurlijk wel wat volk, je kunt je voorstellen hoe gênant dat voor hem was. Hij heeft de ski niet gevonden, dus moest hij hem terugbetalen. Hij is dan tientallen hotelkamers rondgegaan om tegen betaling allerlei kunstjes en klusjes te doen: een liedje zingen, de afwas doen, een beetje dansen. Zo is hij toch nog aan 180 euro geraakt. Strafste van al: volgens mij zat hij op de verkeerde plek te graven."
"Al bij al krijgt skiën voorrang, anders blijf je toch gewoon thuis. Oké, je betaalt wel op voorhand om onbeperkt te kunnen drinken, en ieder jaar kopen wel een tiental mensen geen skipas. Maar als je de dag erna moet skiën, blijf je niet feesten tot vier uur. Meestal is het dus een uur of drie. Ja, misschien is 50/50 een juistere beschrijving van de verdeling tussen skiën en feesten. We doen ook veel toffe activiteiten. Elke dag is er wel een of andere competitie. Zo heb je de zwemvliesrun, waarbij je buiten in de sneeuw en gekleed in zwemvliezen, duikbril, snorkel en zwembroek zoveel mogelijk rondjes moet lopen. Op onze vorige reis moesten ze ook een pitstop maken op de wellnessafdeling. Eén student kweet zich iets te enthousiast van zijn plicht en is tot in de sauna gelopen, waarna de mensen van de balie hem woedend verjoegen. Je moet het je voor je zien: een student in zijn zwemtenue en knalgroene zwemvliezen, achterna gezeten door twee dames van middelbare leeftijd. Hadden ze een deegrol voorhanden, hadden ze die vast gebruikt."
 
Tim* (22) en Jeffrey* (21) studeren Rechten in Gent

• “Of wij als organisatoren regels opleggen? Ja, alles kapot!”

Jeffrey: "Op een keer had een student een jas van skireisorganisatie Snowblend gewonnen. Het is zo’n jongen die hier in België nooit succes heeft bij het vrouwvolk. Plots, met die ski-jas aan, waande hij zich de grote Jan, en was hij gaan rondbazuinen dat hij skimoni is. Het heeft hem geen windeieren gelegd, hij heeft die avond vijf meisjes binnengedaan. (Tim: "Dat zet me aan het denken, ik heb ook zo’n jas.") Iemand anders deed het met zestien meisjes nog beter. Hij had een bruidssluier gevonden op straat en aangetrokken. Hij had een goede truc. Hij vroeg aan meisjes of ze met hem wilden trouwen. Als ze ja antwoordden, zei hij: 'Dan mag u nu de bruid kussen', en draaide hij ze een tong. En dat zestien keer na elkaar."
Tim: "Op grote hoogte voel je de kater minder, dat is algemeen geweten. Een typisch ski-ontbijt van VRG-leden bestaat uit koffie en een Dafalgan. Zolang je bezig blijft, krijg je de kans niet om een kater te hebben. Dat is het geheim. Je kunt ook de hele dag in je bed blijven liggen, maar dan zoek je de miserie op. Plassen en kotsen op de skipiste, het hoort er allemaal bij. Kakken niet, dat is niet praktisch met zo’n skipak. Dan drink je voor één keer ’s ochtends chocomelk om te hydrateren en de kater weg te spoelen, kots je natuurlijk dáárvan. Maar ik ben lang niet de enige. Nu lijkt het alsof ik de gebruikelijke zatlap ben. Dat mag je niet denken, er is niet echt een gebruikelijke zatlap. Of ja, iedereen is de gebruikelijke zatlap. Toch is het een misvatting dat je met een studentenclub op reis gaat om je elke avond lazarus te zuipen. Als je elke avond vroeg in je bed wil om ’s morgens fris op te piste te staan, is dat je volste recht. Ikzelf ski graag, dus zorg ik dat fris genoeg ben om elke dag op de piste te belanden. Ik drink ook graag, dus zorg ik ook dat ik heel de week kan drinken. Zo krijg ik het beste van twee werelden. Vorig jaar had ik geen enkele verantwoordelijkheid, toen heb ik veel schade ingehaald. Daar hoort marginaal veel drinken bij, dat kan ik niet ontkennen. Op een avond waren we begonnen met stel ad fundums, en waren we op het idee gekomen te gaan monoskiën. In plaats van twee ski’s heb je er één brede. Het verschil met snowboarden is dat je voeten naast elkaar staan, dus in de skirichting. Stomdronken tegen 60 km/u de berg afdalen met zo’n monoski: als je dat nog nooit gedaan hebt, is dat best stressen. Met een app monitoren we onze snelheden. We proberen mekaar altijd af te troeven. Dat machogedrag, mijn mama kan daar niet zo goed tegen."
 
Urbain* (22, Oostende) studeert Economie in Leuven

• Urbain maakte een snowscooter van een winkelkar en vier krukjes.

"We hadden de skilift genomen naar het zogezegde hoogste punt van het skigebied. Toen we daar aankwamen, zagen we dat we nog een stuk hoger konden. We voelden ons in onze eer gekrenkt. Het leek ons een leuk idee de rest te voet te doen. Groepsfoto, mooi uitzicht, een plasje doen. Alleen hadden we de afstand totaal verkeerd ingeschat. Misschien omdat wij jongens van de kust zijn, waar alles zo plat als een pannenkoek is? Na een halfuurtje klimmen, waarvan een groot deel op handen en voeten, kijk ik om en besef ik: levensgevaarlijke boel. Eén keer uitschuiven, en ik zag mezelf als in een tekenfilm naar beneden tuimelen in zo’n sneeuwbal die steeds groter wordt. We waren nog niet in de helft van de beklimming. Het grootste deel van de groep vond het welletjes geweest. Er ontstond wat onenigheid. Anton maakte ons uit voor mietjes en zag absoluut het probleem niet. Ons goed, moest hij maar alleen verder. We zouden hem wel beneden opwachten. Een uur later krijg ik telefoon: Anton. Hij was dan al lang uit het zicht verdwenen. Hij was overduidelijk in paniek. Hij sprak snel en met een hoog stemmetje: dat hij op de top staat, dat het vreselijk stom van hem was om te blijven klimmen en dat hij nu tergend traag gaat afdalen. Of we alsjeblieft stand-by konden blijven. Het leek alsof hij elk moment in wenen kon uitbarsten en er een ‘zeg aan mijn familie dat ik ze graag zie’ uit kon floepen, echt waar. Toen we hem terugzagen, was hij enorm opgelucht en waren zijn ogen rood aangelopen. We pesten hem er nog altijd mee. Dat archeologen over 5000 jaar een ingevroren mummie zouden vinden en zich dan zouden verbazen over het hoge alcoholgehalte in het lijk."
"Een andere keer hadden we een sneeuwscooter geïmproviseerd door vier taboeretjes omgekeerd onder de wieltjes van een winkelkar te binden. Het plateau van de krukjes gleed over de sneeuw, de poten staken door het metalen raster van de winkelkar. Een sneeuwscooter van den Aldi, maar dan letterlijk. We maakten vrij veel snelheid, maar waren één ding vergeten: een rem. Natuurlijk ben ik op mijn bek gegaan. Terwijl ik sneeuw lag te vreten, merkte ik dat ik mijn hand had opengehaald. Niet aan te raden."
  * Namen met een sterretje zijn schuilnamen, op vraag van de student.

(SL)

foto: Gert-Jan Vanhoorde