The Cure: The Cure
Tegen alle hypes in bestaan er ook nog groepen die meer dan één goede plaat scheppen. Er bestaan er zelfs die bijna alleen maar goede platen in zich hebben, en dat sinds 1979 heel lang volhielden.
Halfweg de jaren negentig verloren Robert Smith en The Cure jammer genoeg een beetje de pit, pop en diepgang die hen zo groot maakten. In het tijdperk van papa hiphop en mama prutpop wisten zij het niet meer helemaal.
Er is een nieuwe The Cure. Eén voor één nieuwe nummers en geen opgewarmde kost. En wie het geluk en de eer had Robert Smith op Rock Werchter aan het musiceren te zien, zal onmiddellijk terug thuis deze cd gaan zoeken zijn. The Cure is terug! Hoe, is wel de vraag?
Robert ziet er nog steeds uit als een overjaarse spin en koestert zijn ontplofte kapsel, inclusief rode lippen, gitzwarte ogen en bedeesde indruk. Maar waar hij sinds Wild Mood Swings en Bloodflowers zo goed als elke geloofwaardigheid verloren was, staat hier opeens opnieuw je idool. Die lieflijk lamenterende schrikvleermuis waar je alle cassettes van versleet, waar je nachten naar luisterde, de reden van je eerste lief en tientallen van zijn teksten gekluisterd in je hoofd, muziekkast voor je gebroken harten. The Cure heeft eindelijk opnieuw die draad opgepakt, Smith's stem klinkt even sterk als ooit, tranen in zijn keel, woede, pijn en liefde in zijn woorden. Producer Ross Robinson (Korn) heeft Robert blijkbaar uit zijn kot gekregen en er bakken hartensmart uit geperst voor deze eerste van drie platen bij diens label. Ja, je kan zeggen: wat heeft hij te janken? Waarom hoeft hij nog steeds zo zielig te zijn en de overjaarse Goth uit te hangen/zijn? Aan zijn bankrekening en gelukkige huwelijk zal het niet liggen! Als een hiphopper het recht heeft de gangster uit te hangen, als Britney Spears zichzelf tot seksbom mag dopen en als gelijk welke hype zijn paar maanden levensrecht krijgt, dan mag voor ons The Cure heel graag een tweede leven krijgen. Wij houden vooral van 'On' en de rechtstreekse klassieker 'Anniversary'; Disintegration en Head on the door zijn nooit veraf, en dat kan niet slecht zijn.
Al mag dit album niet hun beste ooit zijn, het was voor ons dé reden om na dik tien jaar en hun concert in Flanders Expo opnieuw muziekrillingen en traantjes in de ogen te krijgen bij het horen en zien van een van de belangrijkste donkere popidolen van nu en bijna dertig jaar geleden.
(LAD)