Karen Damen & James Cooke: "Heb de gemiddelde student zwaar overklast qua uitgaan"

In Camping Karen & James ontvangen Karen Damen en James Cooke elke week bijzondere gasten in hun caravan. Het levert oprechte televisie op met een lach en een traan, en een interview waarbij zowel interviewees als interviewer het meer dan eens uitbundig hebben uitgegierd.
 
KAREN: "Ik denk dat ik de gemiddelde student zwaar heb overklast qua uitgaan."
 
JAMES: " Zij was een doop op haar eigen, elk weekend opnieuw."
 
 
GUIDO: Waarom een caravan, op een camping?
James: We hebben dat zelf niet gekozen hé.
Karen: Dat was het format.
James: Ik ging Karen afhalen, en plots hoorde we claxonneren. Er stond zo’n Bassie & Adriaan-caravan voor de deur.
Karen: De bedoeling was dat we daar elke week bijzondere mensen in zouden ontvangen die het verdienen om eens in de watten te worden gelegd.
GUIDO: Dat zijn mensen met een beperking of een ziekte of iets dergelijks. Als je die opvoert in een programma, riskeer je dan niet van hen te kijk te zetten?
Karen: Zo zitten James en ik niet in mekaar.
James: Het feit dat dankzij ons programma heel Vlaanderen een inkijk krijgt in deze mensen, is juist een sterkte. Zo gaan de kijkers die aandoeningen beginnen te begrijpen. Wist jij bijvoorbeeld dat maar vijf procent van de mensen met het syndroom van Gilles de la Tourette vloeken? Meestal gaat het over tics. Die mensen zijn zelf blij dat ze op deze manier op tv komen, want zo wordt eindelijk het hele plaatje belicht: wat ze leuk vinden, wat ze niet leuk vinden, hoe je ze het best benadert en hoe je ze het best niet benadert.
Karen: Iedereen is uit vrije wil naar ons gekomen, in de hoop er iets moois van te maken. En ik durf beweren dat dat gelukt is.
GUIDO: Er vloeien nogal wat traantjes op en vóór het scherm. Hoe ga je om met die emogrens?
Karen: Daar denken we niet over na. Ja, er vloeien traantjes. Van geluk, van verdriet omdat we afscheid moeten nemen, traantjes van het lachen, van de verhalen die we hebben gehoord…
James: ’t Is niet allemaal miserie hé, er wordt ook veel gelachen.
Karen: Neem nu de aflevering over de progeriakinderen. Tja, als je hart niet van steen is, dan moet je toch op zijn minst eens slikken als je dat bekijkt. Dat is niet meer dan normaal.
James: Het is echt niet zo dat we beslissen Karen een gesprek te laten voeren met de moeder van die kinderen in de hoop dat er tranen komen. Zo werkt het niet. Wij kunnen niet blèten op commando. Maar als je hoort van die kinderen dat ze op een jaar tijd vier vriendjes hebben moeten afgeven, dan breekt je hart.
 
Karen Doopke
 
GUIDO: Zijn jullie als kind altijd al willen worden wat je vandaag bent?
Karen: Ja. Als kind zei ik altijd dat ik zangeres en actrice wilde worden, en als puber wou ik beroemd worden. Dat is dus gelukt.
James: Ik vind het wel jammer dat het acteren tegenwoordig een beetje aan ’t wegsijpelen is bij mij. Ik ben al als achtjarige theaterlessen gaan volgen. Mijn moeder werd zot van mij. (lacht) Ik kwam elke dag naar beneden met zevenentwintig toneeltjes in mijn hoofd, dus ze zei: ga jij maar elke zaterdagnamiddag toneelschool volgen. Uiteindelijk ben ik dan naar het Conservatorium in Brussel gegaan, en heb dan in een paar stukken gespeeld, een paar musicals ook. Daar heb ik trouwens Karen ontmoet, zeven jaar geleden. En toen kwam opeens ook televisie. Ik ben heel blij met al die kansen, maar ik hoop dat ik dit nog eens zal kunnen combineren met hier en daar een rolletje, want ik acteer zo graag.
GUIDO: Jij bent niet naar de toneelschool geweest, Karen?
Karen: Jawel, maar niet lang. Ik heb toelatingsexamen gedaan voor Studio Herman Teirlinck op mijn zeventiende, maar ik was er niet door. Een jaar later heb ik het nog eens geprobeerd, en toen mocht ik wel beginnen. Maar ik was gebuisd na dat eerste jaar, en op de toneelschool kun je niet bissen…
GUIDO: Dacht je toen: ’t is gedaan?
Karen: Ja. Ik ben dan gaan werken in de horeca, zeven jaar lang. Ik heb wel altijd iets in mijn achterhoofd gehouden dat verband hield met mijn jeugddroom. Zo werkte ik het laatste jaar in een karaoke, zodat ik tenminste kon zingen. Als ik niet in K3 had gezeten, denk ik dat ik zeker zou hebben meegedaan aan Idool of zoiets.
James: Je wou je droom niet opgeven.
Karen: Nee. Onnozel hé?
GUIDO: Helemaal niet, integendeel. Hoe ben je bij K3 terechtgekomen?
Karen: Ik kende Niels William, de oprichter van K3, van het uitgaansleven. Hij had me wel eens horen zingen en wist dat ik daar graag iets mee wou doen, dus hij zei: “Ik ga een groepje beginnen met drie meisjes. Liedjes in ’t Nederlands. Interesse?” Dat Nederlands schrok me wat af, want in de karaoke stond ik liedjes te zingen van Alanis Morissette en zo, maar ik dacht: ach ja, waarom niet? Leuk opstapje. (lacht) ’t Is een opstapje van achttien jaar geworden!
GUIDO: Nooit spijt gehad dat je een studententijd hebt gemist, Karen?
Karen: Wel, ik heb dat eerste jaar Herman Teirlinck gedaan, maar daar doen ze niet aan dopen en dergelijke, en ik was daar eigenlijk niet rouwig om. (lacht)
GUIDO: Oké, maar een studententijd is meer dan dat.
Karen: Da’s waar.
James: Maar Karen, jij hebt toch een soort studententijd meegemaakt door zolang in de horeca te werken?
GUIDO: Ha, aan de andere kant van de toog?
Karen: Hola! Als je ’t zo bekijkt, denk ik dat ik de gemiddelde student zwaar heb overklast qua uitgaan!
James: Zij was een doop op haar eigen, elk weekend opnieuw.
Karen: (lacht) Ja, ik heb wel een paar jaar redelijk zotjes gedaan.
James: Ze gingen haar bijna ‘Karen Doopke’ noemen. (lacht)
Karen: (lacht) D-O-O-P hé, voor alle duidelijkheid!
 
Huwelijksfeest gemist
 
GUIDO: James, ben jij na het Conservatorium meteen aan de slag gegaan?
James: Het was altijd mijn droom om een eigen productiehuis te hebben. Toen ik afstudeerde, ben ik eerst een jaartje gaan werken voor The Voice van Vlaanderen. Productie, om af te tasten hoe het allemaal in zijn werk ging achter de schermen. Toen ik wist hoe de vork in de steel zat, besloot ik het zelf te proberen, in de vorm van een theaterproductiehuis. Het heet Uitgezonderd. Met een puntje erachter. En het bestaat nog altijd, daar ben ik heel fier op. Het is mijn kindje.
GUIDO: Karen, ben jij na achttien jaar K3 bang geweest om in een zwart gat te vallen?
Karen: Nee. Ik werd al voor van alles op tv gevraagd terwijl ik nog in K3 zat. Jurylid bij Belgium’s Got Talent, Scheire en de Schepping, De Slimste Mens… Dat is allemaal vrij organisch verlopen. Het ene stopte, het andere ging voort, er kwam iets nieuws bij…
GUIDO: Het is zelfs zo dat als je vandaag de naam Karen Damen hoort, je niet meer per se eerst aan K3 denkt.
Karen: (wisselt een high-five uit met James) Klopt! Dat horen we graag! Pas op, ik ben heel fier op wat we hebben gedaan met K3 hé, en ik vind het ook niet erg dat ik altijd die van K3 zal blijven, maar het is wel leuk dat mijn achternaam niet langer ‘van K3’ is, maar ‘Damen’. Dat wil zeggen dat ik ondertussen toch ook al dingen heb gedaan die mensen hebben gezien en onthouden, los van K3.
GUIDO: Als je weer achttien was, zou je de dingen anders aanpakken?
Karen: Ik niet.
James: Ik denk het ook niet. Ik ben een heel gelukkige mens. Ik denk dat we allebei onze pollekes mogen kussen dat we zulke kansen krijgen als artiest. We zijn geworden wie we wilden zijn.
Karen: Ik heb maar van één ding spijt, in al die jaren.
James: Van haar vent. (lacht)
Karen: Nee, dat ik het huwelijksfeest van mijn eigen moeder niet heb meegemaakt, omdat we moesten optreden met K3. Dat was in de beginperiode, en toen hadden we nog niet de luxe om bepaalde datums te kunnen blokkeren. Als een optreden toevallig viel op de dag dat je moeder trouwde, dan had je pech.
James: Ik voel nu ook wel dat ik meer tijd moet vrijmaken voor familie en vrienden. Mijn zus heeft het daar moeilijk mee. “Where are you?” Maar dat komt wel goed.
 
Het buikje
 
GUIDO: Hoe zou de kindversie van jezelf reageren als die jullie vandaag bezig zag?
Karen: Die zou heel blij zijn. Ja, ’t is me gelukt! Ze houden me tegen op straat voor een handtekening, yes! (lacht)
GUIDO: Ben je dat dan nog niet beu?
Karen: Tuurlijk wel, maar vroeger wou ik zo beroemd worden als Madonna, en overal aangeklampt worden, en foto’s maken. Terwijl dat nu net het enige aspect is van beroemd zijn dat ik niet meer leuk vind. (lacht) De echt leuke dingen, daarvan wist ik vroeger niet dat ze er ook bijhoorden. Iedereen die lief is voor jou…
GUIDO: En jij, James? Wat zou de piepjonge James denken als hij jou vandaag zag?
James: Die zou denken: oei oei, dat buikje, waar is dat vandaan gekomen?
Karen: (komt niet meer bij van het lachen)
James: Ik vind het zo jammer dat ik niet graag sport. Ik had er veel vroeger aan moeten beginnen.
Karen: Ik ben altijd belachelijk mager geweest als kind. Ziekelijk mager. Ik kreeg altijd te horen: “Als ik blaas, dan val jij omver en breek je in stukken.” Verschrikkelijk. En ik maar snoepen om dikker te worden, maar daar kreeg ik alleen maar rotte tanden van. Maar toen ik rond veertien of vijftien jaar begon te puberen, begon ik uit te zetten.
James: Bij mij is dat pas gebeurd op mijn vijfentwintigste. Ik bleef er tamelijk oké uitzien, en opeens, op mijn vijfentwintigste: plop, en ik was daar.
 
foto: SBS Belgium

(HDP)