Philippe Geubels: "Je kunt met alles lachen, op voorwaarde dat het grappig is."

In het programma Taboe (elke zondagavond om halfnegen op Eén) lacht Philippe Geubels met mensen met wie je eigenlijk niet mag lachen. Mensen met een ongeneeslijke ziekte, met een fysieke beperking, psychisch kwetsbare mensen en mensen in armoede, blinden en slechtzienden, dikke mensen, holebi's en mensen met een andere huidskleur. Laat het politiek incorrect schateren een aanvang nemen! Of toch niet?
 
GUIDO: Is comedy het laatste bastion waarin je met alles kunt lachen?
Philippe: (aarzelt) Op papier mag je met alles lachen, maar ik stel voor mezelf ondertussen wel grenzen. Het is wettelijk toegestaan om met alles te lachen. Er is geen wet die zegt dat je met een bepaald iets of iemand niet mag lachen. Maar dat wil niet zeggen dat ik daarom met alles lach.
GUIDO: Beslis je zelf hoever je kan gaan?
Philippe: Dat bepaal ik voor mezelf, ja. Ik wil er niet te preuts in zijn, maar ik bekijk het van grap tot grap. Een belangrijke graadmeter voor mij is simpelweg: is het wel grappig genoeg? Als het alleen maar choquerend is, dan kan je nadenken of het wel hoeft.
GUIDO: Ik moet nu denken aan de Marokkaanse jongen die tegen jou zei: "Lach met vooroordelen over Marokkanen zoveel als je wil, maar lach niet met mijn geloof."
Philippe: Ik vond dat al meteen een uitdaging, en ik heb toch een manier gevonden om ermee te lachen op een manier die voor hem aanvaardbaar en plezant was.
GUIDO: Jij bent geen agressieve komiek, zoals sommige van je collega's. Kan jij je, door je aaibare imago, juist meer permitteren dan een ander?
Philippe: Dat weet ik niet...
GUIDO: Omdat je op jou niet kwaad kunt worden?
Philippe: Ik denk dat je wel degelijk kwaad kunt worden op mij. (lacht) Ik heb het afgelopen jaar hard gewerkt om iets te brengen dat voor zoveel mogelijk mensen leuk is. Ook voor mensen die in de situaties zitten die in het programma aan bod komen.
GUIDO: Als je zelf in een minderheidsgroep zou zitten, denk je dat jij met die moppen zou kunnen lachen?
Philippe: (zonder aarzelen) Honderd procent!
GUIDO: Het eerste wat nu in me opkomt: moppen over jouw gebrek aan kapsel.
Philippe: (lacht) Kan ik mee lachen! Nee, ik heb dikwijls horen terugkomen in het programma dat mensen het juist belangrijk vinden dat er ook met hen wordt gelachen. Een van de blinde mensen die heeft meegewerkt, heeft me gezegd: "Er is niets zo erg als medelijden." Pas als iemand medelijden heeft met hem, voelt hij zich anders, en gekwetst, en minderwaardig. Maar als je over iemand een mop maakt, dan zeg je op een bepaalde manier dat hij of zij erbij hoort.
 
Onderschat
 
GUIDO: Jarenlang was de maatschappelijke trend dat het ene taboe na het andere sneuvelde. Recent lijkt dat omgeslagen en komen er juist weer nieuwe taboes.
Philippe: Dat klopt.
GUIDO: Wou je je daartegen afzetten?
Philippe: Nee, daarvoor hebben dit programma alleszins niet gemaakt, maar ik ben wel blij dat het er juist op dit moment is gekomen. De tijd was er rijp voor. Het werd tijd om weer wat lucht te brengen in bepaalde onderwerpen.
GUIDO: Taboe is een vrij unieke mix van human interest en comedy. Ben je daarom naar de openbare omroep gekomen, omdat je daar iets maatschappelijk relevanters kon maken?
Philippe: In alle eerlijkheid, met de hand op het hart: ik heb er nooit op die manier over nagedacht. Ik stond mee aan de wieg van het programma. Toen dit idee op tafel lag, was ik meteen superenthousiast om het te maken. Ik vond het superrelevant als komiek. Tijdens de opnames, toen ik de mensen leerde kennen, werd meer en meer duidelijk dat we met iets maatschappelijk relevants bezig waren. Onderwerpen als armoede en obesitas kwamen aan bod, en zelfs holebi en een andere huidskleur, dingen waarvan ik de impact duidelijk had onderschat. Ook die mensen moeten vaak nog een strijd leveren. Je merkt pas hoe doorslaggevend dat is in een mensenleven als je hen leert kennen. Pas als je er dieper op ingaat en met de mensen praat, besef je hoe erg het is om in armoede te leven. Toen dat besef bij me doordrong, begon ik te hopen dat ik het ook aan andere mensen kon bijbrengen.
GUIDO: Heb je een favoriete aflevering?
Philippe: Mensen met een fysieke beperking was daar zeker bij. Ik vind ook dat we een heel mooie aflevering hebben gemaakt over mensen die ongeneeslijk ziek zijn. Maar ik ben tevreden over alle afleveringen. Die over holebi's en huidskleur zijn luchtiger, maar ik vind ze ook erg goed.
 
Hard werken
 
GUIDO: Wanneer is een mop goed? Als je er zelf mee kunt lachen?
Philippe: Een mop is goed als ik hem zelf goed vind en als de mensen ermee kunnen lachen.
GUIDO: Is dat altijd een beetje afwachten?
Philippe: Ah ja! Als ik merk dat met een bepaalde mop niet wordt gelachen, dan zal ik die niet blijven brengen omdat ik 'm zelf wel grappig vind. Dat heeft geen zin. Het is mijn job om mensen die betalen om naar mijn show te komen kijken, of die 's avonds voor hun tv gaan zitten om mijn programma te bekijken, te amuseren. Daarom moet ik kritisch blijven voor mezelf.
GUIDO: Waar blijven de grappen vandaan komen? Word je soms zwetend wakker: ik vind geen moppen meer?
Philippe: Elke nacht, het voorbije jaar. (lacht) Nee, het was wel intensief. Ik was telkens acht weken weg met die mensen, en daarnaast moest ook nog comedymateriaal worden geschreven. Ik stond er gelukkig niet alleen voor, maar het bleef hard werken en een strijd om voor elke groep twintig minuten goed materiaal te vinden.
GUIDO: Heb je soms nog last van podiumvrees?
Philippe: Bij de opnames voor Taboe eigenlijk elke keer. Het bleef telkens weer moeilijk om voor een nieuwe groep het podium op te kruipen en moppen te staan tappen over hen. Want ze zaten daar voor me!
GUIDO: Denk je bij collega-comedians soms: dju, had ik die mop maar bedacht?
Philippe: Heel vaak! Ik vind veel komieken beter dan ik. Toen ik de eindejaarsshow van Michael Van Peel had gezien, kwam ik stikjaloers de zaal uit. Ik vond dat echt fantastisch. Op de pure podiumenergie van Alex Agnew kan ik ook jaloers zijn. Maar ik ben uiteraard ook blij met wat ik zelf heb.
 
   
foto: VRT