Maarten Nulens: "Hoe ik mijn studierichting heb gekozen? Vogelpik!"

De jonge Limburgse acteur Maarten Nulens, die je nog kent als Leon uit Beau Séjour, heeft zijn eerste hoofdrol te pakken. In de serie Gevoel voor Tumor, elke zondagavond op Eén, speelt hij Tristan, een ambitieuze geneeskundestudent die zijn wereld in elkaar ziet storten wanneer hij te horen krijgt dat hij kanker heeft.
 
Maarten zelf is gelukkig kerngezond. Hij is al een tijdje geen student meer, maar blikt voor GUIDO graag terug op zijn studentenjaren, die begonnen aan de PXL Hogeschool in Hasselt.
 
Maarten: Toen ik achttien was, wist ik al dat ik wou gaan acteren. Ik zat in de gewone humaniora en ik kom uit een gezin van zakenmensen. Spelen deed ik in de lokale muziekacademie, een uurtje per week, meer niet. Toen ik mijn ouders vertelde over mijn droom om acteur te worden, zeiden ze: "Oké. Kun je iets concreets voorleggen?" Dat kon ik niet. En toen was het heel simpel: ik moest gaan studeren, een diploma halen. Niemand had het op dat moment zien aankomen dat ik wou gaan acteren. In het secundair was ik zelfs de student die stond te bibberen op zijn benen van de stress als hij een spreekbeurt moet geven, kan je nagaan! Nu goed, ik moest dus gaan studeren. De richting die ik zou volgen, was voor mij bijzaak. Die heb ik heel willekeurig gekozen. Vogelpik!
GUIDO: Meen je dat?
Maarten: Ik zweer het! Niemand gelooft me als ik dat vertel, maar het is echt gebeurd. Ik zat met mijn ouders aan tafel, zoals ik hier nu met jou zit. Er lag een brochure open van de PXL Hogeschool. "Wat ga je doen?" vroegen mijn ouders. Ik heb zonder te kijken mijn wijsvinger op het blad gedrukt en gekeken welke richting ik aanwees. 'Verzekeringen en Financiën'. "Voilà, dat ga ik doen!" En ik heb die richting afgewerkt, ik heb mijn bachelordiploma. Pas op, ik heb er veel uit geleerd hoor. Ik ben mijn ouders dankbaar dat ze me hebben gepusht om te gaan studeren.
 
Brave student
 
GUIDO: Hoe heb je Hasselt ervaren als studentenstad?
Maarten: 't Is een heel gezellige stad. Compact ook, waar de mensen elkaar kennen. Ik woon er momenteel nog altijd. Limburgers hebben een speciale mentaliteit. Op straat groet iedereen elkaar. Je kunt er aan een tafeltje zitten op restaurant en binnen de kortste keren in gesprek raken met de mensen naast je.
GUIDO: Waren je medestudenten vooral Limburgers?
Maarten: Ja. Bijna uitsluitend, denk ik.
GUIDO: Heb je deelgenomen aan de studentenfolklore?
Maarten: Cantussen en zo? Nee, dat was eerder iets voor de universiteitsstudenten. Ik was een brave student. Ik ging naar de lessen en vertrok daarna meteen naar huis. Ik ben van nature niet zo'n uitgaander. Ik zat ook niet op kot in Hasselt, want ik woonde in Koersel, en dat is vlakbij.
GUIDO: Maar ondertussen bleef die acteursdroom sluimeren, veronderstel ik?
Maarten: Uiteraard. Nadat ik mijn diploma had gehaald, gingen we weer rond de tafel zitten. Wat nu? Ik zei opnieuw dat ik wou gaan acteren, maar ik had nog altijd niets concreets. "Dan is het ook dit keer eenvoudig," zeiden mijn ouders. "Je gaat werken." Ik heb toen twee jaar gewerkt in een verzekeringskantoor, maar ik had het gevoel dat mijn leven voor mijn ogen aan het voorbijglijden was. Ik stond aan de zijlijn van mijn eigen bestaan. Ik zag mensen bezig die wel hun dromen aan het waarmaken waren, terwijl ik in dat kantoortje zat... Fuck, dit kan het toch niet zijn? Toen heb ik het eindelijk aangedurfd om me in te schrijven aan de toneelschool, aan het Lemmensinstituut in Leuven. Daar heb ik een jaar gestudeerd.
 
Buiten gegooid op de toneelschool
 
GUIDO: Waarom heb je die toneelopleiding niet afgemaakt?
Maarten: Ze hebben mij daar buiten gegooid. Te veel meningsverschillen. Ik kwam er als vijfentwintigjarige terecht tussen studenten van achttien, dus ik was iets minder kneedbaar. Om eerlijk te zijn heeft dat jaar aan de toneelschool me eerder slecht dan goed gedaan. Door effectief te gaan spelen, eerst in Beau Séjour en nu in Gevoel voor Tumor, heb ik veel meer geleerd. Dit is pas echt mijn acteeropleiding geweest.
GUIDO: Wat zou je een achttienjarige aanraden die wil gaan acteren?
Maarten: (aarzelt) Ik weet het niet. Toen ik zelf achttien was, wist niemand mij te vertellen welke weg ik moest volgen om mijn droom te realiseren.
GUIDO: Wellicht is er meer dan één weg?
Maarten: Voilà! Als ik vandaag met collega-acteurs praat, blijkt dat ze allemaal op een andere manier in het vak zijn gerold, en we staan allemaal samen op de set iets moois te maken. Dus ik kan alleen maar zeggen: volg je gevoel. En laat je niet afschrikken als je vader je statistieken voor de neus legt waarin staat dat 99% van de acteurs er nooit hun beroep van kunnen maken.
GUIDO: Wat zegt je vader vandaag, nu je de hoofdrol speelt in een grote fictiereeks?
Maarten: Dat hij het altijd in mij heeft gezien! (lacht hartelijk)

foto: VRT