Image
16/06/2018

Amenra: "Onze machine dendert en we grijpen je bij het nekvel."


Amenra, zes Masses en bijna twintig jaar als band aan de slag met donkere muziek vol licht. Dit jaar zelfs op de Mia’s, in de Zwaarste Lijst en show na show uitverkocht. Eindelijk erkenning. Niet dat zij - altijd bescheiden - daar wakker van liggen, maar wel hoog tijd om ook hier hun kracht en begeestering mee te geven.
 
GUIDO: Jullie zijn ondertussen op eigen kracht een grote band geworden.
Colin Van Eeckhout: Ik vergelijk dat met ouder worden. In ons hoofd zijn we nog steeds zestien, maar je bent ouder, bijna midlife (grijnst) en je beseft dat niet. Ik moet bijna aan anderen vragen hoe groot wij nu eigenlijk zijn, als band. Tellen we mee met de groten, of niet?’
GUIDO: Maar jullie zijn voorbij elk doel dat jullie jezelf ooit stelden.
Mathieu Vandekerckhove: In het begin hadden we doelen, dromen eerder.
Colin: Toen we in het begin wat vroeger aankwamen aan het repetitielokaal, zaten we vaak te freestylen hoe zot het zou zijn mochten we ooit met Neurosis spelen.
Mathieu: Ik herinner me nog het moment toen je me liet weten: "Ik heb het kunnen fiksen! Een show met Neurosis!" En we hadden steeds gezegd dat als we bepaalde doelen haalden, we er dan mee zouden stoppen, in de typische hardcore-ethiek. Dus moesten we dan stoppen! (lacht) De volgende stap was touren met Neurosis, daar zijn we ondertussen ook al ver voorbij.
Colin: Dromen vooral, niet dat we er specifiek naartoe werkten. Afwachten, tot het ons overkwam.
GUIDO: Dat is toch te bescheiden.
Colin: Maar we zijn er nooit van uitgegaan dat het zou lukken. Uiteindelijk wel, maar geen vrijgeleide. Zo zijn we ook nooit ontgoocheld geraakt. Maar wat doet het met ons? Mij heeft het bitter weinig veranderd, denk ik. Qua schrijven of kijk op de wereld. Maar het wordt wel veel om in de hand te houden. Die schaalvergroting is nu 90% circus rond alles en 10% muziek, vroeger was het omgekeerd. Tragisch! En je moet nog dit en dat, en heb je daar al voor gekeken, en ga je dat doen… Soms denk ik: blaas allemaal even m’n zak op. Echt.
Mathieu: Waar is dat bewijsje van die keer dat jullie daar 30 euro getankt hebben in 2016? Pff…
GUIDO: Jullie zijn nu 20 jaar bezig?
Colin: Volgend jaar. Ik schrijf heel veel toe aan het feit dat we al zolang meegaan. We hebben ons ook nooit hautain of achterlijk opgesteld, denk ik.
GUIDO: En nu?
Colin: Alles wat nu nog komt, da’s een cadeau. En trachten te houden wat er is, want elke combinatie van vijf mensen heeft zijn plafond. Nu besef ik maar al te goed hoe zot het is dat we staan waar we staan.
GUIDO: Maar een Mass X is niet het doel?
Colin: We blijven gaan tot we voelen dat het nergens meer op slaat. We zijn met nog zoveel bezig, ik heb het gevoel dat we voor onze akoestische sets nog maar aan het begin staan. Er is nog véél potentieel.
Mathieu: Zelfs het gevoel dat het nu nog maar begint. Het was tot nu toe erg Europees.
Colin: Ons territorium is gegroeid. We gaan nu de eerste keer naar Australië en de Westkust van de States.
Mathieu: Japan, Nieuw-Zeeland... In New York spelen we alleen, en dat zal ook twee keer uitverkocht zijn.
Colin: Nu kunnen we blijven gaan als we willen. Maar dat gaan we niet doen, onze kinderen wachten op ons.
Mathieu: Ik was laatst drie weken weg, mijn zoon was best ongelukkig.
 
Wijsheid & Voltaren
 
GUIDO: Drie van de band zijn vader. Geeft dat andere perspectieven?
Colin: Ik vul sommige dingen tekstueel zeker anders in. Ik ben minder aan het vechten in mijn hoofd dan toen ik twintig was. Ik ga nu meer voor de wijsheid.
Mathieu: Mijn muziek wordt rustiger. Je wordt zachter. Ik kan ook heel hard genieten van doodeenvoudige zaken met mijn zoon, Wolf. Hij heeft iets om te snoepen, hij is aan het lachen, dat is puur geluk.
Colin: We zitten ook met het fysieke aspect van onze shows. Onze nekken, ruggen, die zijn stilaan goed kapot. Ik verzorg me ook beter, ik denk ook aan hoe die shows er moeten gaan uitzien.
Mathieu: Ik verzorg me niet goed genoeg. Na de eerste drie shows van onze Euro-tour zat mijn rug volledig vast. Voltaren-klevers over mijn hele rug! Mijn hals lag volledig open van mijn gitaarriem.
Colin: Ik beeld me dat in, ja. Zal ik nog op die manier op dat podium staan op mijn vijftigste? Want het moet echt blijven. Stoppen? Nee, maar wel evolueren.
GUIDO: Waar of wat is de plaats waar jullie het meest het publiek voelden?
Mathieu: Rusland blijft een zotte plek. Die gaan echt volledig uit hun dak. En eigenlijk ook heel open-minded. Muziek is er nog veel noodzakelijker.
Colin: Athene heeft dat ook. Die honger. Onze muziek heeft daar een plaats, een functie.
Mathieu: Athene is een ramp natuurlijk. Jongeren hebben er nauwelijks werk, 7 op 10 zitten zonder, dacht ik. Leegstand, alles gesloten of verlaten, triest. Maar je voelt je er heel welkom.
GUIDO: Muziek is er meer waard. Hoe raar blijft het om van Colin hier tijdens het interview naar de Colin op het podium te gaan?
Colin: Da’s een klik.
Mathieu: En iedereen in de band heeft dat. De machine start. Op het podium, allemaal samen, elk in zijn bubbel.
Colin: Bij een van de laatste soundchecks zag ik Ture freestylen met zijn gitaar en ik zag hem in de muziek verdwijnen. Hij vond een riff en ging ermee weg. Ik zag zijn gezicht en blik veranderen, dat was mooi om te zien.
Mathieu: Ja, ik was weg. (lacht) De hele wereld valt samen in die kleine plek, bij jezelf.
Colin: Hij voelde het! Mooi moment.
Mathieu: Het zijn die momenten die je zoekt. Die kracht, die macht. Soms als ik onze drummer Lebon op een leeg podium voor een lege zaal enkel op zijn basdrum hoor trappen… Met die majestueuze klank alleen kan ik al een song maken.
Colin: Kort geleden, Hasselt. We begonnen eraan en ik voelde meteen: Ja gij, dit zit goed, dat gaat hier blazen! Als je erin zit en je voelt dat de machine dendert... We gaan ze hier bij het nekvel hebben!
GUIDO: Is dat een van de beste dingen aan muziek?
Colin: Zeker. Als je jezelf erin kan verliezen, absoluut. Als het grootser wordt dan het moment op zich.
Mathieu: En het samen zijn, voor de show, na de show. Die vriendschap.
GUIDO: Hoe raar of moeilijk is het voor nieuwelingen en voor jullie als de vorm van de band verandert?
Colin: Immens moeilijk naar het schijnt. We hebben onze eigen taal. Onze heel eigen minimalistische manier van spelen. Mind is blown van de nieuwelingen. Traag spelen wordt onderschat.
Mathieu: Er is altijd een drang om naarmate een song vordert, vlugger en meer op tempo te gaan spelen, naar het ritme van je hart te gaan. Wij staan steeds op de rem.
Colin: Wij vertellen zoveel mogelijk met zo weinig mogelijk, en dat is heel moeilijk.
 
Heer en meester van het moment
 
GUIDO: Jij en Lennart zijn de twee totaalonthouders in de band. Laat je je controle dan los op het podium of net niet?
Colin: Het is anders, niet te vergelijken. Op het podium ben je wel losgeslagen en heb je een vrijheid, maar ontspannen is het niet. Alcohol verlaagt je zelfbewustzijn, je gaat makkelijker mee in de groep, je geeft er net iets minder om. Soms vervloek ik mezelf. Mocht ik een pint of twee drinken, sta ik ook mee op de dansvloer in plaats van tegen de muur te blijven.
GUIDO: En is dat bij suspension dan nog anders? Het kan niet alleen pijn zijn?
Colin: Totaal niet, ik haat pijn. Maar binnen die context heb je een absoluut gevoel van controle op de dingen. Meer dan ooit. Het is voor mij een heel sterkend gebeuren, psychologisch. Je gaat over je grenzen, je bent heer en meester over jezelf en de situatie op dat moment. Zoals skateboarden een metaforisch iets kan zijn, heb ik dat daar ook. Als je je eigen stukken vlees in handen houdt, dat doet iets met je. Je kan de wereld aan. Jullie daar, elkeen in de zaal, kom maar op, ik kan jullie allemaal aan. Je hangt daar, je hoort een drone in je hoofd, ik vind het een heel interessant gegeven om te blijven onderzoeken. Ook het intermenselijke op dat moment. Als de mens die in je ogen kijkt nadat je net een ongeluk hebt gehad, die persoon die je op dat moment in de ogen kijkt. Die mens houdt je recht, houdt je gaande. Je hangt aan elkaar met je ogen. En je hebt dat moment zelf opgeroepen, die kracht is heel boeiend. De echtheid ervan, de sérieux. Je neemt alles en iedereen mee naar dat ene punt.
GUIDO: Wat is het mooiste compliment dat je al kreeg?
Mathieu: Mensen van wie je het niet meteen verwacht die komen zeggen dat het hen ontroert. Of de mails die we krijgen waarin mensen uiteenzetten wat onze muziek voor hen betekent. Dat is waardevol.
Colin: De eerste keren dat zulke dingen zich voordeden. Een Nederlander van wie een van de kinderen was gestorven. 'Am Kreuz' was het nummer voor die zoon, gaf houvast. Hij kwam me dat vertellen aan de merchstand en hij begon te huilen, heel pakkend. Of als Stefaan Temmerman, onze fotograaf en allround fixer, me na de show komt zeggen dat de eerste rijen collectief stonden te huilen. Je kan zoiets proberen op te roepen, maar dat doen we niet, het doet zich voor. En veel van de mensen die naar onze shows komen - kunstenaars, mensen die met kunst en muziek bezig zijn, om het even wie - hebben toch ook al een en ander gezien, gehoord en meegemaakt. Dat we dat dan toch teweegbrengen, is een groot compliment.

foto: Stephan Vanfleteren
  • Slider

SOCIAL





 

Job in the picture

  • Slider

Duaal leren blijft stijgen

Het aantal leerlingen dat voor duaal leren kiest, blijft stijgen. Dat blijkt uit cijfers van opleidingsnetwerk [...]

19/10/2024

5x Street Art in Geel

1) Mr. June De Nederlandse Mr. June nam de zijgevel van Standaard Boekhandel in de Nieuwstraat [...]

14/10/2024

‘Tussen de lijntjes’: de gids over drugs

Sinds vorige maand ligt het boek ‘Tussen de lijntjes’ in de rekken. Het onderwerp? Drugs. [...]

13/10/2024

GUIDO NV is het nummer 1 Belgische niche-mediabedrijf naar de doelgroep jongeren (studenten in het bijzonder), scholieren en Young Starters

Bruiloftstraat 127, 9050 Gentbrugge
Tel.: +32 (0) 9 210 74 84