SON LUX: "Vroeger zag ik mezelf als een soort laborant. Aan het podium dacht ik zelfs niet."

De muziek van Son Lux valt niet in één woord te beschrijven. 'Verbluffend' komt nog het dichtst in de buurt. Ergens op het creatieve raakvlak tussen folk en electro creëren ze hun eigen vernieuwend en passioneel universum. Benieuwd wat dat deze zomer zal geven op het podium van Dour.
 
GUIDO: Ik leerde Son Lux kennen door de videoclip van de single 'Dream State'. Wow, die blies me van mijn sokken.
Ryan: Euh... dat was dan in elk geval niet onze verdienste. We houden ons niet echt bezig met de videoclips. Meestal krijgen we een mailtje of een telefoontje van een regisseur die een connectie voelt met onze muziek. Ik veronderstel dat we inspirerende muziek maken, want we krijgen geregeld interessante voorstellen. We hebben ook al verschillende keren samengewerkt met een Belgische visuele artiest, Jean-Paul Frenay, die we absoluut geweldig vinden. De clip waarover jij het hebt, is gemaakt door onze vrienden van het collectief The Made Shop. Wij vinden 'm ook heel geslaagd.
 
Uitstekende leerschool
 
GUIDO: In jullie songs weerklinkt het thema van verandering en de angst om ouder te worden.
Ryan: Dat komt door een periode in mijn leven die tegelijk formidabel en vreselijk was. (lange stilte) Ik heb een heel goede vriend zien doodgaan, en dat heeft lang geduurd. Vervolgens werd mijn vrouw zwanger en ben ik voor de eerste keer vader geworden. Het contrast tussen die twee ervaringen was vreemd en moeilijk. Het waren soms heerlijke, maar vaak ook trieste maanden. Er zijn vreselijke dingen gelinkt aan de geboorte van mijn zoon, maar toen mijn vriend stierf, gebeurde er tegelijk ook iets prachtigs in mijn leven. Het contrast tussen de hoop die de geboorte met zich meebracht en de wanhoop in de wereld waarop we onze zoon hebben neergezet, is emotioneel niet makkelijk te dragen. In die context moet je de songs op Brighter Wounds zien.
GUIDO: Ik was ondersteboven van het nummer 'Aquatic'.
Rafik: Soms kan je de emoties in de nummers vatten, soms niet. Ik huil soms bij songs die ik eigenlijk niet begrijp. 'Aquatic' is ook een van mijn favorieten op het album.
GUIDO: Ryan, klopt het dat jouw carrière is begonnen met het componeren van muziek voor reclamebureaus?
Ryan: Niet helemaal. Mijn eerste composities waren voor een dansgezelschap. Ik heb mijn vrouw ontmoet op school en zij heeft me gepusht om te beginnen componeren. Ze is choreografe en ik ben muziek gaan schrijven voor haar en haar dansers. Ze heeft me vervolgens aanbevolen bij andere dansgezelschappen. Ik heb daar veel uit geleerd, vooral de techniek om elektronisch te werken. Ik ben ook geïnteresseerd in minder traditionele instrumenten, die ik graag naast geluiden uit verschillende bronnen plaats.
GUIDO: Kwam het reclamewerk nog voor je aan het eerste album van Son Lux begon?
Ryan: Dat liep parallel. Terwijl we aan de debuutplaat van Son Lux bezig waren, schreef ik muziek voor reclamebureaus. Zo had ik een regelmatig inkomen en het was tegelijk een uitstekende leerschool. Je kunt geen maanden op je gat zitten te wachten op inspiratie. In de reclamesector heb ik zelfdiscipline gekweekt en heb ik leren omgaan met deadlines. Als ik iets schrijf voor een bedrijf of een communicatieagentschap, dan moet mijn muziek het beeld dienen. Dat is evident. Als ik voor mezelf schrijf, is de artistieke insteek volledig anders. Dan kan ik me permitteren om mijn inspiratie te volgen, kan ik mezelf verliezen in mijn muziek en kan ik een idee laten rijpen om het later opnieuw op te pikken. De tools zijn gelijk - ik gebruik dezelfde instrumenten - maar het zijn twee compleet verschillende dingen.
 
Het botert
 
GUIDO: Je maakt ook filmmuziek.
Ryan: Ja, ik heb al verschillende filmscores gemaakt, waaronder The Disappearance of Eleanor Rigby van Ned Benson en recenter Paper Towns van Jake Schreier. Da's ook weer een heel andere werkwijze. Voor Eleanor Rigby had Benson me een paar scènes doorgestuurd die ik muzikaal moest aankleden bij wijze van test.
GUIDO: Een album opnemen, touren, filmmuziek componeren en een gezinsleven... hoe hou je het vol?
Ryan: Ik heb het enorme geluk dat ik van mijn passie kan leven. Ja, ik werk hard en ik slaap waarschijnlijk niet genoeg, maar ik ben er me volledig van bewust dat ik bevoorrecht ben. Ik heb een geweldige vrouw, ik ben een gelukkige vader en ik krijg de kans om veel te reizen. Ik doe wat ik graag doe, niet alleen om mijn rekeningen te kunnen betalen, maar ook om me uit te leven. Ik ben dankbaar voor het leven dat ik leid, want ik weet dat ik een gelukzak ben.
GUIDO: Son Lux heeft een stevige livereputatie. Niet slecht voor een eenzaat zoals jij.
Ryan: Toen ik mijn eerste songs opnam, dacht ik niet dat ik er ooit mee op een podium zou staan. Ik zag mezelf als een soort laborant. Na Lanterns heb de groep gevormd met Ian en Rafik, zodat we een paar concerten konden doen. Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht, maar de mayonaise pakte. Het botert prima tussen ons drie. Er is een echte chemie, zowel op als naast de scène.
GUIDO: Zou je Son Lux vandaag een heuse groep noemen?
Ryan: Helemaal! Son Lux is absoluut geen soloproject meer, want Ian en Rafik hebben beiden meegewerkt aan het nieuwe album. Het klikt creatief bijzonder goed tussen ons. We hebben massa's ideeën en nemen democratische beslissingen.
Ian: Drie is het perfecte cijfer. Ik heb dikwijls de knoop moeten doorhakken toen Rafik en Ryan ideeën aan het spuien waren. (lacht) Meestal werken we apart, thuis, en daarna komen we samen en zoeken we raakpunten.
GUIDO: Jullie hebben alledrie ook muzikale projecten naast Son Lux. Is dat een voor- of een nadeel?
Rafik: Ik denk dat het een voordeel is, want zo komen we alledrie aandraven met verschillende invloeden. De solomuziek van Ian is bijvoorbeeld experimenteler en minder toegankelijk dan die van Son Lux. Dat maakt het juist interessant.
Ian: Het zou jammer zijn als we gelijkaardige trajecten zouden lopen. Ga maar eens naar het solowerk van Rafik luisteren, dat is ook weer helemaal anders.

(CT)