Trixie Whitley maakte een prachtige nieuwe plaat in New York

Trixie Whitley heeft niet stilgezeten. Een productie met Wim Vandekeybus, een plaat met Kid Koala én een nieuw album, geschreven en gemaakt in New York. Een prachtige plaat die barst van urgentie, kwaadheid, liefde, onbegrip en de meest innerlijke demonen.
Trixie: Ik ben al twee jaar non-stop bezig. Ik heb niet veel gespeeld en daar heb ik nu echt behoefte aan. Ik wil op dat podium staan.
GUIDO: Het bestaat pas op het podium?
Trixie: Het is dubbel, want ik heb dit keer de plaat voor het grootste deel in de studio geschreven. Ik had ook echt zin om de studio te gebruiken als een tool. Ik wist dat ik weg wou van de singer-songwritermanier.
GUIDO: Is het dan moeilijk om telkens opnieuw de draad op te pikken?
Trixie: Het gaf me ademruimte. Ik wist heel duidelijk wat ik wou en dat heb ik ook duidelijk meegegeven aan producer Little Shalimar. Ik heb verschillende pagina’s geschreven met alles wat ik in de plaat wou.
GUIDO: Bijvoorbeeld?
Trixie: Een emotioneel palet, dat het bijvoorbeeld agressief kan klinken en toch dat er ook passages zijn waar het compleet kwetsbaar is.
GUIDO: Er zit koortsigheid in.
Trixie: Ik heb altijd gezegd dat politiek me niet interesseert, maar nu was het zo dichtbij, door Trump. Zo extreem ook! Die nood kon ik niet miskennen. De ‘angst’ die bijna fysiek tastbaar was. Ook heel donkere momenten, echte trauma’s die bij mij werden getriggerd. Mijn werk is altijd een zelfstudie.
 
Vrolijk verzet
 
GUIDO: Een evolutie?
Trixie: Ik hoop het. Ik tracht steeds in het moment te zijn en te werken. Als er trauma’s getriggerd worden, dan ga ik daarmee aan het werk. Ook momenten van persoonlijke wanhoop, nihilisme. We leven in waanzinnige tijden en daar moet ik iets over zeggen.
GUIDO: Dat kan dan ook weer louterend zijn.
Trixie: Bevredigend. Ik ben altijd al gevoelig geweest aan mijn omgeving.
GUIDO: New York kan dan tellen.
Trixie: A lot of input! Ik heb er vaak als een halve kluizenaar geleefd. Wat terugkwam tijdens het maken, was een relatie met vertrouwen. Ik voelde me heel wantrouwig tegenover de wereld.
GUIDO: New York valt dan nog mee.
Trixie: Het is een stad met een grote solidariteit. Je voelt er collectieve energie. Iedereen was in shock. Ik ben in die periode ook actief gaan meewerken in het resistance revival chorus, een collectief van meer dan 50 vrouwen die protestsongs zingen. Het is een koor van professionele activisten en vrouwen van overal, diplomaten, over grenzen, rassen en generaties heen. Hun boodschap is: joy is an act of resistance. We worden gedwongen om trauma’s te herleven, maar we hebben beslist om er in vreugde mee om te gaan. Heel inspirerend. Een soort humor ook. Je kan niet meer onverschillig zijn. Het is een vuile puist die eindelijk is opengeduwd. (lacht) Nu nog zien dat ze niet ontsteekt.
GUIDO: Ik interview dit voorjaar alleen artiestes.
Trixie: Well, that’s great! Veel mannen zijn opgevoed in een mannendenken, zonder dat ze het zelf door hebben. Waarom moet een vrouw kiezen tussen juffrouw of mevrouw? Dat klopt toch niet? Er worden vaker zulke vragen gesteld, dat is goed.
GUIDO: Wat trekt je telkens terug naar New York?
Trixie: Ik hou van die edge, ik voel me er thuis. Ik woon in een piepklein appartementje. Een schoendoos, maar ik heb er alles wat ik nodig heb. Het is een stad van extremen. Je kan er alleen maar op een gezonde manier mee omgaan als je je balans vindt tussen al die extremen. Dat versterkt je als mens. Je kan er elke dag op straat belanden, maar net die uitdaging is is belangrijk.
GUIDO: Je doet toch jouw zin?
Trixie: Ja! (lacht) Ik kan niet onverschillig zijn. Waarom zou je je niet verzetten?
 
Lieve hoodlum
 
GUIDO: Hoe heb je Little Shalimar leren kennen als producer?
Trixie: We hebben een fijne band opgebouwd. Voor we samen aan de plaat begonnen, hebben we heel wat keren afgesproken en gewoon gebabbeld. Niet per se over muziek, maar als mensen, heel verfrissend. Ik voelde ook wel dat hij tegelijk op zijn hoede was, omdat hij part of the RTJ-clan was. (Run The Jewels - LAD)
GUIDO: Had je vlug de rode draad voor je plaat gevonden?
Trixie: Ik heb letterlijk een synopsis geschreven. Ik had weinig materiaal voor ik de studio binnen kwam. Ik werkte heel intuïtief. Niet piekeren, schrijven. Ik heb eerst de landkaart van mijn album gemaakt: hier wil ik naartoe en gaandeweg wil ik deze en deze plaatsen in mijn hoofd passeren. Little Shalimar stond daarvoor open. Maar ik had geen songs-songs.
GUIDO: Heel erg one-on-one dan?
Trixie: Heel intens, met twee aan het werk. Hij komt uit Flatbush Brooklyn, waar het in de jaren tachtig hard leven was. We hadden op een bepaald moment een discussie en het ging niet meer, ik klapte dicht. Ik ben toen gewoon vertrokken. ’s Avonds heb ik beseft dat ik twee dagen later mijn regels zou krijgen en ik puur PMS had, ik liep de muren op. Daar kon ik het met de hoodlum die hij ook is, perfect over hebben. Zo dicht stonden we bij elkaar. I got your back! Hij lachte me ook niet uit, hij snapte het. "Moet ik een theetje zetten?" (lacht) Samen muziek maken is zo'n intiem gegeven! Vertrouwen geven heeft veel met intimiteit te maken. Ik zie muziek als water, je hebt er nooit controle over. Dat hoeft ook niet altijd en geeft dan weer spanning. In een maatschappij die controle als mantra heeft, is dat wel spannend.
GUIDO: Ben je een andere muzikante geworden door moeder te worden?
Trixie: Ja en nee. Ik heb me heel lang voor alles en iedereen geëxcuseerd. Daar ben ik mee gestopt, want het is niet het voorbeeld dat ik aan mijn dochter wil meegeven. Mooi wezen en klein zijn, dat ga ik dus niet meer doen. Ik ben wie ik ben, te nemen of te laten! Dat komt wel door de verantwoordelijkheid voor mijn kind.
GUIDO: Mooi. Een heel persoonlijk besef.
Trixie: Ik heb te lang mijn onzekerheden gevoed. Nu laat ik mezelf toe om van mijn leven te genieten. Mijn eigen zijn naar waarde
schatten.
GUIDO: Het klinkt alsof je op een goeie plek in je leven bent aanbeland.
Trixie: Ik ga veel consequenter om met mijn keuzes. Nee durven zeggen, en ja tegen de positieve dingen, wat de krijgster in mij op een goede manier aanwakkert. We zijn de architecten van ons eigen leven.
 
May Cannan
 
GUIDO: Wat is de Lacune in de titel?
Trixie: Alles wat er in de wereld is aan spanningen, de onuitgesproken verhalen. De geschiedenis zit vol leegtes. De song ‘May Cannan’ ook, zij was evenzeer een held tijdens de oorlog als de mannen, maar dat wordt zelden verteld. Mijn album heeft met perspectief te maken. De wereld is naar de kloten omdat er in die leegtes nog zoveel moet worden opgevuld. Daar wil ik best mee helpen. Een andere kijk durven hebben op het slechte van de wereld. Als een schrijver kiest om bepaalde dingen in een verhaal niet te zeggen, kan je daar juist veel mee aanvangen.
GUIDO: Ik zie je plaat als zichtbare, zinderende warmte.
Trixie: Ah, tof. Als ik muziek maak, heb ik steeds de noodzaak om te delen. Muziek laat mensen samenkomen, door empathie. Maar het is verdorie een harde wereld. Ik kan melig zijn, maar evengoed een wilde krijgster. Beide durven zijn, dat was de oefening, zodat ik ook anderen op een oprechte manier kan waarderen. Een vriendin van me, Emily Wells, vroeg me wat ik wilde bereiken. Dat je iets voelt als je luistert naar mijn songs, al is het irritatie. Ik maak geen achtergrondmuziek, daarvoor heb ik te veel urgentie in me. Ik ben meer dan een zangeresje!
 
(LAD)