Een gloednieuwe lading strips

GUIDO ploegde zich door de nieuwste strips en haalde er de beste exemplaren voor jullie uit. Lezen maar!
 
De Eeuwige Oorlog - Een Nieuw Begin (Vrije Vlucht/Dargaud)
 
De Antwerpse tekenaar Marvano, alias Mark Van Oppen (66), kondigde onlangs zijn afscheid van het stripvak aan. Niet omdat hij de pensioenleeftijd heeft bereikt of zonder ideeën zou zitten, maar omdat hij zich niet meer kan vinden in de manier waarop stripuitgeverijen werken. Mark is zelf nog uitgever geweest, dus hij weet waarover hij het heeft. Het laatste decennium legde hij zich vooral toe op schier documentaire kronieken over de racesport en de Tweede Wereldoorlog, maar Marvano heeft zijn beste werk gemaakt in het sciencefictiongenre, samen met de Amerikaanse auteur Joe Haldeman. Hun magnum opus De Eeuwige Oorlog, dat begin deze eeuw een sterke vervolgcyclus kreeg in Een Nieuw Begin, is nu verkrijgbaar in een kloeke integrale.
 
Buck - De Eerste Man Op Aarde (Oogachtend)
 
Frederik "Fred" Van den Stock kreeg een werkbeurs van het Vlaams Fonds voor de Letteren en ging in residentie in La Maison des Auteurs in de Franse stripstad Angoulême om aan zijn eerste volwaardige album te werken. Met Buck - De Eerste Man Op Aarde waagt hij zich aan een kleurrijke hervertelling van het Genesis-verhaal en het ontstaan, de evolutie en klaarblijkelijk meteen ook de nakende ondergang van het mensdom. Het resultaat is een prachtig getekende eco-parabel vol schitterende kleuren, waarbij Frederik in volle artistieke vrijheid door de kunst- en wereldgeschiedenis buitelt. Leuke gimmick: achteraan in het boek staat een lange, gedetailleerde index van de fauna die in de strip voorkomt, van zeearend tot wielewaal.
 
De Nederlaag 1 & 2 (Concerto Books)
 
De Nederlandstalige stripuitgevers hebben het werk van de Franse sterauteur Pascal Rabaté ontdekt, en dat werd tijd. De twee delen van De Nederlaag, in 2016 in het Frans verschenen bij Futuropolis, worden bij Concerto Books tegelijk in het Nederlands uitgebracht. Het is een cynische oorlogsstrip - die onvermijdelijk doet denken aan het werk van Tardi - over La Déconfiture, de demoraliserende gebeurtenissen in juni 1940, toen het Duitse leger Frankrijk onder de voet liep. Rabaté brengt geen generaals en krijgsheren in beeld, maar focust op de gewone man op het terrein. Dat doet hij in een bijna surrealistisch zwart-wit, waar waanzin en het alledaagse elkaar pijnlijk raken. Sterke strip, maar confronterend en hard: geen lachertje om in één leesbeurt tot je te nemen.
 
Het Reigersnest (Oogachtend)
 
In 2014 zag de Limburgse tekenaar Michaël Olbrechts zijn afstudeerproject De Allerlaatste Tijger uitgegeven worden bij Oogachtend. Voor die strip won hij bovendien de Silvester debuutprijs voor het beste Nederlandstalige album. Niet slecht om zo uit de startblokken te mogen schieten als auteur, en Olbrechts' werk is er sindsdien alleen maar beter op geworden. Zijn nieuwe album Het Reigersnest is zelfs uitstekend. De dikke, onbeholpen bloemzak Arend duwt na een pestincident op het werk op de pauzeknop en gaat logeren bij familie op het platteland. Daar vindt een knap getekende en vertelde catharsis plaats, die van Arend een personage maakt dat je nog lang bijblijft nadat je dit fraai verzorgde boek hebt dichtgeslagen. Kwaliteit!
 
Pola (Sherpa)
 
De compromisloze Nederlandse undergroundtekenaar Marcel Ruijters, die al meer dan 30 jaar koppig zijn zin doet, pakt uit met een inventief en origineel vervolg op Het 9e Eiland, het boek dat vorig jaar werd bekroond met de Stripschappenning voor Beste Nederlandstalige Strip. Ruijters was (en is) nog niet uitverteld over het pientere meisje Pola, dat in dit album is opgegroeid tot een jonge vrouw. Stripfiguren die ouder worden, je komt het niet vaak tegen, maar het is dan weer lekker contrair van Ruijters dat hij haar laat terechtkomen in een kafkaiaanse wereld waar het eeuwig 1913 blijft. Grappige, absurde en vindingrijke strip, lenig met een moddervette lijn getekend in uitbundig en toch helder leesbaar zwart-wit. Voor wie er na deze 144 pagina's nog niet genoeg van kan krijgen: er is alweer een vervolg op komst, waarschijnlijk al dit najaar.
 
De Walvis (Oogachtend)
 
Vliegende walvissen voor je stadsraam? Dan denken wij meteen aan De Droom van de Walvis van Frank Pé, het eerste lange magisch-realistische verhaal van 'Ragebol', een reeks ecostrips waarmee Frank in de jaren tachtig zijn tijd ver vooruit was. Dit terzijde, want De Walvis is een graphic novel van de jonge Vlaamse animatiefilmster Hanne Dewachter, die je misschien kent van haar autobiografische webcomic Dork Toes. Het is een aangenaam getekend verhaal, op scenario van de Leuvense stripjournalist Frederik Hautain, over een veertigjarige vrijgezel die tijdens zijn zoektocht naar een lief aan het hallucineren slaat, wat meteen die vliegende walvissen verklaart. Een kleurrijk album, maar in tegenstelling tot de vinvis in het zwerk blijft het verhaal niet echt hangen.
 
Portret van een Zuipschuit (Vrije Vlucht)
 
Tip nummer één als je een fictieverhaal begint te schrijven: zorg van meet af aan dat je hoofdpersonages aimabel genoeg zijn, zodat je lezers er sympathie voor voelen en emotioneel met hen zullen meeleven. Van die tip trekt Olivier "Ollie" Schrauwen, de in Berlijn wonende Vlaamse tekenaar die in 2006 het stripwereldje op z'n kop zette met zijn debuut My Boy, zich geheel terecht geen fluit aan. Het hoofdpersonage in Portret van een Zuipschuit is niet alleen een dronkaard, maar ook nog vechtersbaas, piraat, moordenaar en algeheel onuitstaanbare klootzak. Kortom, Schrauwen heeft zich geamuseerd, en hij liet zich gul bijstaan door het Franse duo Florent Ruppert & Jérôme Mulot. Met z'n drieën tartten ze vrolijk alle stripconventies en maakten ze een experimentele blauwdruk die de klassieke piratenstrip een flinke trap in de ballen geeft.
 
Limbo - Lux in Tenebris (Oogachtend)
 
Stephan Louwes is een 26-jarige Leuvense tekenaar van Nederlands-Surinaamse origine die Beeldverhaal studeerde aan Sint-Lukas in Brussel. Als je die studierichting volgt, moet je als masterproef een strip tekenen. Wat zelden gebeurt, is dat zo'n masterproef meteen ook wordt opgepikt door een uitgever en in een fraaie boekvorm wordt gegoten. Dat mag in dit geval niet verwonderen, want dit tekstloze verhaal over een jonge krijger in een fantasywereld is weergaloos knap getekend. We moesten meteen denken aan Rosinski ten tijde van De Chninkel, toen de 'Thorgal'-tekenaar nog geen gepensioneerde hobbyschilder was, maar wonderlijke dingen deed met zwart-wit. Helaas heeft Louwes, zoals zovelen van zijn generatiegenoten, nog te weinig te vertellen. Het verhaal is flinterdun, om niet te zeggen onbestaande. Maar geef deze tekenaar een goed scenario, en het resultaat zal wellicht verbluffend zijn.
 
Yasmina & de aardappeleters (Dargaud)
 
Wauter Mannaert is al veertig, en nu pas heeft de Brusselse tekenaar het aangedurfd om op z'n eentje een graphic novel af te leveren. Dat Mannaert het genre aankan, weten we al sinds zijn uitstekende oneshot El Mesías, op scenario van de sympathieke Spaanse anarchist Mark Bellido. In Yasmina & de aardappeleters zoekt Mannaert zijn eigen weg, en dat levert iets sprankelends op. Het is een listig als vegetarisch kookboek vermomd ecopamflet tegen genetisch gewijzigde organismen (lees: aardappelen) in de landbouw, waarbij Mannaert op meer zintuigen aast dan je ogen. Hij tekent zwieriger dan ooit en strooit, naast biokruiden, ook gesmaakte knipogen naar zijn persoonlijke stripfavorieten. Het was van Asterix en de lauwerkrans van Caesar (met dat hilarische recept voor een antikaterdrank) geleden dat we nog zo'n smakelijke strip hadden gelezen. Broeva, haro!
 
Didier, het 5e wiel aan de tractor (Concerto Books)
 
Bij de nieuwe Nederlandse uitgeverij Concerto Books verschijnt een vertaling van een oneshot van Pascal Rabaté, een van de belangrijkste Franse striptekenaars van het moment, bekend van de moderne klassieker Ibicus. Correctie: het is een boek op scenario van Rabaté, want de tekeningen zijn van François Ravard. Didier, het 5e wiel aan de tractor is een vermakelijk en mild portret van een dikke landbouwer die samenwoont met zijn zus op de ouderlijke boerderij. Ze geven onderdak aan een collega-boer met een burn-out, en tegelijk gaat Didier via het internet op zoek naar een partner. Een zomers album waarin je de sfeer van het Franse platteland bijna kan ruiken, vol fijne observaties en diep begrip voor de landelijke tristesse humaine.
 
Het kruispunt (Soul Food Comics)
 
Je moet al een zéér begaafd stripauteur zijn om een boek van 160 pagina's te vullen met... een conversatie. Paco Roca is echter niet de eerste de beste. Als beste hedendaagse Spaanse striptekenaar is zo'n uitdaging een kolfje naar zijn begaafde hand. Roca is al jaren bevriend met José Manuel Casañ, frontman van de Spaanse punkgroep Seguridad Social. Hun gesprekken over muziek, strips en creativiteit in het algemeen - op het kruispunt van twee verschillende kunststromingen dus - zijn uitgemond in dit boeiende boek. Het is alsof je er zelf bij was. Je leert dat artiesten ook maar zoekende mensen zijn, vol onzekerheden, die bewegen op het scherp van de snee tussen vrije expressie en brood op de plank. Leuk zijn de muzikale intermezzo's op basis van Casañs songteksten, die Roca tekent in een stijl die het best bij elke muzikale periode hoort.
 
Sigmund - achtentwintigste sessie (De Harmonie)
 
Al een kwarteeuw tekent de Nederlander Peter de Wit de Sigmund-stopcomics, over een eenogige, cynische psychiater die graaft in de geest van de modale westerling. De stroken worden voorgepubliceerd in de Volkskrant en dit is alweer de achtentwintigste bundeling. Raakt zo'n concept dan niet stilaan uitgeput? Geenzins, want dankzij #metoo, Zwarte Piet, het klimaat en nog een handvol andere breinvermoeiende hete hangijzers uit de actualiteit, lijkt de stroom Sigmund-moppen onuitputtelijk. De tekeningen zelf zijn sober, gestroomlijnd en zwart-wit, wat aangenaam leest en de aandacht niet afleidt van de vaak rake punchlines. Sla dit album open, leg je languit op de sofa, kruis je handen over je buik en vertrouw je diepste zielenroerselen toe aan Sigmund.
 
 (HDP)