Nick Cave & The Bad Seeds: Abattoir Blues / Lyre of Orpheus
De eerste keer dat Meneer Cave ons volop opviel, was toen hij samen met Kylie ‘de schoonste derrière ter wereld’ Minogue een duet opnam. Tiens, dachten we, die zwarte galspuwer heeft meer humor in zijn knoken dan we konden denken, plus een goede smaak.
Toen we merkten dat we 'In your arms' toch ook zouden durven neuriën, stak een welwillende pa hier Caves verse plaat binnen. Het kon geen toeval meer zijn.
De legende wil dat Nick vroeger zijn teksten schreef met eigen bloed van eigen dopespuiten. Vandaag zullen een goeie Bic en wat af te kluiven potloden zeker meer dan het goddelijke werk van tekstschrijven opkribbelen. Om maar te zeggen dat de wilde haren eraf zijn en hij een zacht ei is geworden? Nee, maar Cave heeft wel een relatieve rust gevonden in zijn leven dat niet meer kapot spat van depressies, zelfmoordhobby, donkerte en drugs. Integendeel, hij is productiever dan ooit tevoren, beweert zijn eerste ronduit grappig bedoelde song geschreven te hebben en kletst er dan meteen maar een dubbelalbum tegenaan.
Die grappige song is dan de titeltrack van albumdeel The Lyre of Orpheus. Niet dat we luidop zaten te brullen van leute maar "if you play that fucking thing down here I'll stick it up your Orifice" is een vette knipoog naar een van Caves eigen muzikanten en ook zeker naar het klassieke verhaal van Orpheus en Eurydice. Cave tussen vertellend en zingend, met slepende bluesy muzikatie. Nog op Orpheus grijpt zijn vakmanschap van het balladschrijven je stevig vast rond 'Your round ripe heart' of intiemer met zijn hand en stem 'Down your panties', heel wat koppeltjes vinden hier een knuffeltedere song in. Abattoir Blues start wild slaand met 'Ready for love', meneer is duidelijk nog niet van zijn dolle haren af ondanks de gospelzangers achter hem, de Heer loven en bijtend zingen boven. Net als het stampende 'Hiding all away', opnieuw met gospel, dat het orgel zot laat doen en de gitaren nijdig schruwelen, Cave is er de hogepriester van de donkere sprookjes, veel dichter bij Waits dan we altijd hadden gedacht.
Het is niet zijn beste maar zeker een van zijn betere, wist iemand ons te zeggen. Blij dat we Cave eindelijk leren naar waarde schatten. De donkere verteller/bard is wakkerder dan ooit, laverend tussen tere schoonheid en krachtige stampblues en herboren in een nog betere muziekmaker.
(LAD)