Rebecca Rosies doet aan cheerleading: "Het WK is in Disney World Florida."

Rebecca Rosies (21, Heverlee) studeert taal- en letterkunde aan de KU Leuven, maar in haar vrije tijd schiet ze – tenen gestrekt – door de lucht als ‘flyer’ bij het Leuvense cheerteam Aira United en de nationale ploeg. “Cheer is een heel snelgroeiende sport in ons land,” zegt ze. Team Belgium Cheer draait zelfs mee aan de wereldtop.
 

GUIDO: We denken bij het woord cheerleading vooral aan mooie meisjes die met pompoms zwaaien, maar eigenlijk gaat het er veel spectaculairder aan toe?
Rebecca: Inderdaad. Het enige onderdeel waarbij pompoms aan bod kunnen komen, is de yell, een soort aankondiging van 30 seconden waarbij we het publiek warm maken voor de routine die volgt. Daarna vliegen de pompoms en de bordjes aan de kant en volgen de stunts elkaar tegen razendsnel tempo op, op bijpassende muziek. Fysiek zwaar, maar ook mentaal een uitdaging, want het hele team moet elkaar blindelings vertrouwen. Als één iemand een foutje maakt, kan de hele stunt instorten. Letterlijk.
 
"We trainen soms acht uur lang."
 
GUIDO: Hoe ben jij erin gerold?
Rebecca: Op mijn 15de deed ik wekelijks 12 à 13 uur aan toestelturnen. Daar hoorde ik dat een cheerteam audities hield om nieuwe leden te zoeken en hoewel ik eerst niet goed wist wat het allemaal inhield, was ik wel direct geïnteresseerd. Aangezien ik niet de beste danser was, verwachtte ik er niet veel van, maar gelukkig waren er andere criteria waar ik wel goed op scoorde. Ik was toen ook nog heel klein en slank, makkelijk in de lucht te gooien dus. Uiteindelijk was ik geslaagd.
GUIDO: Moeten jullie de choreografie zelf bedenken?
Rebecca: Gelukkig niet. (lacht) We hebben twee coaches voor de stunttrainingen en nog eens twee voor de tumbling-trainingen. Een van die vier neemt ook de choreografie voor zijn rekening. We trainen wekelijks met ons eigen team, en daarnaast oefenen we ook zelfstandig of in kleine groep de routines, stunts en tumbling voor de nationale ploeg. De leden van Team Belgium Cheer wonen verspreid over het hele land, dus het is niet evident om die allemaal samen te krijgen. Afgelopen jaar trainden we een vijftiental keer allemaal samen, maar dat zijn dan wel trainingen die 4 tot 8 uur duren.
 
"Het WK is in Disney World Florida."
 
GUIDO: Wow, drukke agenda. En loont al dat harde werk?
Rebecca: Almaar meer! Op het EK dit jaar hebben we met Aira United zelfs goud behaald. Ik heb nu ook al drie keer deelgenomen aan de wereldkampioenschappen. De eerste twee keer met mijn eigen team, goed voor een negende en achtste plaats, en dan nog eens met Team Belgium. Toen werden we zesde. Het zou leuk zijn mocht cheerleading een Olympische Sport worden, maar daarvoor moet de populariteit nog wat stijgen, vrees ik. Ook bij de Belgische overheid, want tot nu toe moesten we voor bijna alle onkosten zelf opdraaien.
GUIDO: Hoe verloopt zo’n wedstrijd?
Rebecca: De dag van een wedstrijd is altijd een hele belevenis. ’s Morgens staan we heel vroeg op om elkaars haar en schmink te doen en alles voor te bereiden voor de wedstrijd. Meestal moeten we ons houden aan een strikt tijdschema. Eerst krijgen we twee keer zes minuten om de stunts nog eens te oefenen, de generale repetitie zeg maar, en een klein kwartiertje later krijgen we één kans om op het podium het grote publiek en een rij juryleden te overtuigen. Nadien even bekomen en van zodra alle teams uit alle categorieën aan de beurt zijn geweest, worden de punten bekend gemaakt. Enkel de beste teams mogen de routine ’s anderendaags nog eens overdoen tijdens de finale. Redelijk indrukwekkend, en tijdens het WK in Disney World Florida is alles uiteraard nog tien keer grootser. In 2020 is er geen ‘Team Belgium’ om financiële redenen, maar in 2021 mikken we daar op de top vijf.
   
(SVR)