Het leven van de jobstudent
Een glimmende Porsche voor de deur en een breedbeeld-tv naast het bed: sommige studenten hebben het best naar wens in hun luxeappartement. Een flauwe karikatuur? Jazeker. Maar een groot deel van de studenten mag toch wel beide handen kussen. Ma en pa dokken wel.
Toch zijn er genoeg studenten die voor elk pintje, filmticket of prostitueebezoek zelf moeten gaan werken. Wij waagden ons op de werkvloer en leerden weer wat bij over vis schoonmaken, escortbureaus en verleiden op kantoor.
“Terwijl mijn kameraden hun roes uitsliepen, was ik al rekken aan het vullen”
“Soms kan ik er best wel moedeloos van worden,” begint Inge Lebrun haar jobverhaal. “Vele studiegenoten hebben qua comfort weinig te klagen. En dat gun ik ze absoluut. Maar wat me soms wel stoort, is dat ze het allemaal zo vanzelfsprekend vinden. Als je, zoals ik, voor elke cent moet gaan werken, weet je maar al te goed wat het leven kost. Op café is het bijvoorbeeld echt niet leuk als je nooit eens een rondje kan betalen. Mijn goede vrienden weten wel dat ik het niet breed heb, zij zullen me dus ook nooit vragen om een tournee générale te geven. Bij mensen die je niet zo goed kent, ligt dat anders. Daar zeg je niet meteen tegen dat je eigenlijk geen euro op zak hebt. Zo fier ben ik wel.” Toch is Inge nooit te trots geweest om de handen uit de mouwen te steken. Het was immers van ‘moetens’. “Voor ik met mijn studies begon, heb ik thuis een duidelijke boodschap meegekregen. Mijn moeder vond het bewonderenswaardig dat ik ging studeren, maar ze kon het niet betalen. Een beurs helpt wel, maar dat is beperkt. Voor elk extraatje moest ik zelf opdraaien. Na twee jaar ben je dat wel gewoon, maar het is soms behoorlijk vermoeiend. Als mijn vrienden, na een nacht zwaar fuiven, nog in bed lagen, stond ik al af te wassen of rekken te vullen. Op zulke momenten vloek je toch wel eens.” Om na het afwassen en aanverwanten nog aan een torenhoge syllabus te beginnen, moet ook moed nodig zijn. How the hell krijgt mevrouw Lebrun dat geflikt? “Daar heb ik eigenlijk niet over te klagen. Omdat ik al zo’n gestructureerd leven heb, is de studie vaak een makkie. Al ben ik nooit veel naar de les geweest. Daar had ik te tijd niet voor. Gelukkig hielden mijn kameraden wel notities bij voor me. Anders had ik het nooit gehaald.”
“Vis schoonmaken is vuil en saai. Die beesten zeggen zo weinig terug”
Onze bewondering stijgt met de minuut, maar even realistisch: studenten werken vaak tegen een hongerloon. “Dat zal ik zeker niet ontkennen. Ik heb soms echt rotklussen opgeknapt voor weinig geld. Het ergste vond ik vis schoonmaken. Dat was echt de hel. Ik poets nog liever toiletten, wat ik overigens ook heb gedaan. Die bloederige vissen waren echt mijn ding niet. Het is dan ook ongeveer de enige job waar ik na een paar dagen mee gestopt ben.” Naast zwaar, vuil en deprimerend werk zal er ook vast wel wat aangenaams op het programma hebben gestaan. “Uiteraard. Opdienen in een café doe ik bijvoorbeeld nog altijd graag. Ik denk dat ik in totaal al in dertien cafés heb gewerkt. En toegegeven, het is hard labeur. Maar je ziet tenminste nog mensen en je kan al eens met iemand babbelen. Een vis zegt zo weinig terug (lacht). Veel hangt ook af van je baas natuurlijk. Het ene café was al leuker dan het andere. Sommige cafébazen zijn echt wel klootzakken met weinig respect voor het personeel en alleen maar oog voor de opbrengst. Op zulke ogenblikken moet je soms echt op je tanden bijten en aan de centen denken. Heel af en toe kon ik zelfs een hele dag zitten tijdens het werk. Ooit heb ik als weekendwerk voor een of ander bedrijf auto’s moeten tellen. Ik moest gewoon midden op een rotonde gaan zitten en het aantal voorbijgangers noteren. Dat was eens wat anders. Maar echt spannend is dat natuurlijk niet. Na een dag was ik het al beu. Diezelfde periode heb ik ook een paar keer parkeerwachter gespeeld. Dat was nog best gezellig. Ik moest concertgangers naar hun juiste parkeerplaats begeleiden. Best amusant, want de muziekliefhebbers zijn op zo’n moment toch in opperbeste stemming. Het fluorescerend jasje dat ik moest dragen, was wel iets minder. Maar daar gaan we niet moeilijk over doen hé.”
“Mijn luxeleventje kostte walgelijk veel geld”
Inge is niet de enige student die zich uit de naad werkt. David (zijn echte naam mochten we niet vermelden) had een wel heel bijzondere kijk op studentenjobs. “Als student marketing bestond mijn leven eigenlijk hoofdzakelijk uit op stap gaan. Mijn weekend begon op donderdagavond en eindigde maandagmiddag. De overige dagen gebruikte ik om uit te rusten. Van studeren kwam uiteraard weinig in huis. Omdat mijn luxeleventje walgelijk veel geld kostte, ben ik wat computerwerk beginnen te doen. Het was easy money, ik hoefde er helemaal de deur niet voor uit. En op die manier kon ik alle fuiven en discotheken blijven afschuimen en volop trakteren. Ik dronk overigens geen bier of water hé. Wij dronken champagne en sterke drank. In discotheken kom je alleen maar in contact met andere fuifbeesten, op studentenfuiven is het volk braver. Die party animals stimuleerden mij natuurlijk niet om een syllabus open te slaan. De meerderheid van het discotheekpubliek werkt immers. Na een tijdje ging ik helemaal niet meer naar de les en zocht ik allerlei jobs om nog meer geld te verdienen. Op een bepaald moment had ik in een weekend degoutant veel geld opgedaan. Ik denk dat ik er wel 500 euro doorgejaagd had. Ik geloof dat er in mijn ‘pretpakket’ ook wel wat drugs zaten, maar dat herinner ik mij niet zo goed meer (lacht). In elk geval moest ik dringend op zoek naar een goedbetaalde studentenjob. En die vond ik. Toen ik op een nacht weer eens in een discotheek hing, raakte ik aan de praat met een barman (voor de veiligheid noemen we hem Theo, met barkeepers, buitenwippers en aanverwanten willen we geen miserie). De keet ging sluiten, maar ik mocht nog wat blijven drinken. Met mijn zatte kop begon ik uiteindelijk over mijn geldproblemen. Na wat gezever begonnen we als grap de meest uiteenlopende jobs op te noemen: vuilnisman, verver, tuinman… We hielden maar niet op.”
“Ik had toch elk weekend seks, nu werd ik er nog voor betaald ook”
“Escortboy”, zei de barman plots. “Ik schoot meteen in een lach en vulde de lijst nog aan. Maar het gezicht van Theo was doodernstig. Om me nog wat meer op stang te jagen, legde hij de term vakkundig uit: neuken met vrouwen voor grof geld. Alsof ik niet wist wat hij bedoelde. Maar mijn eerste vraag was heel vakkundig: is daar dan vraag naar? Volgens Theo wel. Vrouwen willen ook best betalen voor seks. Van zijn vriendin had hij vernomen dat een escortservice in het Brusselse ook op zoek was naar mannen. Voor ik het goed en wel besefte, hing ik al aan de lijn met de verantwoordelijke en vanaf toen was het big business. Ik vond het nog een leuke job ook. Ik had toch elk weekend wel met iemand seks, en nu werd ik er plots voor betaald. Mij hoorde je niet klagen. Als ik wilde, kon ik klanten weigeren. Maar de vrouwen die een beroep deden op mij, waren allemaal uiterst verzorgd en beleefd. Het waren vooral rijke vrouwen die niet veel aan hun man hadden. Voor hen was ik god. Een mooie blonde jongen. Ik heb de indruk dat het bij de vrouwen ook meer om de aandacht te doen was. Mannen zijn toch meer op de daad zelf gericht. Na hun kwakje zijn ze weer weg. Met de vrouwen praatte ik veel en speelde ik verleidingsspelletjes. De seks op zich kwam meestal op de tweede plaats. Al was die toch ook niet onbelangrijk. De vrouwen hadden er echt wel zin in. Maar ik moest het met de nodige zorg aanpakken. Een keer een zekere grens voorbij wilden ze natuurlijk ook gewoon genomen worden, hoor (lacht). Van sommige vrouwen ben ik echt geschrokken. Of misschien is de term 'aangenaam verrast' hier beter op zijn plaats. De vrouwen die op het eerste gezicht erg verlegen leken, bleken nadien het meeste lawaai te maken. Ik heb meerdere keren om oordopjes moeten smeken (lacht).” Op dit ogenblik staan Davids ‘verplichte’ seksuele activiteiten alweer op een lager pitje. Na zijn wilde avonturen volgde een tijd van bezinning en enige tijd later heeft hij de marketingdraad opnieuw opgepikt. “Je weet nooit waarvoor het goed is. Een escortbureau heeft toch ook een marketing manager nodig (knipoogt).”
Blote madammen van het scherm halen is een specialiteit
Marketing is niet echt zijn specialiteit, computers des te meer. De 21-jarige student bedrijfsbeheer Dag Flachet richtte vorig jaar zijn eigen computerbedrijfje Compudoc op. Intussen werken al meer dan tien studenten voor de computerdokter. "Mensen die problemen hebben met hun pc kunnen 24 uur op 24 bellen. Het begon als een leuke bijverdienste, maar in een paar maanden tijd is het minibedrijf uitgegroeid tot een drukke handel. Ik liet dan ook niets aan het toeval over en dropte in elke Leuvense brievenbus een foldertje. Probleempje met de computer? Bel Compudoc, de huisarts voor uw pc. 24 uur op 24, 7 dagen op 7. Zo heb ik mijn bedrijfje aan de man gebracht.” De computerdokter merkte dat er heel wat vraag was naar een helpende hand inzake computers. “Vaak gaat het om kleine probleempjes, en dan is het niet de moeite om je pc naar de winkel te brengen. Het is dan handig als er iemand aan huis komt om je computer eens na te kijken. Want als het je werk of hobby hindert, is dat vervelend.” Dag is al van kindsbeen af begaan met informatica. “Ik speelde vooral computerspelletjes, hoor (lacht). Maar gaandeweg probeerde ik allerlei zaken uit en begon ik wat te prutsen. Tot ik door had dat er wat mee te verdienen viel. Deze job is zeker leuker dan in een café werken. En het staat goed op je cv!’’ Als de zaken in Leuven goed lopen, zal Dag ook in Gent studenten inzetten. "Gent heeft immers een grotere markt. Als Compudoc ook daar in de smaak valt, kunnen we zelfs aan Antwerpen en Hasselt beginnen te denken. Op die manier geraak ik natuurlijk nog maar zelden op school.” Wie de computerdokter belt, krijgt overigens binnen de 24 uur een specialist over de vloer. Voor Dag zijn gecrashte computers of haperende printers dan ook zeer welkom. “Vaak bellen mensen om te klagen dat hun pc te traag gaat. Voor ons is het dan maar een kwestie om de harde schijf van die computer eens goed schoon te maken. Soms krijgen we ook wel grappige telefoons. Een man smeekte mij ooit eens om de steeds terugkerende blote vrouwen van zijn scherm te halen. Zijn vrouw zou immers snel thuiskomen. Het is ook al gebeurd dat we een printer moesten herstellen. De klant vergat toen gewoon de stekker in het stopcontact te steken. Tja, dan zijn onze centjes natuurlijk snel verdiend.”
“Roddelen bij koffie en chocoladekoekjes”
Big Bucks heeft Anja niet meteen verdiend als jobstudent. Tijdens het jaar werkte ze regelmatig in een call center en als de zomer in zicht was, trok ze elk jaar voor een maand naar een muf verzekeringskantoor. Brieven openen, adressen schrijven en bestanden updaten behoorden tot het takenpakket. En dat terwijl buiten de korte rokken en spannende bloesjes werden bovengehaald. “Korte rokjes kon ik alvast niet dragen op kantoor,” zegt Anja. “De airco maakte overuren en het was er ijskoud. Het werk op zich was ook niet je van het, maar het verdiende niet slecht en ik kon de hele dag om mijn luie kont blijven zitten. Met groentebakken sleuren of blikken erwten en wortelen stapelen is niet meteen aan mij besteed. De babbels op kantoor waren trouwens bijzonder hilarisch. Ik denk dat ik op de afdeling koffieklets zat (lacht). Naast mij zat dé roddeltante van het kantoor. Zij was van alle nieuwtjes op de hoogte. Zo rond een uur of elk begonnen de collega’s één voor één langs te komen voor een koffietje en een chocoladekoekje. Ideaal om bij te roddelen. Ik kende er bijna niemand, dus ik wist nooit over wie het ging. Maar het gefluister en gesis op zich was al interessant genoeg.” Nog interessanter was de postbedeling. Anja’s eerste werk van de dag was elke medewerker van zijn post voorzien. “De eerste dagen was er niet veel aan. Tot Chris tevoorschijn kwam. Ik dacht dat ik iedereen van het kantoor al gezien had, maar dat was dus absoluut niet het geval (trekt haar wenkbrauw op). Aan haar mooie kleurtje kon ik zien dat ze op vakantie was geweest. Ofwel had ze thuis een turbo-zonnebank. De vierde dag postbedeling ging dan ook iets minder vlot. Ik bleef maar treuzelen, want ik durfde niet voorbij haar bureau te gaan. Heel onnozel, ik weet het.” Bespeuren wij hier enige vlinders, Anja? Tell us. “Nog geen klein beetje. Ik was op slag verliefd.”
“Toen we samen in een tent moesten slapen, sloeg mijn fantasie op hol”
In het begin gaf ik haar de post en was snel weer weg. Voor ze 'dank u kon zeggen, zat ik alweer op mijn stoel. Met rode kaken. Maar na enkele dagen begon zij zelf ook raar te doen. Om het uur kwam ze een dossier vragen. En dan bleef ze heel verlegen staan drentelen. Zo ging het elke dag opnieuw. Tot we plots samen op de trein naar huis zaten. Ik wist helemaal niet dat ze dezelfde richting uit moest. Toen we samen op het perron stonden, moesten we natuurlijk wel iets tegen mekaar zeggen. Wat er toen allemaal uit mijn mond kwam. Ik moet nog altijd lachen als ik eraan terugdenk. Vanaf die dag nam ze altijd samen met mij de trein. En toen we ons al wat meer op ons gemak voelden, begon ze ineens over Pukkelpop. Chris had een kaart te veel en zocht nog iemand om mee te gaan. In plaats van het rechtstreeks aan mij te vragen, vroeg ze of ik iemand kende die de kaart zou willen kopen. Zonder veel na te denken, stelde ik voor om mee te gaan. Uiteraard vond ze het een goed idee. Toen ik hoorde dat we samen in een tent moesten slapen, sloeg mijn fantasie op hol. Midden op de wei hebben we toen voor het eerst gekust. En in de tent viel het ook zeer goed mee (lacht). Maar vooral de dagen nadien waren super. Op kantoor mocht natuurlijk niemand iets weten. Best spannend. Mij hoor je alvast nooit meer klagen over vakantiejobs.”
(RE)