Lara Chedraoui van INTERGALACTIC LOVERS is klaar voor de festivalzomer

Lara Chedraoui is helemaal klaar voor de festivalzomer. Hoewel haar stem anders klinkt sinds ze stevig ziek is geweest van corona, is ze bijzonder trots op Liquid Love, het nieuwe album van haar groep Intergalactic Lovers. Samen met GUIDO blikt ze openhartig vooruit én terug.

GUIDO: Jij bent als achttienjarige aan een studie Rechten begonnen. Waarom?

Lara: Ik wou oorlogsverslaggever worden. Rudi Vranckx was en is een grote held van mij. Ik vertelde dat op mijn secundaire school in Aalst, en daar gaven ze me twee opties. Ofwel moest ik Rechten doen, om een diplomatieke basis te leggen, wat handig is als je naar dat soort gebieden reist. De andere optie was Journalistiek, maar schrijven is nooit mijn sterkste punt geweest. Het werd dus Rechten, want dan had ik nog andere opties als die oorlogsverslaggeving niet zou lukken. Na drie jaar Rechten kwam uiteindelijk toch het besef dat het niets voor mij was. Pas op, ik vind het superboeiend en ik heb daar veel geleerd, maar dan vooral dat ik de slechtste advocaat ter wereld zou zijn geworden.

GUIDO: Drie jaar... Je hebt het nog lang volgehouden!

Lara: Ik was altijd geslaagd, dat was het probleem niet, maar ik heb in die drie jaar beseft dat ik niet hard genoeg ben om te doen wat meneer Vranckx doet. Ik zou iedereen uit zo'n oorlogsgebied willen meenemen naar huis. Om advocaat te worden is er hetzelfde probleem: je moet van je hart een steen kunnen maken. Ik kan dat niet. Ik begin nu pas een beetje te leren waar mijn grenzen liggen, en dat ik daarmee moet opletten. Ik vind het heel moeilijk om me niet te moeien, of om niet te willen helpen.

Solliciteren zonder diploma

GUIDO: Oké, wat kwam daarna?

Lara: Na die drie jaar Rechten ben ik Theater, Film en Literatuur gaan studeren in Antwerpen. En Engels. Ik wou iets compleet anders doen. Ik lees erg graag, dus ik dacht dat dit me beter zou liggen. Het grote verschil was dat ik die tweede studie zelf moest betalen. Mama en papa hadden me drie jaar geholpen, en nu moest ik op eigen benen staan. Ik zat toen dankzij de scouts ook al in een bandje. Muziek dus. Werken kon ik doen in de horeca, nog een dada van mij. En daarnaast dan die nieuwe studies. Het leek me een mooie combinatie, maar ook dat is niet gelukt...

GUIDO: Wacht even... zeg je nu dat de Intergalactic Lovers ontstaan zijn bij de scouts?

Lara: Jazeker! De jongens in de groep waren vroeger mijn scoutsleiders. Ze hadden me horen zingen bij het kampvuur en vroegen of ik eens wou komen meezingen. Dus zonder de scouts had ik dit avontuur waarschijnlijk ook niet meegemaakt.

GUIDO: Right, terug naar je studies.

Lara: Mijn mama heeft het altijd heel belangrijk gevonden om een diploma te halen. Uiteindelijk is me dat niet gelukt, en als ik eerlijk ben, heb ik daar soms nog spijt van. Als ik ga solliciteren om jobs te doen naast de muziek, merk ik dat ik niet verder geraak. Ik geraak wel ver in mijn kunst, maar daarnaast blijf ik ter plaatse trappelen. Als je naar de VDAB gaat, wordt het al snel pijnlijk duidelijk dat er een wereld van verschil is als je daar met of zonder diploma komt aankloppen. "Ha, jij bent gestopt in het secundair." Ja, technisch gezien is het secundair mijn laatste officiële diploma, dat klopt. Veel mensen zijn op hun achttiende gewoon nog niet klaar om te weten wat ze willen in het leven. Je laat je op die leeftijd leiden door wat de helft van je klas doet, of door wat je ouders denken dat je moet doen. Wist ik veel! Misschien weet ik binnen vijf of zes jaar eindelijk wel wat ik wil, en ga ik alsnog iets studeren wat me ligt. Verpleegkunde of zo.

GUIDO: Dan kom je weer tussen achttienjarigen terecht.

Lara: Dat kan me niet schelen. Ik heb onlangs een computercursus gevolgd waar de gemiddelde leeftijd zeventig was, dat vond ik ook geen punt. (lacht) Het probleem met mij en studeren is dat ik de aandachtsspanne van een vlo heb. Unief was eigenlijk niets voor mij. Achteraf gezien had ik beter hogeschool gevolgd, of een stiel geleerd om met mijn handen te werken. Dat is allemaal evenwaardig.

Horeca als betaalbare therapie

GUIDO: Anderzijds heb je het wel gemaakt, ook zonder diploma.

Lara: Ik kan maar één ding aanraden: volg je buikgevoel, en dan kom je er wel. Wees niet bang om iets te proberen, ook al mislukt het. Je moet niet studeren om je ouders trots te maken. Nee, je moet het voor jezelf doen. Weet je dat ik soms nog altijd horrordromen over examens heb? Zo zot dat zoiets je blijft achtervolgen. Ik was een deadlinestudent die alles uitstelde tot het laatste moment. De stress die daaraan vasthangt, mag je niet onderschatten. Soms was ik er zodanig van overtuigd dat het me niet zou lukken, dat ik mijn kot niet uitgeraakte. Echt letterlijk: ik was aangekleed en klaar om naar het examen te vertrekken, maar ik raakte de deur niet uit. Het zal niet lukken. Wat nu gedaan? Mama zal kwaad zijn! Wat ga ik doen als het mislukt? Dat soort passieve faalangst, daar had ik last van. Op zulke momenten dacht ik dat ik zou eindigen in de goot. Onzin natuurlijk: als je poten aan je lijf hebt, dan vind je altijd wel een weg. Falen is oké, maar dat besef je nog niet als je zo jong bent.

GUIDO: Welke studentenjob deed je om je studies te betalen?

Lara: Ik werkte in Paters Vaetje, een café in Antwerpen. Ook nog nadat ik was gestopt met studeren. Ik heb daar uiteindelijk twaalf jaar gewerkt. Ik deed dat heel graag. Horeca, dat is betaalbare therapie. Snap je wat ik wil zeggen? Dat geldt ook voor cultuur trouwens. Als barvrouw ben je een soort sociaal assistente. Aan de toog hoor je de verhalen van zoveel verschillende mensen. Daar heb ik heel veel van geleerd, en ik heb ook enorm veel respect gekregen voor mensen die werken in de horeca. Het is niet alleen fysiek zwaar werk, maar ook mentaal. Je komt na je shift om halfdrie 's nachts thuis en je bent nog klaarwakker. Dan lag ik nog na te denken over de verhalen van de klanten. 's Anderendaags vroeg opstaan om naar de les te gaan, dat lukte vaak niet meer. Ik voelde me op den duur meer een werkmens dan een student. Dat was niet evident. En daarom heb ik ook die tweede studie niet afgemaakt.

Terug naar het festivalpodium

"Muziek is mijn métier, en die heb ik twee jaar lang niet kunnen uitoefenen. Ik ben supercontent dat ik weer op een podium kan gaan staan, want ik weet: ik kan dit. Ik ben heel fier op onze nieuwe plaat en heb zin om die met mensen te delen. De connectie met het publiek heb ik echt gemist. Ik hoop dat het zal overkomen, want sinds ik ziek ben geweest van corona, klinkt mijn stem anders dan vroeger."

Intergalactic Lovers speelt deze zomer onder meer op TW Classic, Cactusfestival, Rock Olmen, M-idzomer, Dranouter en Rivierenhof.

En plots was Lara actrice!

"In 2019 kreeg ik een mail dat ze iemand zochten voor een tv-reeks, zonder verdere details. Of ik eens wou langskomen voor een gesprek. Ik heb toen mijn zus gebeld, die decorbouwster is voor reeksen en films, om te vragen wat ik moest doen. Ze raadde me aan om gewoon te gáán. Een casting is uiteindelijk ook maar een soort sollicitatie, en het was sowieso interessant om dat eens mee te maken. Wel bevreemdend, want plots zat ik in een zaal met allemaal vrouwen die op mij leken. Goed, ik deed die auditie, en tot mijn verbazing werd ik altijd opnieuw uitgenodigd voor de volgende ronde. Uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik de rol had. De hoofdrol in Lost Luggage dan nog wel. Toen ben ik naar het toilet gerend en heb ik gedacht: waar ben ik aan begonnen?"

Tekst: Herbert De Paepe