Charlie Winston in therapie: "Ik begrijp eindelijk wie ik echt ben."

Vijf jaar nadat hij er ernstig over nadacht om een punt te zetten achter zijn carrière, verrast Charlie Winston met een gloednieuw album. As I Am is tegelijk zijn meest persoonlijke en meest kwetsbare plaat. Hoe en waarom, dat legt Charlie graag zelf uit.

Charlie: Er is meer dan één reden waarom dit nieuwe album belangrijk voor me is. De plaat komt op een sleutelmoment in mijn leven. Vijf of zes jaar geleden maakte ik een zogenaamde midlifecrisis door. Nu pas begin ik echt te begrijpen wie ik ben. Eindelijk! Het is een langzaam proces, misschien zelfs een levenswerk. Ik ben de afgelopen jaren in therapie gegaan en heb een stapel zelfhulpboeken gelezen. Dat is uitgemond in As I Am. In dit album geef ik mezelf bloot als nooit tevoren.

Vruchtbare pauze

GUIDO: Toen Square 1 verscheen, stelde je jezelf ook al in vraag.

Charlie: Er zit een soort van continuïteit in Square 1 en As I Am. Ik zet er gelijkaardige stappen in. Doorheen de songs op de twee albums, probeer ik te ontdekken wie ik eigenlijk ben en heb ik bepaalde zekerheden totaal op de helling gezet. Ik raak erg intieme thema's aan, maar ik ben ervan overtuigd dat ze een universele draagwijdte hebben. Vader worden en je kinderen proberen op te voeden volgens je eigen waardenpatroon, leven als koppel, ontdekken wie je echt bent...

GUIDO: Die lange pauze was dus vruchtbaar?

Charlie: Ik slaagde er niet meer in de goesting te vinden om te spelen en te schrijven. Mijn vrouw en ik hadden op een bepaald moment zelfs beslist om weg te trekken uit Brighton, om een paar maanden in Malawi te gaan wonen, voordat we definitief naar Frankrijk zouden verhuizen. Net voor ons vertrek bleek dat ik een dubbele hernia had opgelopen. De dokter draaide bepaald niet rond de pot en zei dat het uitgesloten was dat ik zo'n lange vliegreis zou ondernemen. Al onze plannen vielen in duigen. Ons huis was al leeggehaald, dus daar konden we niet meer wonen. We hadden geen andere keuze dan een hotelkamer te boeken. Diezelfde nacht, als kers op de ongelukstaart, kregen we ook nog te horen dat onze zoon een epilepsie-aanval had gekregen.

GUIDO: Je bent dus vroeger dan voorzien richting Nice vertrokken.

Charlie: Met pijn in het hart hebben we ons Afrikaans avontuur afgelast en zijn we onmiddellijk vertrokken naar het Zuiden van Frankrijk. De eerste maanden waren moeilijk. Ik zat vol twijfels. Het heeft een tijdje geduurd voor ik weer zin kreeg om muziek te maken. Als ik eerlijk moet zijn: muziek heeft altijd in me gezeten, maar het was de muziekbusiness waar ik schoon genoeg van had. Na een paar maanden pauze ben ik herbegonnen met componeren en is de goesting langzaam maar zeker teruggekeerd.

Afrikaanse klanken

GUIDO: Die Afrikaanse geluiden op Square 1 en As I Am zijn er dus niet zomaar gekomen?

Charlie: Die invloed ligt voor de hand. Het is niet dat ik een 'Afrikaanse' plaat wou maken zoals Graceland van Paul Simon, maar ik steek mijn passie voor artiesten als Tinariwen en Salif Keïta niet onder stoelen of banken. Vóór mijn identiteitscrisis had ik de neiging om in het gareel te lopen, om de beste leerling van de klas te willen zijn. Vandaag ben ik niet meer bang om me te laten gaan, ook al zal een deel van mijn publiek verrast zijn en misschien zelfs afhaken. Ik omarm die invloeden vandaag volop. Ze maken deel uit van mezelf en ik zie niet in waarom ik ze zou moeten verbergen. Ik luister ook veel naar jazz en Indische muziek. Ik ben eigenlijk heel eclectisch.

GUIDO: Je woont nu al een paar jaar in Frankrijk.

Charlie: Mijn vrouw is Frans en we hebben Cornwall ingeruild voor het Zuiden van Frankrijk. In Frankrijk heb ik een uitgebreid publiek, terwijl ik in Engeland zo goed als onbekend ben. Niemand is sant in eigen land, zoals men zegt. Ik geef wel toe dat ik het lang moeilijk heb gehad met het gebrek aan succes in mijn geboorteland, maar ondertussen kan ik er al beter mee overweg. Ik ben Frenglish geworden. (lacht) En ik kan leven van mijn passie. Daar ben ik heel dankbaar voor.

GUIDO: Je samenwerking met de Franse zanger Vianney is verrassend. Een idee van de platenfirma?

Charlie: Absoluut! Hij heeft het album afgewerkt. Alle songs waren klaar en Vianney is me komen helpen om een selectie te maken, om afstand te nemen alvorens de juiste beslissingen te nemen. Als je alles zelf beslist, neemt het emotionele aspect vaak de bovenhand. Vianney was bijzonder enthousiast over het project en we konden het supergoed vinden met elkaar.

GUIDO: Werkten jullie met z'n tweeën in Parijs?

Charlie: Het merendeel van de songs op het album zijn opgenomen in zijn thuisstudio in Parijs. Ik speel veel instrumenten en was van plan om de meeste instrumenten zelf in te spelen. Vianney heeft redelijk wat gitaarpartijen geleverd en er is ook nog de trompet van Ibrahim Maalouf op 'Don’t Worry About Me', maar al de rest heb ik zelf ingespeeld. Het duet met Vianney op 'Shifting Paradigms' was een manier om een herinnering te bewaren aan onze samenwerking. Het is de kers op de taart. Een beetje zoals het duet 'Dusty Men' met Saule.

De vrijheid van solo spelen

GUIDO: Je speelt even vlot solo als met een band. Wordt die keuze ingegeven door een financiële en logistieke noodzaak?

Charlie: Nee, niet echt. In het begin van mijn carrière speelde ik vaak alleen in kleine zalen. Met een loop-pedaal kan je solo spelen en toch een vol geluid creëren. Als je alleen speelt, kan je ook veel makkelijker improviseren, de setlist aanpassen of inspelen op wat het publiek vraagt. Je bent vrijer.

GUIDO: Veel muzikanten hebben erg geleden onder de coronacrisis.

Charlie: Voor mij kwam covid op het juiste moment. De crisis liet me toe om achterover te leunen en eens grondig te analyseren waarmee ik bezig was. Heel dit album is geschreven in de coronajaren, dus covid heeft mijn comeback mogelijk gemaakt. Los van mijn manager werk ik vandaag samen met allemaal nieuwe mensen, zowel mijn muzikanten als mijn platenfirma.

GUIDO: Zie je licht aan het einde van de tunnel wat je gezondheid betreft? 

Charlie: Ik heb al kilo's geneesmiddelen geslikt, jaren aan een stuk, met matig succes. Vandaag ben ik overtuigd van één ding: de patiënt is de beste arts. Mijn rugproblemen waren en zijn een direct gevolg van psychologische problemen. Eenmaal ik dat heb ingezien en aanvaard, kon ik een grote stap voorwaarts zetten. Mijn rug blijft mijn achilleshiel, maar ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet.

Charlie Winston speelt op zaterdag 26 november in de Madeleine in Brussel

Tekst: Christophe Thienpont

Foto (c) Thomas Chéné