Lukas Dhont over zijn tweede film 'Close'

Vier jaar na Girl bevestigt de jonge Gentse regisseur Lukas Dhont zijn talent met de bloedmooie film Close, over de innige vriendschap tussen twee tienerjongens die bruusk wordt verstoord. Wij ontmoetten Lukas op het Film Fest Gent, waar Close de felgesmaakte openingsfilm was.

GUIDO: Close is een film met een tragedie als keerpunt. Heb je getwijfeld over wat die tragedie precies moest zijn?

Lukas: De compositie van een film stelt zich langzaam samen. In het begin waren er kernwoorden: vriendschap, de kracht van connectie, een vriendschap die van richting kan veranderen... We wilden het specifiek hebben over de vriendschap tussen twee jongens, omdat bij hen intimiteit en tederheid al snel als iets exotisch worden beschouwd, hoewel die dingen toch van groot belang zijn voor opgroeiende jonge mannen. Jongens worden vooral aangespoord om voor zichzelf op te komen, om onafhankelijk en competitief te zijn. Tijdens de pandemie was er plots enorm veel aandacht voor de fysieke gezondheid. Dat was natuurlijk belangrijk, maar de mentale gezondheid kreeg toen niet altijd evenveel plaats. Dat heeft ons bij het schrijven aangespoord om niet alleen over de bloemen te vertellen, maar ook over de schaduwkant. Kinderen en jongeren worden vaak afgebeeld als het toppunt van schoonheid en onschuld, buitelend van geluk, maar er zijn ook veel jongeren die een kwetsbaarheid ervaren die in deze wereld geen plek krijgt. Dat is vaak taboe, maar juist daarom wilden wij erover spreken.

Labels

GUIDO: Je hebt al het woord bloemen laten vallen. Het is vast niet alleen voor de mooie beelden dat de jongens door een bloemenveld hollen?

Lukas: Bij mij komen beelden altijd eerst als beelden. Pas daarna begin ik te denken wat ze zouden kunnen betekenen. Het beeld van twee jongens die door de bloemen lopen, kwam onbewust bij me binnen. Ik ben zelf opgegroeid op het platteland, dus het is gelinkt aan mijn eigen kindertijd. Het is een iconisch beeld, alsof de kinderen in een kleurboek zijn beland. Toen ik er verder over nadacht, vond ik het ook wel een mooie manier om fragiliteit uit te drukken. Als grote machines met veel lawaai de bloemen komen oogsten, wordt een soort brutaliteit in de film geïntroduceerd.

GUIDO: Door hun innige vriendschap vragen leeftijdgenoten op de speelplaats aan de jongens of ze een koppel zijn. Is het een bewuste keuze dat je die vraag in de film niet beantwoordt?

Lukas: Ja, want daar gaat het niet per se over. De seksualiteit van de personages is van geen belang. Het gaat erover dat deze twee jongens iets moois delen, liefde in de breedste zin van het woord, en die schoonheid wordt onderbroken door de nood van onze samenleving om daar een label op te willen kleven.

Emoties

GUIDO: Leo schermt zich af van zijn vriend door ijshockey te gaan spelen. Door de helm met de tralies voor zijn gezicht komen geen emoties naar binnen, maar er kunnen er ook geen meer naar buiten.

Lukas: Dat heb je zeer goed gezien, je zou scenarist moeten worden! (lacht) Dat was dus inderdaad wat we wilden zeggen. In Girl was het kostuum ook belangrijk, omdat het alles van het lichaam onthulde op een moment dat het personage dat eigenlijk niet wilde. In Close is het kostuum belangrijk omdat het Leo, vanaf het moment dat hij een keuze maakt richting een stereotiep, opsluit. Het is een masker dat in het eerste deel van de film een soort performance is, en in het tweede deel de verbeelding van verantwoordelijkheid. Dat is een gevoel met fysieke impact, omdat mensen er vaak geen uitdrukking aan kunnen geven.

GUIDO: Close is een zeer emotionele film. Ik heb aan de reacties van het publiek in de zaal gemerkt dat hij verschillende mensen op een ander moment raakt. Hoe ben je daarin geslaagd?

Lukas: Je hebt enerzijds de compositie, en anderzijds de oren en ogen die de compositie in zich opnemen. Dat is bij alle mensen anders: door ervaringen, door achtergrond, door gebeurtenissen die ze hebben meegemaakt of juist niet hebben meegemaakt... Ik kan als filmmaker moeilijk inschatten wanneer wie connecteert en resoneert, en wanneer niet. Wat ik wel kan doen, is op zoek gaan naar authentieke momenten tussen personages. Ik vertrek vanuit mijn hart en probeer van daaruit de harten van de mensen die komen kijken te raken. Je moet het zien als een uitnodiging.

GUIDO: Wat zou je graag willen dat het publiek voelt na het bekijken van Close?

Lukas: Ik hoop vooral dat ze het een goede film vonden. Goede cinema is voor mij dat je niet dezelfde mens bent als toen je de bioscoop binnenkwam. Als dat gebeurt, dan is mijn film geslaagd.

Tekst: Herbert De Paepe

Foto: Mayli Sterkendries