Dominique Deruddere over zijn nieuwe film 'The Chapel'

In The Chapel, de nieuwe film van Dominique Deruddere, neemt de 23-jarige virtuoze pianiste Jennifer deel aan de Koningin Elisabethwedstrijd. De isolatie in de muziekkapel en de stress van de competitie zorgen ervoor dat ze de pedalen kwijt raakt. Herinneringen aan een moeilijke jeugd borrelen op…

GUIDO: Finalisten van de Koningin Elisabethwedstrijd die samen in afzondering moeten... heb je dat verzonnen?

Dominique: Nee, dat is authentiek. De reden voor die afzondering is dat ze een opgelegd muziekstuk moeten instuderen dat speciaal voor de wedstrijd werd gecomponeerd, en daarvoor mogen ze geen hulp vragen van buitenaf. De finalisten kunnen enkel bij mekaar terecht.

GUIDO: Bij mekaar? Bij hun concurrenten dus.

Dominique: Typisch België hé! Sadomasochistische toestanden. (lacht) Alleen bij ons kunnen ze zoiets bedenken.

Ambitie en talent

Dominique: Lang geleden heb ik Iedereen Beroemd gemaakt, een film over iemand die geen talent heeft, maar wel ambitie. In The Chapel is het andersom: Jennifer heeft bijzonder veel talent, maar minder ambitie. Ze wordt wel gepusht. Ze wordt onder druk gezet door haar moeder, en ook door de maatschappij. Zo komt ze in een enorm competitieve omgeving terecht, wat zeer uitputtend is. Om dat niveau te halen, moet je vijf of zes uur per dag oefenen. Als kind! Bereik je dan je doel? Ja. Maar tegen welke prijs? Word je er gelukkiger van? Ik stel de vraag hé, ik heb er zelf geen antwoord op. Dat competitieve zit ingebakken in onze manier van leven. Iedereen moet per se excelleren. Kijk maar hoeveel lijstjes er bestaan. Beste dit, beste dat... Het lijkt wel of de beste zijn het enige is wat ons interesseert, terwijl dat helemaal niet hoeft.

GUIDO: Oké, maar als The Chapel straks op zo'n lijstje zou terechtkomen, daar zou je toch niet rouwig om zijn?

Dominique: (haalt zijn schouders op) Da's business. Als je eerlijk bent, moet je toch bekennen dat 'de beste' niet bestaat?

GUIDO: Dat is subjectief.

Dominique: Voilà. Natuurlijk ben ik blij als mijn film op een lijstje met beste films terechtkomt, daar heb je gelijk in, omdat zoiets goed is voor mijn business. Als een film een Oscar wint, fantastisch, maar waarvoor dienen de Oscars? Om volk naar de bioscoop te lokken.

Hoger niveau

GUIDO: Met Taeke Nicolaï heb je voor de hoofdrol een actrice gecast die niet kon pianospelen.

Dominique: Zonder Taeke was dit niet dezelfde film geweest. Zij tilt The Chapel naar een hoger niveau. Er zijn niet veel actrices die dat kunnen. Niet alleen heeft ze, door geweldig hard te werken, de body language van een pianiste geleerd, maar ook haar acteerwerk is van een uitzonderlijk niveau. De gesloten kilte die ze van in het begin speelt, wat een topactrice.

GUIDO: Iemand die verstand heeft van pianospelen en zonder voorkennis naar The Chapel gaat kijken, zou die in de gaten hebben dat Taeke geen pianiste is?

Dominique: (glimlacht) Ik zal je wat vertellen. We namen de scène op met het orkest, in Bozar. Het orkest speelde live. De muzikanten zagen haar handen niet, dus ze wisten niet dat Taeke alleen de mimiek deed en niet echt pianospeelde. Na afloop hoorde ik een van de muzikanten zeggen: "Dat meisje speelt niet slecht." Toen dacht ik: wow, nu hebben we iets bijzonders te pakken.

Deruddere & Deruddere

GUIDO: De film is gemonteerd door je zoon Louis. Je zal wel trots zijn, maar heb je hem ook gewaarschuwd dat filmmaker een onzeker beroep is?

Dominique: Louis had oorspronkelijk een nóg onzekerder bestaan gekozen: eigenlijk wou hij pianist en filmcomponist worden, maar hij is moeten stoppen omdat hij last kreeg van chronische tendinitis. In zekere zin is mijn zoon dus een inspiratiebron geweest voor deze film. Ondertussen heeft hij zijn passie gevonden in monteren. Louis heeft ook mijn documentaire over Arno gemonteerd, trouwens. Hij heeft volop werk. Monteur is een knelpuntberoep, schrijf dat maar in je studentenblad!

GUIDO: Je hebt ondertussen tien langspeelfilms gemaakt. Over welke ben je het meest tevreden?

Dominique: Crazy Love, Iedereen Beroemd, Hombres Complicados en The Chapel. Je recentste baby is altijd je lieveling. Ik weet wel dat het nog een aantal maanden zal duren voor ik er wat afstand van kan nemen, maar een paar mensen die ik ten zeerste vertrouw, hebben me al gezegd dat het mijn beste film is. Of mijn minst slechte, dat kan ook. (lacht hard)

Tekst: Herbert De Paepe

Foto: Nick Decombel