Uit het GUIDO-archief: de studententijd van Bart Peeters
Bart Peeters studeerde Germaanse Filologie en Theaterwetenschappen in Antwerpen, aan de Ufsia en de UIA. "Waarom? Omdat ik niet beter wist," bekent hij. "Ik heb daar eigenlijk niet echt over nagedacht. Mijn vrienden zaten daar ook. Jan Leyers bijvoorbeeld, maar die was veel slimmer dan ik. Die had filosofie gekozen en had daar een goede reden voor: filosofie was de richting met het minste aantal lesuren. Hugo Matthysen zat daar ook trouwens. Ik heb me er dus lichtjes laten inluizen, want Germaanse en Theaterwetenschappen, dat was heel veel uren." We zeggen en schrijven de late jaren zeventig van de vorige eeuw…
GUIDO: Was jij eigenlijk niet voorbestemd om iets als Studio Herman Teirlinck te doen?
Peeters: Misschien wel, maar ik mocht niet van thuis. Mijn vader is toevallig van de eerste lichting van Herman Teirlinck, en hij vond dat ik maar beter germanist kon worden.
GUIDO: Hij vond dat die toneelschool niet deugde?
Peeters: O, jawel hoor. Want uiteindelijk was ik erg ongelukkig in de Theaterwetenschappen omdat het fenomeen theater daar werd bestudeerd in plaats van dat je het mocht doen. Ik vond het heel erg dat ik alleen mocht toekijken en analyseren. Het duurde dan ook niet lang voor ik een eigen amateurtheatergezelschap oprichtte.
GUIDO: Dat viel dus tegen. En de Germaanse, was je daar tevreden over?
Peeters: Absoluut! Hoewel ik in het begin dacht dat ik vooral voor de literaire en artistieke vakken zou kiezen, ben ik raar genoeg meer en meer richting taalwetenschap geëvolueerd. Zo heb ik bij professor De Schutter nog een eindwerk gemaakt over partikelgrammatica. Liever dat dan een analyse van Van Ostayen bijvoorbeeld, omdat ik algauw doorhad dat die literaire dingen niet exact zijn en je ze dus beter niet bestudeert.
Massa-orgie op de Blandijn
GUIDO: Kon je in die tijd weleens een fuifje appreciëren?
Peeters: Erger nog: we speelden zelf de fuiven met ons eerste groepje: Jan Leyers, Hugo Matthysen, Mark Kruithof en ik. Beri-Beri heetten we, zoals de gelijknamige hongerziekte. (lacht) Dat was een echt universiteitsbalorkest. We speelden ook regelmatig in Gent en zo, want Jan en Mark zijn daar uiteindelijk gaan studeren. Hugo is zelfs naar Leuven gegaan, dus we speelden zowat overal, stomweg zelfs tijdens de examens. Zo hebben we ooit eens een nacht lang gespeeld in het aquarium van de Blandijn (de "studieruimte" van de faculteit letteren en wijsbegeerte in Gent - HDP). Dat was echt fantastisch. Ik denk eraan terug als een soort van massa-orgie. 't Was iets heel wonderlijks. De strafste fuiven heb ik toch wel meegemaakt in Gent en Leuven, raar genoeg.
GUIDO: Vond je Antwerpen dan geen echte studentenstad?
Peeters: Nee. Leuven en Gent zijn veel meer door studenten beïnvloed. Ik was weleens jaloers toen we in Leuven gingen spelen: de hartslag van die stad wordt echt bepaald door het studentenleven. En in Gent ook: die Blandijnfeesten en zo, en de manier waarop ze werden stilgelegd door de politie, dat was echt onvergetelijk.
Foute studentenverenigingen
GUIDO: Zat je in een studentenvereniging?
Peeters: Ja. Scaldis heette die, dat was de vereniging van de Germaanse. Dat was oké. Die club had niet het idiote of soms ronduit foute karakter van sommige studentenverenigingen. Bij Scaldis werd genoeg gezopen, daar niet van, maar niet op cantussen of zo. Het had al iets hips. Ik vind veel van dat studentikoze gedoe geweldig ouderwets. Dan heb ik zoiets van: komaan gasten, we leven echt niet meer in de vorige eeuw. Maar bij Scaldis ging het er wel oké aan toe.
GUIDO: Wat was je stamcafé?
Peeters: De Gele Gieter. (bedenkt zich) Nee, 't is niet waar… (denkt verwoed na) Het was het cafeetje van Scaldis, maar dat is een paar keer van naam veranderd. Het lag in de Prinsstraat. Er werd wel onzin verkocht, maar we waren ook heel ernstig. Het was de punkperiode hé, en humor was toen niet in. Op de Stadswaag had je toen de Cinderella, en daar was een echte punkscene. Je moet je die tijd voorstellen: de Ramones waren hip, de Kids waren juist ontdekt… Ongelooflijke tijden. Ik heb toen ook in punkgroepen gespeeld waar de zanger bloed kotste en het drumstel in mekaar sjotte. (lacht) Maar diep in ons hart waren wij eigenlijk erg Beatles-beïnvloed. In het Konijnenkot, het fuifhol van de UIA, was het wel oké om eens een Beatles-cover te spelen, maar hoe dichter je bij de Stadswaag kwam, hoe minder dat de bedoeling was…
Tekst:Herbert De Paepe
Foto: VRT