Uit het GUIDO-archief: de studententijd van Els Dottermans
"Ik was een goede studente, en ik wou naar de universiteit gaan om criminologie of archeologie te studeren," vertelt Els. "Nu had ik een vriendin die toelatingsexamen ging doen op Studio Herman Teirlinck in Antwerpen, en ik ben met haar meegegaan. En wat gebeurde? Ik mocht beginnen aan de Studio, en mijn vriendin niet."
GUIDO: Terwijl je daar eigenlijk helemaal geen ambitie voor had?
Dottermans: Absoluut niet. Ik was vroeger in schoolverband wel eens naar het theater geweest, maar dat was alles. Ik kwam daar binnen, en ik dacht dat ik in Fame was terechtgekomen. Meisjes met rode lippenstift en zo, terwijl ik uit een nonnenschool kwam, tien kilo zwaarder was dan hen en een dikke bril droeg. Ik dacht: dit is niets voor mij. Maar ja, men heeft mij doorheen die opleiding geholpen. Studeren aan de toneelschool werkt als volgt: men pelt je af tot men bij je kern komt. We hadden heel veel les: elke dag van negen tot zeven, en op zaterdagvoormiddag van negen tot één. Daar zat heel wat theorie bij, maar ook fysieke lessen en spellessen. Kijk, een aspirant-acteur denkt meestal dat hij zoveel mogelijk dingen van buitenaf moet gebruiken om toneel te spelen. Niets is minder waar. Een acteur moet bij wijze van spreken in zijn blootje staan, zonder verdedigingsmechanismen, zonder trucjes. Pas dan kun je beginnen te spelen. Je moet rauw en puur zijn. Maar als achttienjarige snap je dat nog niet. Om zover te geraken, dat is heftig hoor. Die opleiding zit psychologisch goed in mekaar. Ze breken je helemaal af, om je daarna terug op te bouwen. Het is bijna een therapie waarbij je jezelf leert kennen.
GUIDO: Want je wist van jezelf niet dat je acteertalent had?
Dottermans: Dat wist ik helemaal niet.
GUIDO: Zat je in Antwerpen op kot?
Dottermans: Ja, en in het begin vond ik dat verschrikkelijk.
GUIDO: Pardon?!
Dottermans: Die vrijheid die je opeens overvalt, meteen verliefd worden... Ik vond dat allemaal zo heftig. In het begin voelde ik me alsof ik op een roetsjbaan van emoties zat. Na een tijdje ging het beter en begon ik een beetje zelfvertrouwen te krijgen, maar het was heel zwaar.
GUIDO: Blijven toneelstudenten in hun kleine wereldje, of trokken jullie volop de stad in?
Dottermans: Dat besloten wereldje was er wel degelijk, en wij kwamen er zo goed als nooit uit. We keken gewoon niet verder dan onze neus lang was. Ach, in feite geldt dat voor de meeste jonge mensen. Het gezichtsveld van een student gaat niet verder dan hij groot is. Pas op, ik veroordeel dat niet hoor. Dat is nu eenmaal inherent aan de jeugd. Het hoort erbij. Als je ouder wordt, zal je horizon vanzelf wel breder worden.
GUIDO: Ging je veel uit?
Dottermans: Euh... elke avond. (lacht) Ik zat nooit op mijn kot. Wij leefden in het café. Na de les gingen we in het café eten en drinken tot het tijd was om te gaan slapen, want 's anderendaags moesten we vroeg terug naar de Studio. Het was zo erg dat ik mijn eerste loon integraal heb moeten gebruiken om mijn schulden in het café af te betalen.
GUIDO: Was je studententijd de mooiste tijd van je leven?
Dottermans: In elk geval de meest intense periode. Ik heb toen de mooiste dingen uit mijn leven meegemaakt, maar ik heb ook tranen met tuiten gehuild van angst en eenzaamheid.
Tekst: Herbert De Paepe
Foto: Dirk Annemans