Roos Van Acker: terug naar Peking

De karavaan van de meeslepende tv-race Peking Express: De Himalaya-route dendert elke week verder richting Bombay. Aan het hoofd van de manische bende Vlamingen en Nederlanders die als een gek over het Aziatische continent rauzen, reist de immer blonde Roos Van Acker

, in een vorig leven zangeres, veejay en StuBru-fenomeen, en vandaag fulltime avonturierster voor VT4.

 

 

Roos is terug in het land, na zeven zware weken van opnames in China, Nepal en India. Ze is helemaal zen, en blikt met plezier terug op haar tweede Peking-avontuur.

 

GUIDO: Waarom zijn jullie eigenlijk terug naar Peking gegaan? Een Kaapstad Express was bijvoorbeeld ook fun geweest.

Roos: We vonden het wel leuk om te beginnen waar we in het eerste seizoen geëindigd waren. Dat is de enige reden, denk ik. Misschien gaan we volgend seizoen wel van Bombay naar Moskou, wie weet? Maar het lijkt me inderdaad ook wel leuk om eens naar Kaapstad te trekken.

 

Logistieke nachtmerrie

 

GUIDO: Zo'n programma maken moet een logistieke nachtmerrie zijn.

Roos: Verschrikkelijk. We hebben een heel strak schema: om de drie dagen leggen we een traject af van ongeveer 1000 kilometer. Als we ons niet aan dat schema houden, loopt alles in het honderd. In de eerste aflevering heb je gezien dat zowat alle kandidaten meteen in een monsterfile terechtkwamen, dus we hadden al direct een groot probleem. Dan moet je vaak improviseren met de middelen die je hebt. Zo moest ik een stand-up doen, maar de geluidsman zat ook ergens in die file. Toen hebben we de microfoon van de camera afgeprutst en met een kabeltje aan mijn bloes gehangen. De cameraman heeft me dan in beeld gebracht tot net boven mijn tieten, zodat je de microfoon niet kon zien. Dat soort toestanden. Ook ongevallen. Er zijn er verschillende gebeurd, heel griezelig, maar gelukkig zijn er geen slachtoffers gevallen. Er hebben zich ook mensen van de crew bezeerd, en we zijn vaak tegengehouden door de politie omdat we filmden in een gebied waar dat blijkbaar niet mocht. Ze wilden onze tapes in beslag nemen.

GUIDO: Doet het niet vreemd aan om een spelletje te spelen in landen of streken waar het dagelijks leven allerminst een spelletje is?

Roos: Dat klopt. Dat schiet constant door je hoofd. Zeker met de armoede in India. Je ziet dat wel, maar je vlamt erdoorheen, zodat het pas later tot je doordringt. Pas wanneer ik terug thuis ben, verwerk ik wat ik allemaal heb gezien. Op het moment zelf moeten we doorgaan. Het is zwaar, je slaapt weinig, je doet zoveel indrukken op, en je moet constant blijven beseffen dat je een tv-programma aan het maken bent. Het is een race hé. We gaan de miserie en armoede die we onderweg tegenkomen niet wegmoffelen, maar we kunnen er niet lang bij stilstaan. Wij kunnen daar niets aan veranderen.

 

Mensen duiken op uit het niets

 

GUIDO: Hoeveel invloed heeft de camera op de kandidaten?

Roos: In het begin merk je dat ze moeite hebben om los te komen, maar dat duurt niet lang. Na een week zijn ze allemaal vertrokken. Dan maakt de cameraman deel uit van het koppel, en gedragen ze zich net zoals ze zouden doen zonder camera. Het masker valt af.

GUIDO: En wat doet de camera met de mensen die je onderweg tegenkomt?

Roos: Die camera's trekken enorm veel aandacht. Weet je wat het verschil was tussen de Chinezen en de Indiërs? De Chinezen kwamen kijken, van redelijk dicht zelfs, maar bleven overal af. De Indiërs daarentegen, die begonnen meteen aan ons materiaal te prutsen. (lacht) De mensen doken ook schijnbaar op uit het niets. Je mag midden in China in een open veld staan filmen, en vijf minuten later staat het daar vol met mensen. Heel raar, wellicht ook omdat we blonde koppen hebben, en dat is voor veel Chinezen iets nieuws. We waren een echte bezienswaardigheid.

GUIDO: Heb je onderweg soms gedacht: hier wil ik nog eens terugkomen?

Roos: O ja. We hebben een soort bedevaartsoord bezocht aan de Ganges in India. Indiërs die heel ziek zijn, gaan daarheen om te sterven. Het doet pijn om dat te zien, want de miserie is enorm, maar het is tegelijk zo mooi dat die mensen geloven dat ze veilig zijn als ze hier komen sterven. Ze laten zich meenemen door de heilige rivier, en alles komt goed. Dat vind ik een heel mooie gedachte.

GUIDO: Niets gezelligers gezien?

Roos: De woestijn in Rajastan vond ik prachtig. Het huis van Gandhi, dat was ook geweldig. En de Taj Mahal natuurlijk, in Agra. Geef mij maar India, eigenlijk. China liever niet.

GUIDO: Heb je sowieso nog zin om op reis te gaan?

Roos: Ja, want Peking Express is mijn werk. Het moet allemaal zo snel gaan. Neem nu de Taj Mahal, die heb ik misschien vijf minuten gezien. Daar wil ik nog eens terug naartoe. Ook naar Jaipur, om alles op mijn gemak uit te pluizen en te zien. Het tempo tijdens de opnames ligt veel te hoog om er echt van te kunnen genieten. Je maakt het wel mee, maar het dringt niet echt door.

 

Hamrolletjes met witloof

 

GUIDO: In hoeverre moet jij als presentator afstand nemen van de kandidaten?

Roos: In vergelijking met Expeditie Robinson heb ik veel meer contact met de kandidaten. Daar kan wel een soort vriendschap uit groeien, maar dan na de opnames. Die mensen waren bezig met het spel, en ik wilde me daar niet mee moeien. Het is hun ding, zij beleven hun avontuur en wij willen daar een zo leuk mogelijk programma van maken. Maar juist omdat ze - net als wij, de crew - openstaan voor dit soort van avontuur, kunnen het heel goede vrienden worden.

GUIDO: Peking Express is een coproductie met Nederland. Dat is een verstandige economische keuze, maar heeft het ook een meerwaarde voor het programma?

Roos: Ik vind van wel. Ik vind het heel fijn dat er ook Nederlanders aan bod komen. Ik vind het leuk om te zien hoe die Vlamingen en Nederlanders met elkaar omgaan. Dat is grappig. Je merkt dan dat Nederland een ander land is, en dat Nederlanders toch echt wel een ander soort mensen zijn dan wij.

GUIDO: De opnames hebben zeven weken geduurd. Wat is het allereerste wat je hebt gedaan toen je terug thuis kwam?

Roos: Dat ga ik niet aan jouw neus hangen! (lacht)

GUIDO: Roos!

Roos: Wel, ik ben onmiddellijk hamrolletjes met witloof en puree gaan eten bij mijn moeder. Daar had ik zo'n zin in!

GUIDO: Saucy!

 

(HDP)