Last Days
Laten we eerst maar 'ns een misverstand uit de wereld helpen: Gus Van Sants
Last Days is geen verfilming van de laatste dagen van
Kurt Cobain, maar is er wel door geïnspireerd. Net zoals Elephant geen film was over de Columbine-schietpartij, maar een artistieke reflectie op hoe en waarom zo'n drama heeft kunnen gebeuren.
Last Days ligt vormelijk gezien trouwens in het verlengde van
Elephant en
Gerry, die bevreemdende, collage-achtige meesterwerken waarmee Van Sant definitief z'n plaats in de
underground-scene heroverde. Als kijker zit je als een vlieg op de huid van Blake, een jonge rockster die net uit een ontwenningskliniek is ontslagen. Hij doolt in en rond z'n grote huis, tegen zichzelf murmelend, terwijl de klokken tikken en de buitenwereld z'n verwarde universum probeert binnen te dringen in de vorm van telefoontjes, advertentieverkopers, mormonen, platenbonzen en zelfs een privé-detective. Het resultaat is een lappendeken van elkaar half overlappende scènes, die bijna zonder uitzondering briljant zijn in hun vervreemding. Door beeld en geluid niet op elkaar af te stemmen, de schaarse muziek met een scalpel aan te brengen (géén Nirvana, zo voor de hand liggend is deze film niet) en de acteurs te laten improviseren, slaagt Van Sant erin het ongewone minder angstaanjagend te maken dan wat de maatschappij als normaal oplegt. Michael Pitt is subliem als het aftakelende muziekgenie, en de film zit vol cameo's van
underground royalty als Asia Argento, Kim Gordon (van Sonic Youth) en Harmony Korine. Als je
Last Days niet begrijpt, begrijp je niets van rock, en ga je waarschijnlijk naar zomerfestivals "voor de sfeer".
It's your loss...
(JC)