Broken Flowers
De nieuwe film van Jim
'King of Cool' Jarmusch is een onderkoeld maar wondermooi portret van een man in een midlifecrisis. Zakenman Don Johnston (Bill Murray, in net zo'n heerlijk zwijgzame rol als in
Lost in Translation) krijgt een naamloze brief waarin een van z'n oude liefjes beweert dat ze een zoon van 'm heeft.
Die jongen zou ondertussen 19 jaar zijn en op zoek gaan naar z'n vader. Johnston laat zich door een neurotische buurman overhalen om een
road trip door de States te ondernemen, op bezoek bij al die ouwe vlammen, om uit te vogelen wie van hen die roze brief met explosieve inhoud heeft geschreven.
Broken Flowers ademt de sfeer uit van
About Schmidt, of van
The Straight Story van David Lynch: heerlijk rustige, bijna bejaarde
road movies waarin oudere mannen de storm van hun leven achter zich hebben en over het asfalt op zoek gaan naar een sprankeltje zin in hun stilgevallen bestaan. En dat hoeft absoluut niet zwaar op de hand te zijn:
Broken Flowers is heel verteerbaar en bij momenten zelfs buitengewoon grappig. De confrontaties die Bill Murray aangaat met zijn vroegere liefjes, die in zowat alle lagen van de Amerikaanse maatschappij blijken te zijn terechtgekomen, zijn eigenlijk uiterst genietbare kortfilmpjes op zich, die veel vertellen over relaties, over Amerika, over vervlogen jeugd en onschuld. Die liefjes blijken trouwens een uitstekende gelegenheid voor het kruim van de iets gerimpelder Hollywood-diva's om zich nog eens van hun beste zijde te laten zien. Sharon Stone is perfect gecast als de
white trash pitspoes met de exhibitionistische tienerdochter, en Jessica Lange is een even oogverblindende als geloofwaardige
new age-huisdierentherapeute. Mooi, stijlvol, dieper dan je denkt en toch entertainend:
Broken Flowers wordt zonder twijfel een van de films van het najaar.
(JC)