Lady in the Water
Zeg wat je wil, een nieuwe M. Night Shyamalan is telkens weer een belevenis. De wonderboy achter bizarre thrillers als
The Sixth Sense en
The Village vertelt ons deze keer een sprookje.
Een klef en vergezocht sprookje zelfs, maar de manier waarop hij het vertelt, is iets waar ervaren filmliefhebbers alleen maar van kunnen smullen. Is
Lady in the Water echt alleen maar het verhaal van een
narf, een soort onderwaternimf die woont in het zwembad van een wooncomplex in Philadelphia? En over hoe dat waterwicht wordt belaagd door
scrunts, wolfachtige beesten met gras op hun rug? Dat zou nogal magertjes zijn, en dat is deze wonderlijke, veelgelaagde prent nu net niet. De
narf (tweede hoofdrol op rij in een Shyamalan-film voor Bryce Dallas Howard) heet Story. Het verhaal van Story is het verhaal van het Verhaal;
Lady in the Water is één grote postmoderne metafoor waarin Shyamalan zijn visie op schrijven en verhalen vertellen uit de doeken doet. Hij ontrafelt op ingenieuze wijze zijn eigen narratieve technieken, en is zelfs de filmcritici te snel af door hun schampere analyses van zijn werk al op voorhand te integreren in de film zelf. Shyamalan filmt deze keer met de deuren van z'n filmkeuken wijd open, en dat is moedig, want zijn vorige films moesten het vooral hebben van verborgen plot-elementen die pas in de laatste minuten opdoken. Nu speelt hij open spel en stelt hij zich kwetsbaar op. Sommigen noemen
Lady in the Water daarom een gigantische egotrip. Wij noemen het een dappere zelfanalyse van een eigenzinnig en compromisloos filmmaker en - als je tussen de regels van het simplistische sprookje kunt lezen - een verbazingwekkend interessante film.
(JC)