Studenten glijden bergaf

De onverantwoord gezellige nazomer is (bijna) ten einde. Nu kunnen we ons met volle overgave voorbereiden op een gure winter met ijzige sneeuwstormen, veel te moeilijke skipistes en een overdosis schnapps.
 Wij namen onze privéhelikopter en vlogen voor een weekendje naar een besneeuwde bergtop, op zoek naar sappige skiverhalen.

Dat de bergen in Tirol wat hoger zijn dan pakweg de Bosberg, weet - bij benadering - de gemiddelde Vlaming. Voor Jerny – de Jerre voor de intimi – was dat iets minder duidelijk. Zijn laatste jaar als student wilde de goedlachse jongen met wat schwung vieren. Vorige winter trok hij met zijn maten naar een chalet in het Oostenrijkse Kaltenbach. Alle voorzieningen voor de busreis werden getroffen: voldoende bakken bier, een stevige collectie films, en deodorant dat menig zweetwerk moest tegengaan. “Ik kan met volle overtuiging zeggen dat de busreis het allermooiste gedeelte van de vakantie was,” zegt Jerre. “Onderweg hebben we natuurlijk meer dan eens halt moeten houden om kerels die zichzelf wat overschat hadden qua drankgebruik even uit te laten. Op den duur reed de chauffeur met zijn raam open. Hij zal het wat onfris gevonden hebben (lacht). Ik ben een stevige gast, dus voor een bak bier draai ik mijn hand niet om. De sukkelaars die na tien pinten en wat wodka al omvielen, heb ik uiteraard ferm getreiterd. Voor mij was het een ideale trip. Ook onze chalet was super, we hadden zelfs een eigen toog. Of toch een soort stenen muurtje dat wij meteen tot bar bombardeerden.”

Een houten kop en spierscheuringen

Met een houten kop trokken wij dag één nog half bezopen naar de skipiste. Ik vermoed dat de skimonitor ons een bende aanstellers vond die eens stevig moest worden aangepakt. We begonnen al meteen met een opwarming om u tegen te zeggen. Eén skilat moesten we verticaal – aan onze voet wel te verstaan – voor ons zetten. Ik heb een paar keer geprobeerd, en toen ging ik op mijn ‘doos’. De rest van de mannen had er ook last mee, en één voor één vielen we gewoon om. De monitor, herr Gunther, had spijtig genoeg weinig compassie en gaf niet toe. Daar stonden wij dan, 9 kerels in comateuze toestand met tal van spierscheuringen in de maak.” De eerste dag was dan ook niet echt een succes. Weinig skiën en vooral veel vloeken. Maar Jerre is een moedig man en trekt dag twee vol goeie moed naar de piste. Geen kinderachtig gedoe meer, dag twee wordt er meteen een stevige lift genomen. Op naar hogere sferen. “Ik begon er eigenlijk best wel zin in te krijgen. Dat gesukkel op die flutbergjes vond ik maar niks. Op de lift was het al ‘volle bak’ ambiance, de zon scheen en de bergen waren de max. Op de lift waren we zo het beest aan het uithangen zodat ik eigenlijk niet in de gaten had dat we best wel hoog zaten. Dat had ik pas door toen we boven op de berg stonden. Ik keek naar beneden en wist 100 % zeker dat ik nooit, maar dan ook nooit naar beneden zou durven."

King of ambiance op zijn gat naar beneden

"Hoe het kwam, weet ik niet – ik heb nooit geweten dat ik hoogtevrees heb of zo – maar ik stond daar stokstijf en het zweet parelde op mijn voorhoofd. De andere gasten vonden dat natuurlijk hilarisch en begonnen te roepen en te fluiten. De skimonitor kon er niet echt om lachen en riep dat ik gewoon moest volgen. Maar geen denken aan dat ik ook maar een paar meter naar beneden zou skiën. No way. De groep is dan toch gewoon vertrokken. Het enige wat ik kon doen, was mijn latten uitdoen en te voet naar beneden gaan. Maar sommige stukken waren zo steil dat er simpelweg geen beginnen aan was. Je staat daar ook op die lompe skiboots met dan nog eens latten op je schouders. Niet te doen. En naast de piste lopen, ging ook niet, want daar was diepsneeuw. Uiteindelijk zat er niks anders op: ik ben gewoon op mijn gat gaan zitten en heb me naar beneden laten glijden. Met poging tot pauzes, want dat glijden was ongeveer even vermoeiend als skiën, denk ik. Als ik eraan terugdenk, word ik nog agressief. Zo’n piste is lang. Superlang. Dat is geen honderd meter. Neen, dat zijn kilometers. Ik was blij als een kind toen ik de eerste berghut zag. Gelukkig was de groep nergens te bespeuren. Als mijn maten mij zo van de berg hadden zien komen, dan kon ik mijn carrière als king of ambiance wel vergeten. De rest van de vakantie heb ik mij in de zon gezet en me met de skimonitrices beziggehouden. Op latten krijgen ze mij nooit meer.”

Gelieve niet rond de chauffeur zijn nek te hangen

Een berg meer of minder stoort Inge niet. Als organisator van skireizen is ze wel wat gewend. Naar goede gewoonte ook de fenomenale busreizen. “Het hoort er zeker bij, de busreis. Het is ook te begrijpen dat, als je helemaal opgetogen richting de bergen trekt, je dit wilt vieren met wat flessen jenever uit Luxemburg. Zorg er dan wel voor dat je niet helemaal wankelt, eendenduiken maken bij het uitstappen van de bus is geen aanrader. Enkele jaren geleden zat er zo’n gek groepje op onze bus tijdens de reis naar Les Arcs. Ze hadden stevig gedronken en hingen zelfs rond de nek van de chauffeur. Die man was een schatje, maar zoiets doe je beter niet tijdens het besturen van zijn kar. Die mensen moesten uiteindelijk terugkeren met de TGV. Ze waren duidelijk te zat geweest tijdens de heenreis. Bij hun aankomst in het skioord was het anders wel grappig. Tijdens mijn welkomstspeech was het opvallend stil. Toen kwamen plots de alcoholdrinkers uit de bus gestapt. De vrouw haar neus was serieus blauw en wat gekneusd. De vier in kwestie zagen er heel belabberd uit, hun roes hadden ze blijkbaar toch uitgeslapen.”

Met snelle Eddy naar de frituur

Een scheut alcohol of een cola voor de ochtend nadien hoort nu eenmaal bij een geslaagde skireis. Inge is dan ook te vinden voor de kroegentochten. “Het is ideaal om wat nieuwe mensen te ontmoeten. Naast nieuwe mensen leer je natuurlijk ook nieuwe drankjes kennen. En je weet ook meteen of je een te grote mond had bij het inzetten van die kroegentocht. Maar je gaat toch stevig door om dan te eindigen zonder geld, al slapend in de zetel van de voorlaatste kroeg, met vriendelijke mensen om je heen die je erop wijzen dat je aan het overgeven bent. Gelukkig dat de monitoren steeds alert zijn voor zulke zaken en de redder in nood kunnen uithangen (lacht). Ook de foodpacks zijn ideaal om plezier te maken. In Frankrijk worden er overal foodfights georganiseerd. Super. Maar mijn culinaire boost kreeg ik toch in Bourge-Saint-Maurice. Ik had in een artikel gelezen dat er een Belgische frituur was. De uitbaters werden langs alle kanten geboycot door jaloerse buren. Ze kregen ook voortdurend inspecteurs op hun dak. Daarom vond ik het nodig om ze een hart onder de riem te steken. Ik stelde voor aan mijn gasten om bij het terugkeren iets vroeger te vertrekken om ons te storten op die lekkere Belgische frietjes en op die manier uitbaters Frauke en Nico te steunen in hun frietgebeuren. Met veertig man sprongen we de bus op, snelle Eddy aan het stuur, op zoek naar frituur Le Flandrien. De mensen aan de linkerkant van de bus keken links, de mensen aan de rechterkant tuurden naar de andere kant. Toen de frituur in zicht was, konden we niet anders dan luid toeteren. Als gekken bestormden we de frituur en maakten kennis met Nico. Hij was helemaal in de wolken, net zoals zijn moeder die even aan het bijspringen was. Frauke lag namelijk net in het ziekenhuis, ze was pas bevallen van een tweede kleintje. Het waren hilarische taferelen daar in Le Flandrien. Maar ik heb zelden de reizigers zo content gezien.”

Gaan met die banaan

Een mens zou bijna vergeten dat er ook nog wat geskied moet worden. Daar zorgt monitor Gust wel voor. Als student begeleidt hij jaarlijks enkele reizen. Zijn eerste dag zal hij nooit vergeten. “We waren met een groepje waar één meisje telkens een beetje achterop bleef. We zouden aan een afdaling beginnen, aan een splitsing wachtte ik telkens de skiërs op. Maar na vijf minuten wachten, bleek dat meisje nog steeds niet in zicht. Ik ben toen naar boven geklauterd, zonder resultaat. Wij dan maar verder, richting lift. De overblijvende skiërs, vier beginnelingen, waren enorm gemotiveerd en vonden een pannenkoekenlift geen probleem. Op de top was het nogal mistig, maar alles verliep oké. Tot op vijftig meter van de top het meisje achter mij begon te gillen. Daar lag ze. Ze riep dat ze wel te voet naar boven zou komen. Maar na een kwartier was ze er nog niet. Ik begon in paniek te raken en belde met de stationsverantwoordelijke. Ik beeldde me al in dat ze zich geweldig had bezeerd en ergens in de sneeuw lag, compleet onzichtbaar in de mist, stilaan aan het doodvriezen. Maar er zat niet veel anders op dan verder te skiën. Voor de hulpdiensten was het nog te vroeg. Door de mist wilden de drie anderen zo snel mogelijk beneden zijn. Het was gewoon ‘gaan met die banaan’. Nog net op tijd hadden we de laatste lift gehaald zodat we zonder al te veel kleerscheuren op onze eindbestemming arriveerden. Met drie van de vijf skiërs weliswaar. Beneden kreeg ik plots een sms dat de twee dames in de après-skibar zaten. Oef. Volle euforie natuurlijk, die avond hebben we serieus wat pinten gedronken.”

Schnitzel mit kartoffeln

Een paar skiërs verliezen in een ravijn of een leerling tegen een boom zien knallen, is niet erg aangenaam. Maar geef toe: ’s avonds is er dan wel meer ‘schnitzel mit kartoffeln’. Het omgekeerde verhaal kan anders ook wel voor opschudding zorgen: ‘Alleen vertrekken en met drie terugkeren’. Twee jaar geleden ging Hanne met enkele vriendinnen mee op skitrip. Van het skiën weet ze niet al te veel meer, vooral het après-gevoel was interessant. “Ik wilde gewoon op reis en het was toevallig winter (lacht). Toen mijn vriendinnen voorstelden om te gaan skiën, dacht ik: waarom niet? Met de lagere school was ik ooit wel op sneeuwklassen geweest, ik kon er dus wel iets van. Maar het was vooral om mijn zinnen te verzetten. Het was pas uit met mijn lief en ik wilde de bloemetjes eens flink buitenzetten in een hip skioord. Eén of andere monitor aan de haak slaan, zag ik wel zitten. Het zijn toch meestal van die gebruinde, sportieve types.”

Zwanger na de skireis

Hanne ging over tot de actie, althans in de bar, en danste tot ’s ochtends op schlagers en bonkende hits. “Oostenrijk leek mij altijd een debiel land, maar blijkbaar kunnen ze er toch feesten. Ik was zodanig aan het party'en dat ik vergat te skiën. Rond de middag kwam ik pas mijn bed uit en in de vooravond wachtte ik met schnapps de anderen op. Zo heb ik Stefan leren kennen, een sneeuwruimer of hoe noemen ze dat? In elk geval zorgde hij dat de pistes er goed bij lagen. Niet dat dit een van mijn grootste zorgen was. ’s Avonds kwam hij altijd mee fuiven en van het één kwam het ander. Fun, zoveel is zeker. Maar de fun was iets minder toen ik thuiskwam. Ik bleek zwanger te zijn van Stefan. Een heel gedoe natuurlijk. Na veel getelefoneer, geween en gebrul hebben we mekaar toch opnieuw ontmoet. Stefan woont nu bij mij in België en zorgt mee voor Sid. Een paar keer per jaar gaan we wel naar Oostenrijk. Om herinneringen op te halen (giechelt).”

(RE)

Zin in een skitrip? Surf naar www.skikot.be