Cousteau: Sirena
't Is zeldzaam geworden: een groep muzikanten die 'gewoon' liedjes schrijft en ze tevoorschijn haalt op een podium of cd. Neen, er moet tegenwoordig veel meer dan muziek aan te pas komen. Maskers, pose, ruigheid, overdreven zachtheid, rechtbankschandalen, anorexische hystericas, tv-shows en ook wel een beetje moord en brand. Het doet verbazend ongewoon aan om nog eens iets gewoons te horen.
Niet dat Cousteau zomaar een grijze muis zou zijn. Je hoort van ver dat de stem van Liam McKahey wat aan de stembanden van Nick Cave heeft zitten lurken. Gelukkig niet te veel, want dan stonden we opnieuw met een hoopje ellende en neerslachtigheid op de schijf. Cousteau hult zich op Sirena in golven van gemoedelijkheid en mijmeren zonder te droevig te worden.
Verwacht dus geen wilde gitaaruithalen maar meer stukjes lichte mannenmelancholie. Softrock (zonder daarover neerbuigend te doen) die je kalm de tijd geeft om te luisteren, teksten die te volgen zijn en geluidssfeertjes die niet te moeilijk doen. Doordeweekse hap denk je dan, flets gedoe, slappe stem. Nee, want waar we het van pakweg Coldplay, Muse en nog wat van die zachte-eitjesmuziek op onze heupen krijgen, hoor je hier geen gejank. De stem lijdt ook, de pijn zit ook tot diep in het vel maar wordt met respect gedragen, als een man, zonder daarom een overjaarse macho te zijn. Mooi verduidelijkt in 'No medication' bijvoorbeeld, enkel troost, geen medicijn voor de echte blues. En dat heeft Cousteau meer dan het babyblauwe gevoel van de zachte eitjes, échte blues zonder triestgeschilderde mascara-oogjes van Matthew Bellamy (Muse) of de tergend getergde stembanden van Coldplay. Natuurlijk is het de wereld van de iets meer nuchtere kijk op harteleed tegenover het bruisende puberpuistenkalverliefdeleed, en dan kiezen we dit keer toch voor het nuchtere. Heel simpel in vier zinnen en een gitaar en piano in 'Last secret of the sea'.
Volwassener muziek dan je misschien kan gewend zijn, maar zeker songs zonder grijs haar. Geen vernieuwing, eerder een gezond terugkeren naar het eenvoudige plezier van songs maken voor de muziek. Hier en daar een rustige parel in telkens diepblauwe kleur met voorzichtige sirenenallure: je blijft gepakt luisteren, en over het geheel een rustig genietbare plaat.
(LAD)