Witte Tijgerin 3: De kunst van het vijfde geluk
De (gele) geschiedenis herhaalt zich: dik twintig jaar na hun eerste
bagarre zijn Yann en Conrad opnieuw met slaande deuren uit elkaar gegaan. Yann heeft inmiddels z'n alter ego Balac opgevist uit de branding (zie het uitstekende 'Het bloed van de Porphyres') en Conrad werkt in sneltempo verder aan de reeksen die hij met Yann heeft opgestart.
Op de eerste 'Onnoembaren' van Conrad solo is het nog wachten, maar hier ligt alvast het derde deel van de
spin-off 'Witte Tijgerin', waarin we de lotgevallen volgen van de oogverblindende communistische vechtmachine Alix Yin Fu, het slipjesloze bolletje kwik met wie we voor het eerst kennis maakten in het legendarische album
Gele Geschiedenis . Het blijft opmerkelijk met wat voor nonchalance Conrad zijn wilde lijnen op papier zet, en daarbij altijd raak schiet. Hij is een van de overtuigendste erfgenamen van André Franquin, een meester in penseeltrekken vol leven en beweging. Alleen: waar is de humor gebleven? Ten tijde van de prilste 'Onnoembaren'-strips zat in letterlijk élk prentje een gag verscholen. Het contrast met
De kunst van het vijfde geluk kan niet groter zijn, want dit verhaal is volstrekt óngrappig. Met het vertrek van Yann lijkt zelfs het allerlaatste greintje
wit uit deze
spin-off verdwenen, en het was al maar een flauw afkooksel van de 'Onnoembaren'. Er blijft slechts één woord over: overbodig.
(HDP)