Studenten slapen op hun twee oren: crashen in tuinhuizen en kantoren

Waar we ons hoofd en lijf ’s nachts te slapen leggen, verschilt nogal van mens tot mens. Zeer zeker ook bij studerend Vlaanderen. En hoe! Gedaan met de doordeweekse koten. Hier komen de tuinhuisfanaten, kantoorcrashers en restauratiekabouters
.

Tegenwoordig zijn er designkoten, is een luxueus terras een must en kan een eenvoudig gasvuur niet meer door de beugel. De studenten kennen hun wereld. Maar niet iedereen heeft het geld om in zijn dure loft kreeft en champagne achterover te slaan. Sommige studenten willen back to basics - omdat ze daar nu eenmaal zin in hebben. Anderen houden dan weer gewoon niet van een netjes ingerichte kamer, laat staan van een gemeenschapshuis met conciërge.

Slapen op kantoor

Muren mochten nog wel. En een dak ook. Maar een kot in de studentenstraat moest voor Lot en Jan niet. Het koppel zou zo uit een eigenzinnige Franse film kunnen komen. Hij draagt zonder problemen een brede witte broek in kostuumstijl, zij trippelt ernaast op haar gele pumps met bijbehorende oorbellen. Van deze wereld zijn ze niet echt, maar dat vinden ze absoluut niet erg. Ze wandelen langs de Schelde en bespreken de lichtinval, jawel het zijn studenten van de kunst. Iets verderop zien we immense buildings: splinternieuwe lofts, excentrieke kantoorgebouwen en bars. Een paar bochten verder opent het koppel de deur van een ruimte die verdacht veel op een kantoor lijkt. Maar achter de bureaus en XL-vergadertafel is een soort metalen schuifdeur. Erachter geen ladekasten en kopieerapparaten, wel een knusse living-atelier.

Douchen achter de wand

Al twee jaar wonen Lot en Jan er. Kostprijs? Een habbekrats. Ze houden immers het kantoor in de gaten, en dat is de eigenaar veel waard. In ruil daarvoor kunnen de twee rustig hun gangetje gaan in de ‘achterkamer'. “Echt veel volk zit hier niet in het kantoor,” zegt Lot. “Het is eerder een stopplaats om zaken te bespreken. Ik denk dat het een soort consultancybedrijf is, maar vraag me niet van wat. Eigenlijk hoef ik dat ook niet te weten, zolang we hier maar op ons gemak zitten. Het is niet dat hier de hele dag mensen achter hun pc zitten, dat zou ik niet echt fijn vinden. We wonen hier heel rustig. Achteraan hebben we een wand gemaakt, zodat we toch ook een soort badkamer hebben. Jan heeft met een paar vrienden een speciale badkom geïnstalleerd, zo kunnen we ons ook douchen – of toch iets dat erop lijkt. Ik vind het prima zo. We hebben zelfs een koertje.” Of ze hier nog hun derde jaar kunnen slijten, weten ze niet. De woondeal verliep twee jaar geleden via een kunstenaar die af en toe in het kantoor exposeerde. Lot en Jan beseffen wel dat ze van vandaag op morgen op straat kunnen staan, want in de kantoorruimte mag eigenlijk niemand permanent verblijven. Maar dat lijkt hen niet echt zorgen te baren. Zolang er maar witte broeken en gele oorbellen zijn.

Baas in eigen schuur

Iets minder into fashion is Gilles. Hij studeert in Mechelen en logeert tijdens het academiejaar in het tuinhuis van vrienden, of beter het tuinhuis van vrienden van de ouders. “Het kan aan mij liggen, maar het kotleven zegt mij niet zoveel. Ik vrees dat ik nogal een eenzaat ben. Elke avond de mogelijkheid hebben om een kotgenoot tegen het lijf te lopen, zie ik absoluut niet zitten. Ik kies liever zelf wanneer ik mensen zie. In ‘de schuur' zoals we mijn huis noemen, ben ik mijn eigen baas. Denk nu niet dat ik op een veldbed naast een grasmachine slaap. Het is echt wel een huis van steen. Een soort opgeknapte schuur ver in de tuin. De vrienden van mijn ouders, die in het bijbehorende huis wonen, zie of hoor ik nauwelijks. Achter in de tuin staat een rij bomen, het is er een beetje een wildernis, ik heb er volledig mijn eigen domein. En er is een weggetje, ik hoef dus niet elke dag langs het tuinpad om buiten te geraken. Ik vind het trouwens ook super dat ik niet midden in de stad moet wonen. 's Avonds speel ik nogal vaak gitaar, en dan is het handig om in een bos te wonen. Ik speel dan voor de bevriende dieren. (lacht) Er blijven ook vaak kameraden slapen, zelfs daar heb ik nog ruimte voor. Dan jammen we hier tot 't kot in de nacht zonder dat iemand er last van heeft. Dat zijn de beste uren van de week. Ik heb dat nodig om het schoolse regime van een hogeschool aan te kunnen. Het brengt alles perfect in balans.”

Escapades in de wildernis

Dat jacuzzi en kookeiland niet in zijn huis te vinden zijn, interesseert Gilles geen lor. Basisbenodigdheden die in orde zijn, voldoen ruimschoots. “In de winter mis ik soms een warme douche, maar dan kan ik wel eens aankloppen bij de vrienden hier in het huis. Voorts kan ik me perfect behelpen met de lavabo, je wordt wel inventief, hoor. Koken doe ik niet. Ik heb wel een microgolfoven, daar maak ik alles in klaar. Mijn kameraden brengen overigens regelmatig eten mee. Ik denk dat die moeders mij best wel sympathiek vinden en wat extra eten maken voor mij. Ofwel hebben ze medelijden, dat zou ook nog kunnen.” Of het eventuele nachtelijke escapades niet in de weg staat, zo'n schuur in de wildernis? Vallen de chicks daarvoor? “Hmm, ik denk niet dat de meerderheid van de meisjes echt te vinden is voor dit soort levensstijl. Maar de types waar ik op val, zijn ook wat alternatief. Zij voelen zich hier thuis. Het is hier trouwens best gezellig, de vrouwen zouden nog versteld staan.”

Met dank aan de bomma

Zo'n dertig kilometer verderop in Leuven zijn Hanne en haar vrienden nog volop aan het timmeren en plamuren. In het voorjaar stierf haar grootmoeder, en zij liet haar dochter een huis na. Om het huis toch nog een beetje in de familie te houden en het niet botweg te verkopen, besloot de moeder van Hanne het op haar beurt dan weer aan haar dochter te geven. Waarom niet nu in plaats van over enkele jaren? “Het duurt nog 3 jaar eer ik afgestudeerd ben,” zegt Hanne. "Het huis zou toch maar staan verkommeren. Maar alleen in zo'n groot huis wonen zag ik ook niet zitten. Ik vond het eerlijk gezegd maar een lelijk ding. Tot ik op een namiddag met mijn vrienden in een bootje op de Middellandse Zee dobberde. We waren aan het freewheelen over ons kot. We lagen daar met drie en hadden eigenlijk allemaal hetzelfde gevoel: we willen verhuizen! Niet dat ons kot zo slecht was, maar echt helemaal ons ding was het niet meer. Het laatste jaar waren er twee nieuwe mensen bijgekomen die de boel daar toch wat saboteerden. En er viel weinig tegen te doen.”

Voorbarig cocktailfeestje

“Ik weet niet meer precies hoe we op het idee kwamen, maar plots leek de oplossing zo duidelijk als wat: we zouden het huis van mijn oma renoveren en daar samen gaan wonen. Onze vakantie was al leuk, maar die avond was het simpelweg feest. We sms'ten ook meteen naar onze andere vrienden met de vraag of ze het zagen zitten. Niets dan dolenthousiaste reacties.” Na een voorbarig cocktailfeestje in het zuiden moesten bij de thuiskomst ook de ouders van Hanne op de hoogte gebracht worden. Renoveren goed en wel, maar met welk geld? En mocht er aan het huis van de bomma zomaar gesleuteld worden? Het bleek beter te lukken dan verwacht. Nadat de emotionele bezwaren wat wegebden en een financiële regeling werd uitgedokterd, werden er grootse plannen gesmeed. Het huis kreeg verschillende vertrekken met twee badkamers en een gemeenschappelijke keuken en zithoek. Momenteel leggen Hanne en haar kameraden de laatste hand aan het nieuwe ‘kot'. Want tegen oktober zouden ze er willen intrekken. Maar eerst nog wat boren en schilderen. De bomma zou content zijn.

Zwerftocht door studentenland

Er zijn ook gewoon wezens die geen huis nodig hebben. Ze maken er zelfs een sport van om elke avond een slaapplaats te vinden. David is een student op rust, maar heeft jaren rondgezworven in studentenland. De zwerftocht begon na een vakantie in Maleisië. Daar vond hij rust en sindsdien heeft hij gezworen nooit meer aan het hectische leven deel te nemen. “Toen ik na een zomervakantie opnieuw aan het studentenleven moest beginnen, kreeg ik het benauwd. Van keurslijven en rare systemen begin ik te hyperventileren. Het middelbaar was al een hel, ik had ongelooflijk veel moeite om me daar doorheen te spartelen. Hogere studies moesten voor mij gelijk staan aan vrijheid. Dat was echt een voorwaarde voor mij. Op kot gaan, zag ik op zich wel zitten, en het lukte mij allemaal wel, maar toch bleef het iets van een kuddegeestsfeertje hebben. Na die reis begonnen de vrijheidskriebels weer de kop op te steken. Oorspronkelijk had ik besloten om gewoon thuis te blijven wonen en elke dag met de trein naar Gent te sporen – om toch nog een rondreisgevoel te hebben. In het begin liep dat goed, maar al na een maand werd ik compleet zot van het gehaast. Ik moest een andere oplossing vinden. Aan mijn ouders vertelde ik dat ik bij kameraden op kot kon logeren, maar dat ik wel een bijdrage moest leveren. Geen probleem, ik kreeg maandelijks een bedrag. Maar natuurlijk waren die vrienden met die extra ruimte er niet en moest ik elke avond een slaapplaats vinden. Vaak crashte ik wel bij maten, hoor. Ik kon altijd wel ergens terecht. Maar af en toe lag daar wel eens een griet in bed, en dan bolde ik het toch maar af.”

Geschrapt uit het testament

Waar ik sliep, hing af van mijn gemoed en financiële toestand. Als ik weinig geld had, logeerde ik bij vrienden of zelfs broers en zussen van die vrienden. Als mijn budget weer wat ruimer was, ging ik zelfs soms op hotel. Voor mij was dat avontuur. Ik beeldde mij dan in dat ik op vakantie was. Je kan erom lachen, maar op die manier heb ik het wel dat laatste jaar uitgehouden in dat studiewereldje.” Het moet blijkbaar in de genen zitten, want ook Jacob, de broer van David, heeft nomadentrekjes. Al is hij minder inventief dan zijn broer. “Toen ik de verhalen van mijn broer hoorde, vond ik dat allemaal wel spannend klinken. Ik nam me dus ook voor om tijdens mijn studies een gelukkige zwerver te worden. Maar blijkbaar ben ik wat minder sluw dan mijn broer, mijn ouders kwamen achter mijn ‘reisgedrag' en hebben mij zo goed als uit hun testament geschrapt. (lacht) Het was echt een serieuze ruzie. Ik denk dat we toch bijna een jaar niet meer gesproken hebben. Na een tijdje heeft David – omdat hij zich een beetje schuldig voelde – mijn ouders en mij verzoend. En eigenlijk hebben we er nadien allemaal eens goed mee gelachen. Met mijn verjaardag stond er zelfs een miniwoonwagen op mijn kamer. Humor hebben mijn ouders wel. Al durft David zijn eigen zwerfjaartje toch nog altijd niet op te biechten!”

Om privacyredenen zijn Lot en Jan fictieve namen.

(RE)