Supergrass: Life on other planets
Wij vonden al sinds I should Coco dat ze zo'n koddige apekopjes hadden. Zeven jaar geleden is dat alweer en ongeveer evenveel écht dikke hits later. Even 'Caught by the fuzz', 'Pumping on your stereo', 'Sun hits the sky' en nog een paar bijeenharken om het gras opnieuw groen en fris te laten ruiken en na te gaan of het super blijft groeien en niet vol versteende stront ligt.
Aan levendigheid in elk geval geen tikkel gebrek. Gaz, Mick, Danny en Robert trokken zich voor dit vierde album twee maanden terug in een Franse villa om er van het touren te rusten, rode wijn te zuipen bij heerlijk Franse keuken en - oh ja - om een plaat te maken.
Ook al ben je geen groupie van Supergrass, dan nog klinken de hits die ze hadden je zeker en vast telkens bekend in de oren. Daar zit 'm ook de sterkte: ogenschijnlijk gewone cafémuziek, en toch zie je die songs altijd in het collectieve geheugen belanden. Wij hadden enkel de songtitels van hun hits nodig om ze onmiddellijk voor onze oren te halen. Life on other planets sluipt de eerste helft van het album misschien ook op die manier je hoofd in, maar wij zijn pas echt beginnen luisteren vanaf 'Evening of the day', een song die van stijltje naar stijl huppelt. Als een ballad, met een piano naar 'Golden brown' van The Stranglers lonkend en Gaz's stem die daar opeens fel, dul en punky klautert en er helemaal aan de staart héél kalm, als klip-kloppend op je paard, uitloopt met zelfs - en dan is het inderdaad cowboy bedoeld - een pistoolknalletje. Duidelijk uit hun goede Franse villaleven op het terras in de avondzon. Vlak erop gaan ze losgelaten door alle kamers in hun huizenkast sjezen, grijpen in het passeren wat snaren vast, slaan hier en daar op wat klinkt en zo hadden ze er meteen 'Never done nothing like that before' bij, alles los en gas geven, wild en het haar volledig in pieken. Her en der een goede yell tussendoor wat lalalala lala laaaaa... of een ooo, goed gek.
Echt een plotse ommezwaai is dit niet. Het is wel een plaat van gasten die het nog lang niet beu zijn en telkens hun energie op de beste manier terugvinden, wat je van sommige andere generatiegenoten, (denk vooral Oasis) echt niet meer kan zeggen. De sound van Supergrass kan evengoed nu mee als hij dat bijna tien jaar geleden kon. Dat zegt meer over hoe het met heel wat zichzelf heel serieus nemende 'rockers' is dan dat er ook maar de minste noot aan de hand zou zijn bij Supergrass.
(LAD)