Stu(de)nten op ski’s: De kick van knikkende knieën

Ze houden van een pittige slalom, in rechte lijn naar beneden vlammen is peanuts, achterwaartse salto’s maken, daar draaien ze hun hand niet voor om en avontuur buiten de pistes, dat is simpelweg kicken. Aan het woord zijn hevige gasten en grieten voor wie skiën van levensbelang is. “De schrik voor en het verrukkelijke gevoel na de landing zijn subliem. Ik vrees dat ik gewoon verslaafd ben, en niet zo’n klein beetje.”

Op een slakkentempo rustig rondkijkend naar beneden skiën: het kan zijn charmes hebben. Af en toe halt houden om te zonnebaden of een lekker drankje achterover te slaan, ook dat is niet mis. Maar pas op als je weer de piste op gaat met een stuk of vijf schnapps achter de kiezen. Want daar durven de diehards wel eens laten zien wat ze kunnen. En dat ze gelijk hebben. Pure rock-’n-roll op sneeuw!

Afdalen na de borrel

 

Rond haar vijfde stond ze voor de eerste keer op de latten. Het begon met één vakantie per jaar, maar dat bleek voor Lotte Dekoning niet voldoende. Monitor zou ze worden. Ook nu wil Lotte nog vooruit. Omdat Belgische diploma’s trainer vaak niet in het buitenland gelden, gaat ze nu volop voor een Oostenrijks diploma. Op dit moment geeft Lotte nog overwegend les aan beginners. “Ik vind het heel leuk om aan beginners les te geven, voornamelijk als het kinderen zijn. Het is een hele opgave en vergt veel organisatie en energie, maar je krijgt er heel erg veel voor terug. Meestal kan je vrij snel herkennen of iemand talent heeft of niet. Al tijdens de opwarming haal je de sportievelingen eruit. Een onhandige Harry vraagt veel geduld, maar uiteindelijk kan iedereen skiën – ieder weliswaar op zijn eigen manier. Het is vaak een kwestie van doorzetten.” Lotte voelt zich pas echt in haar sas als ze een piste volledig kan gebruiken, de grote carvesbochten zijn haar ding. “Zeker als er net een laagje sneeuw is bijgekomen, dan voel je de sneeuw echt kraken onder je ski’s. Diepsneeuw is ook heel leuk, maar op dit vlak heb ik nog wel wat bij te leren. Geef mij ook maar lange afstanden. Vorig jaar in het Italiaanse Canazei heb ik mij volop kunnen uitleven. Het mooiste moment van de dag is als je de laatste lift naar boven neemt, een lekkere borrel gaat drinken in de plaatselijke bar, dan met je vrienden als een speer de berg afschiet en uiteindelijk het dal bereikt op trillende benen.”

Tegen de vlakte tijdens eerste reuzenslalom

 

Trillende benen heeft ook Sophie Tassenoy wel eens. Vorig jaar startte ze met competitieskiën binnen de disciplines reuzenslalom en Super G. Dit doet ze zo maar even om haar Frans skidiploma, ESF te behalen. “Mijn ultieme doel is volwaardig skileraar worden in Frankrijk en daar ook gaan wonen. In de zomer zou ik mij dan focussen op watersporten zoals windsurfen, wakeboard en golfsurfen. Naast mijn trainingen in Landgraaf ga ik nog zo’n acht weken per jaar trainen in Frankrijk bij mijn trainer. Dit is meestal alleen of met twee. Het vraagt een redelijke investering, maar ik hoop er veel van terug te krijgen eens ik zelf skileraar ben. Ondertussen ben ik al gestart met mijn skidiploma binnen het Belgische systeem. Ik ben al initiator en hoop volgend jaar trainer A te behalen. Naast de skitrainingen oefen ik ook op kracht en conditie.” Maar hoe begint een mens nu aan zulke slalomperikelen? Knal je de eerste keer niet gewoon die welbekende vlaggetjes omver? “Waar een wil is, is een weg... Ik kon eigenlijk vrijwel niets voor ik begon te trainen. Je kan dus, als je maar wil. Mijn doel is echter niet om voltijds wedstrijdskiër te worden. Voor mij is het competitieskiën enkel een tussenstap voor het behalen van mijn Frans diploma. De eindtest is een reuzenslalom met strenge selectienormen. Mocht ik echt merken dat het competitieskiën mij uitstekend ligt en ik goede resultaten haal, wil ik hier ook wel in verder. Vorig seizoen ben ik op mijn eerste wedstrijd zwaar gevallen, gelukkig had ik buiten een paar schrammen vrijwel niets. Deze val had veel slechter kunnen aflopen, en ik weet nu al dat ik ooit wel nog eens zwaar zal vallen en de gevolgen misschien niet zo min zullen zijn. Er schuilt altijd wel een zekere vrees bij mij om tegen de vlakte te gaan, maar je kent de risico’s. De vrijheid die het skiën mij geeft, daar kan weinig tegenop. ’s Morgens alleen een piste afdalen met volle snelheid, dat is voor mij kicken.”

Achteruit tegen 70 km per uur

 

Skiën kan je ook met de paplepel meekrijgen. Timo De Bondt was nog geen drie jaar toen hij zijn eerste stappen op de skipiste zette. Nu zit hij per jaar zo’n zeven weken in het buitenland. De rest van het jaar gebeurt indoor. Niet om zomaar wat naar beneden te glijden, wel om het avontuur van het freestyle skiën op te zoeken. Freestyle is simpel, klinkt het in stuntkringen: doe gewoon waar je zin in hebt en amuseer je. Het is natuurlijk leuk om echt spektakel te brengen op echt grote kickers, maar dit is de essentie niet. De voorbije twee jaar won Timo de Belgian Open, zowel halfpipe (een halve pijp waar je je stunts laat zien), slopestyle (jump met afzet en landing) en big air (afdaling met verschillende jumps en rails). Freestyle wordt alsmaar populairder, ook in ons land groeit de interesse. “Momenteel ben ik vooral bezig met het filmen voor een dvd die we volgend jaar willen uitbrengen: spectaculaire stunts,” zegt Timo. “Dat ik een avontuurlijke skiër ben, staat vast. Erover liegen heeft weinig zin. Ik voel mij het best buiten de piste. (lacht) Het is wel belangrijk dat je weet waar je grenzen liggen. Onnodige risico’s moet je niet nemen, maar bang zijn heeft weinig zin. Wie bang is, moet niet met freestylen beginnen. Soms kom je wel in een hachelijke situatie, dan moet je gewoon in jezelf vertrouwen en doen wat je moet doen. Af en toe val je zwaar, maar gelukkig heb ik voorlopig nog geen breuken of iets dergelijks gehad. Een rugbescherming draag ik altijd, en vaak ook een helm. Er bestaat ook materiaal om je nog meer te beschermen, maar dat vind ik niet comfortabel, het beperkt je een beetje. En voor de rest is het eigenlijk gewoon blijven proberen, freestyle is toegankelijker dan je zou denken. Zelf hou ik het meest van alles wat switch (achteruit skiën) is. Het is gewoon ook leuk om te proberen beter te zijn in achteruit skiën dan de meeste mensen in vooruit. Mijn beste trick van vorig jaar was een switch1080 op een 25 meter jump. Dat wil zeggen tegen 70 km per uur achteruit op een jump skiën, drie keer ronddraaien en vervolgens 25 meter verder weer achteruit landen.”

Daar is het lawinegevaar

 

Dieter Vanwezer herkent de stunts. Hij heeft het vooral voor freeriden: buiten de piste skiën, of met een helikopter op een top worden afgezet, of je ski’s op je rugzak binden en zelf naar boven wandelen. “Belangrijk is dat je je goed voorbereidt met lawine-veiligheidsmateriaal zoals een bieper, schop en sonde (een soort tentstok om te voelen waar je kameraad ligt!) Je moet ook het lawinegevaar juist inschatten voor je buiten de pistes trekt en niet zomaar zoals een zot erop af gaan, want dan gebeuren er ongelukken.” Ongelukken wil het publiek niet zien, wel spectaculaire en gewaagde acrobatentoeren. Toeschouwers vinden vooral de backflip (achterwaartse salto) indrukwekkend. “Een simpele backflip blijft om een of andere reden boeien, terwijl er toch meer durf dan techniek bij komt kijken. Ik kan tricks die technisch veel moeilijker zijn, maar die het publiek minder weet te smaken. Backflips zijn dan ook wel heel leuk om te doen, ook 540's (anderhalve schroef) doe ik ook vaak en graag. Tijdens de stunts ben ik altijd wat bang, maar dat is een groot deel van de charme, de klik kunnen maken en grenzen verleggen geeft enorm veel voldoening. Je leert het freestylen letterlijk met vallen en opstaan, liefst evenveel opstaan als vallen. Toen ik begon met freestyle bestond er in België niet echt een scene met mensen die zich ermee bezig hielden. Ik heb het dus allemaal zelf geleerd. Later leerde ik wat freestyle volk kennen op de kunstpistes. We zijn dan samen gaan skiën en op die manier ga je pakken sneller vooruit. Wie vandaag de dag zijn eerste freestylepasjes wil zetten, kan rekenen op de hulp van redelijk wat freestylers, dat is een hele vooruitgang.”

Kotsen voor de jury

 

Met of zonder hulp en advies: blessures zijn jammer genoeg niet echt weg te denken. Meestal gaat het wel om nogal spectaculaire blauwe plekken, maar soms is er wat meer aan de hand. “Een kameraad is op het Belgisch kampioenschap enkele jaren geleden zwaar ten val gekomen, zijn rug was op enkele plaatsen gebroken. Maar zijn rug is weer in orde na enkele operaties en hij doet nog steeds mee. Zelf heb ik gelukkig nog geen ernstige letsels opgelopen, wel heb ik op de piste al heel wat straffe toeren meegemaakt. Drie jaar geleden nam ik superziek deel aan het Belgisch kampioenschap. Ik moest constant overgeven en vlak voor mijn run in de slopestyle kotste ik voor de jury. Ik ben toch vertrokken en heb de finales gehaald. Ook had ik eens mijn pols gebroken en moest ik geopereerd worden, in mijn pols staken ze een pin. Twee maanden later werd de pin eruit gehaald, het was zo rond de middag. ’s Avonds deed ik al mee aan een wedstrijd in Peer. Ik won ze dan nog ook. Medisch gezien was het niet echt verantwoord, maar het was wel de moeite. De sfeer en kick van freestylen, het gevoel van vrijheid en je eigen ding kunnen doen zijn niet te beschrijven. De schrik voor en het verrukkelijke gevoel na de landing zijn subliem. Ik vrees dat ik gewoon verslaafd ben, en hoe!”

(RE)

Freestyle mee op YouTube

De straffe toeren van Timo De Bondt kan je bekijken op http://youtube.com/watch?v=XOb7j4g6grY.

Alles over wintersport vind je op www.snownet.be.

Stunt zelf! Wie zelf zijn stuntgehalte eens wil checken, kan op zaterdag terecht in het Nederlandse Landgraaf. Daar komt het Airborne freestyle skiteam samen. Er wordt gesprongen en ‘geraild’ dat het geen naam heeft. Beginnende freestylers krijgen extra aandacht. Je leest er alles over op www.airborneski.be